Oğuz Düzgün – Dawkinsi Allah Yarattı

Ağlıyordu küçük çocuk, anne ve babası elim bir trafik kazasında kendisini terk ettiğinden beri. Sıcak bir aile yuvasını, her zaman güvenilir bir sığınak olarak bulanlarca anlaşılamıyordu onun feryatları. Ne de olsa anneleri ve babaları hayattaydı onların. Halbuki herkes biraz yetim değil miydi? Herkes biraz kendisi olmaya çalışmak adına yakmıyor muydu gemilerini? Kalabalıklar içinde yalnız olanlardan bahsediyorum. Ne annelerinin ne de babalarının sıcaklığına kıvrılıp da uyuyamayanlardan, yepyeni bir dünya inşa etmek uğruna tüm uzaklaşmalarını yakınlaşma, tüm yakınlaşmalarını da hakikatten hicret ediş olarak görenlerden bahsediyorum. Ya da tüm demir atmalarına rağmen yüreklerimize, “benim gibi ol” torpilleriyle bunalım denizlerine batırdığımız genç yüreklerden bahsediyorum. “Hayır senin gibi olmayacağım” dendiği anda yetimlik başlamıştır diyorum. En kalabalık olduğumuz zamanlarda aslında en yetim olduğumuz zamanları yaşıyoruzdur. Çevremizde bize el çırparak duran, görünüşte bizleri beğendiklerini ifade eden yığınlar biraz da bizi bize karşı yabancılaştırmıyorlar mı? Onların bu derinden beğenisi biraz da onlara benzemeye başlamamızın da bir miladı değil midir? Eğer bu alkışların devam etmesini istiyorsak, değişime karşı da direneceğizdir. Çünkü değiştiğimiz an çevremizdeki kalabalıklar odak noktalarını kaybedeceklerdir. Onların odak noktası olmak, maddi mânevi her türlü kazancın da teminatı gibi durmaktadır önümüzde. Bu teminatları nasıl terk edebiliriz ki? Aslında “değiştiren” olmayı seçmek de her zaman bizi yalıtmaz yetimliğimizden. Evet değiştirenizdir ve peşimizde yine kendi hayallerini bizim fiillerimizle gerçekleştirebileceğinin farkında olanlar vardır. Onlar da bizi alkışlarlar ama bu şartlı bir alkıştır. Bu durumda da değiştirmeme ve değişmeme özgürlüğümüz yoktur.

Yâni yine yetimizdir. Belki de kalabalık bir âilemiz vardır, hatta anne ve babamız da yanı başımızdadır ama yine de yetimizdir. Çünkü değişmeye de karşı çıkmalıyızdır bâzen. Bu durumda değişim isteyenlerin yüreklerinden de yetimleşiveririz hemen. Her hâlükârda, yetim kalan yetim oğlu yetim yüreklerden bahsediyorum. Çatışmaların en odağındadır bu yürekler. En belirgin özellikleri anlaşılamamaktır öncelikle ebeveynleri tarafından. Hz.İsa gibi ululara nasip olmuştur “anne” yüreklere kılavuzluk etmek ama bir Hz.Muhammed “anne ve babasız” çıkmıştır varlık yokluk savaşına. İlim seferlerine çıkan tüm hakikat yolcuları sıcacık yuvalarından ayrılanlar değil midir? Her kitaplarla kucaklaşmamızda pek çok zevk u sefayı terk etme koşuluna da riâyet etmemiz, âdeta o eylem sırasında dünyadan yetim olmamız gerekmez mi? O çocuğu teselli etmeliydik. Annen ve baban sonsuzlaştı demeliydik ona. Yaşam yokluğun, tesadüfün, evrimin ürünü değil. Her şey sonsuzdan geldi ve sonsuz gidiyor diye öğretmeliydik. Yılmamalısın, mücâdelene yâni ister istemez dâhil olduğun bu hayat imtihanına devam etmelisin demeliydik.

Herhalde ister istemez, ne olduğunu anlamadan Dawkins’i de Allah Yarattı 5 birdenbire geldiğimiz bu hayat yolcuğunun sonucunda da, bu zorunlu gelişin ve gidişin arasındaki istikrarlı yönetimin de etkili bir mükâfatı olacaktı. Ya farklı boyutlarda da istikrarsızlıklara ve cehennem enflasyonlarına sebep olan sonsuzluk krizleri! Bâzen bir inkar cümlesinde, bâzen bir hakarette, bâzen de bir dedikoduda saklıdır tüm öteler piyasalarını alt üst eden sonsuzluk krizleri. Aslında krize uğrayan sonsuzluk da bizim aynamızda yansıyan sonsuzluktur. Aslında krize uğrayan sonsuzluk da değildir de bizim çatlayan o kum soylu ve O’nsuz aynamızdır. Hangi ışık, tuzla buz olmuş, âdeta aslına dönmüş ve kumlaşmış böylelikle kesrette kaybolmuş bir aynayı dudağından öpebilir? Ne zaman kendimiz olursak ve ne zaman kendi özümüzle buluşursak, o zaman sıyrılırız yetimlikten. Aslında bu feryatlarımız, kendimizden, özümüzden firâkın “gitme kal” içerikli acıklı melodileri değil midir? Ne zaman özümüzle kucaklaşırsak, anne ve babamız da vardır gerçekten. Yanımızda olmasalar da bütünüzdür onlarla. Kalabalıklardan uzak kalsak da mâdem kendimizi bulduk, aslında tüm kâinat belki de sonsuzluk olan öz benliğimiz, bizi çoklaştırır tüm tekilliğimiz içinde. Cevherizdir ki, sonsuzluk, ârazda değil cevherdedir. Bölünmeyen, parçalanmayan sonsuzluk, özlerin özüdür. İşte özümüzün bizi sonsuzlaştırması da buradan geliyor. Özlerin buluştuğu boyutsuzluk, zamansızlık ve uzamsızlıktır sonsuzluk. Demek tüm kâinat yok olsa da “-sız ekini” alarak gidişine sızlansa da hayatımızdan ayrılışıyla “-suz ekini” alan “sonsuz” yetişir imdâdımıza. O’nsuz olamayız artık ama sonsuz oluruz… Ve artık yetim değilizdir. İşte yetim sanılan Hz.

Muhammed’in çoğulluğu burada. İşte kalabalıkların yalnız çocukları olan yazarların gücü burada. İşte hayatımızdan sırf bizim gibi olmadıkları için soyutladığımız, yetimleştirdiğimiz kitlelerin gücü burada. Yâni yetimlik öze kavuşmaktır, özü bulmaktır. Özde ise sonsuz bir güç vardır. Tüm kâinattan yetim olma hâli olan ölüm de demek ki özü bulmak, tekilleşmek, cevherleşmek demek. Demek ki ölüm hâli yok olmak değil, sonsuzlaşmak; aslında çoğalmak, zenginleşmek, var olmak demek. Kalbimiz, diğer yüreklerden, güzel gözlerden, serv-i revan yürüyüşlerden yetim olmazsa, evlilikte de tekilliği nasıl kıble edebiliriz ki? Bâzen çok sanırız sevdiklerimizi. Bu da bizi yanıltır hâliyle. Parayı severiz, eşimizi severiz, çocuklarımızı da çok severiz. Hatta kalabalıklarımızla övündükçe övünürüz çoğu zaman. Bu nasıl yetimliktir diyeceksiniz şimdi. İşin sırrını söyleyeyim size. Tek olan güneş, trilyonlarca varlıkta nasıl yansıyorsa elbette bizim ışınlarımız olan tüm duygularımız da binlerce aynada yansıyabilir. Bir anda pek çok şeyi de sevebiliriz, pek çok olaydan da nefret edebiliriz.

Bu bizi yetimlikten âzâd etmiyor. Dawkins’i de Allah Yarattı 6 Aynaların çokluğu bir bütün olan ruh ışığımızın da çok olduğu, kalabalık olduğu yanılsamasını bize veriyor. Sevgimizi çok yerde görünce çoğaldığımızı sanıyoruz. Fakat çok yerde görünen güneşin aslında Bir Tek Sonsuzluk Güneşi olduğunu da çok iyi biliyoruz. Hayalimizde kurduğumuz bu yanılsamalar dünyasından sıyrılmanın zamanı gelmedi mi? Yetimliğimizi anlamanın ve özümüzle buluşup cevherleşmenin, sonsuzlaşmanın zamanı gelmedi mi? Annesi ve babası kendisini ölümle terk eden o çocuğa ve asrımızın modern yetimlerine şunu söylemek isterdim: Sakın telaşa kapılmayın. Şunu bilmeliyiz öncelikle. Aslında hepimiz birer yetimiz. Kalabalıklaştığımızda, aslında güçsüzleşmiş de oluyoruz. Özleştiğimizde ise sonsuz güce erişiyoruz. Balıkesirli Seyyit Onbaşı’ya o koca mermiyi taşıtan güç, özde yatıyor. Özden uzaklaşmak, her zaman için sonun başlangıcı oluyor. Öze yaklaşmak ise, imana, sonsuzluğa, sonsuz güce doğru yapılan en istikrarlı yolculuk. O zaman tüm kâinatla, tüm tabiatla birlikte aynı kapıya varmış oluyoruz. Özlerin özüne, sözlerin sözüne… O çocuğu da, bizi de, sonlu hiçbir şey mutlu edemez erenler! Bizi mutsuz eden yegane şeydir bu sonluluk. Eğer sonsuzsa özümüz, imanımızla tereddütsüz sonsuzlaşmalıyız derim.

Sonsuz mutluluktur o zaman, sonsuzca O’nluluk! Dawkins’i de Allah Yarattı 7 DAWKİNS’İN YANILGILARI Bizler inançlı insanlar olarak şu düzenli Kâinatın tesadüfen ya da doğal seçilimler sonucu veyahut da kendi kendine oluşamayacağını çok iyi biliyoruz. Ancak bu zahir hakikati bilmemiz, bazı insanların inançsızlıklarını açıkça ilan etmelerini ve bu “doğacı-tesadüfçü dinlerine” başka insanları da davet etme çalışmalarını engellemiyor. Dawkins’in “T. Yanılgısı” adlı kitabı, Allah’a inanmama fikrinin basit bir “kabul etmeme” eylemi olmaktan öte, adeta bir inanç, bir din kadar kutsal olduğunu ortaya koymaya çalışıyor. İnanca karşı inançsızlığı savunmaya girişiyor. Hatta tüm inançları çürütmek adına bana oldukça basit ve tutarsız gelen fikirler öne sürüyor. Yazar bir dini düşünceyi yüceltir gibi yüceltiyor kainatın “doğal seçilimler” sonucunda oluştuğu fikrini. İşte tam da burada ele veriyor kendini. Aklilik ve bilimsellik iddiası birdenbire onun duygularının gölgesinde kalıyor. Bilimden çok “inanç” diyebileceğimiz bir diyalektik dil örgüsüyle iman ettiği teorisini savunmaya çalışıyor. Elbette sadece inançlı insanlar değil, mantığını kullanmasını bilen her insan, şu düzenli kainatın (cosmosun) Yaratıcısız oluşamayacağını çok iyi bilir. Zaten Dawkins’in hedefi de Allah’ı afaki ve enfüsi delillerle bütün latifelerine kabul ettirmiş imanı kuvvetli insanlar değil. Arada kalmışları hedefliyor Dawkins. Bilimsel ambalaja konmuş her bilgiyi doğru sanan, önüne konulan bilginin “bilimsel ya da mantıki” sağlamasını yapamayan kitleleri hedefliyor. Biz bu kitapta “tabiatçı-tesadüfçü” görüşün son inançlı temsilcisi olduğuna inandığımız Dawkins’in bütün fikirlerinin ne derece akıldan uzak olduğunu göstermeye çalışacağız.

İnançsızlığın ve maddiyyun felsefesenin son kalesi sayılabilecek Dawkinsçiliğin bilim süsü verilmiş mantık dışı fikirlerini çürüttüğümüzde, açıkça söylüyorum ki maddecilerin ve tabiatçıların tutunacağı hiçbir dal da kalmamış olacaktır. Asrın başlarında Risale-i Nur adlı eserleri yazarak dinsizlik ve inançsızlık felsefesini yok edecek formülleri bizlere hediye eden Bediüzzaman, aslında inançsızlığı öven bütün fikirlerin de bel kemiğini çoktan kırmıştır. Ancak o herhangi bir özel fikri ismen çürütmekten ziyade, her dönemde farklı adlarla doğacak inançsızlığı genel ve temelden formüllerle çürütmüştür. Risale-i Nur programlarından istifade edenler, kendi dönemlerindeki dinsizlik felsefesinin etkilerini yok edecek temel formülleri yine oradan bulabileceklerdir. Biz de çalışmamızda böyle bir yol takip edeceğiz. Risale-i Nur’un mantığımıza hediye etmiş olduğu ispat formüllerini karşılaştığımız bu yeni duruma uygulayarak, Dawkins’in fikirlerinin ne kadar mantık dışı olduğunu göstermeye çalışacağız. Bu arada evrimi çürütmek demek, Evrim Teorisini deneysel ya da bilimsel olarak çürütmek değildir sadece. Doğacı ve Tesadüfçü Evrim felsefesi de, inkar-ı mutlak fikrinin şu zamandaki bir görüntüsü olduğuna göre, o teorinin sadece bilimsel yönlerinin değil de dayandığı mantıki ve felsefi temellerin yanlışlığını ortaya koyacağız. Bu temelleri ortadan kaldırdığımızda, sadece Evrim teorisini değil, adı her ne olursa olsun inançsızlığın güç alacağı bütün alanları yok edeceğiz. Çünkü bilimsel süsü verilen bütün o “inkarcı teoriler” bilim yoluyla ismen çürütülseler de, temeldeki felsefe devam ettikçe bütün o batıl düşünceler yepyeni bilimsel teori ambalajlarında önümüze yeniden konulabileceklerdir. Zaten dikkat ettiğimizde Dawkins gibi bilim adamları, öncelikle evrim teorisini savunur gözükseler de inançsızlıklarını destekleyen bütün bilimsel teorilerle de dost gözükmektedirler.

.