Ali Şeriati – Kevir

Şimdiki yalnızlığın korkusuyla, tarihe kaçarken, açılımının başında bilinç, duygu ve düşünce atılganlığı suçuyla otuzüç yaşındayken gövdesi yarık yank edilip üzerine mum eritilen kardeşim Aynulku zat’ı buldum… Bilgisizlik dönemlerinde bilinç başlı başına bir suçtur. Güçsüz bırakılmışlar ile güçsüzler arasında ruh yüceliği ve gönül yürekliliği, su birikintileri ülkesindeBudba’nm deyimiyle “ada olmak’ bağışlanmayacak bir günahtır. Kendimden bir “dağınık yakınma* okuduğum çok oluyor imiş. Sonra bunu kardeşim Aynulkuzatin yazdığını görüyor imi şim. Yine bunun gibi bu yazıyı, onun yakınmasında okudum. Ben kendim yazmışım gibi gördüm. *Ya ktnlık”tn kendisi iki “yaktn”ın bir çeşit “başkalaşımadır da ondan. Şimdi onun KevirHme ilişkin önsözü ile Kevtfde bana ilişkin önsözüne geçelim[Ne yazsam gönlüm doyuma ulaşmıyor! Bu günlerde yazdıklarımın lümü, yazılmasının yazılmamasından daha iyi olacağına inanmadığım yazılardır. Arkadaş! Doğrular, dosdoğrular… hep söylenmez. Kendimi kıyısı görünmeyen bir denize atmam da gerekmez. “Kendim” de olmadan, “kendim’e gelince onlan yazdığıma üzüleceğim, onlardan dolayı incineceğim yazılar yazmam da gerekmez. Arkadaş! Korkuyorum korkulması da gerekiyor yazgının tuzağından… Gerçekten de, sevginin dokunulmazlığına andolsun; bu yazdıklanmla “mutluluk” dolu bir yol mu, yoksa “acılar* dolu bir yol mu yürüyorum, bilmiyorum! Gerçekten de, bu yazdıklarımın “boyun eğmek” mi yoksa “baş kaldırmak” mı olduğunu bilmiyorum! Keşke hepten bilgisiz olsaydım da kendimden kurtulsaydım! Devinim ile durgunluk anlannda birtakım yazılar yazınca onlardan^ dolayı inciniyorum, çok! Tanrı’nın yolunda birtakım yazılar yazınca da inciniyorum. Sevenlerden söz etsem de olmuyor, düşünenlerden söz etsem de olmuyor, yazdıkça yazsam da olmuyor, hiç yazmasam da olmuyor, söylesem de olmuyor, sessiz kesitsem de olmuyor, bunu açıklasam da olmuyor, açıklama sam da olmuyor, suskun dursam da olmuyor! (Aşk Risalesi) (Ne yazsam gönlüm doyuma ulaşmıyor! Bu günlerde yazdıklanmın tümü, yazılmasının yazılmamasından daha iyi olacağına inanmadığım yazılardır. Arkadaş! Doğrular, dosdoğrular… hep söylenmez. Kendimi kıyısı görünmeyen bir denize atmam da gerekmez.

“Ken dim* de olmadan, “kendim”e gelince onlan yazdığıma üzüleceğim, onlardan dolayı incineceğim yazılar yazmam da gerekmez. Arkadaş! Korkuyorum korkulması da gerekiyor yazgının tuzağından…

.