Caroline Paul – Kayıp Kedi

Bu gerçek bir hikayedir. O sırada diyalogları ve olayların sırasını tam olarak kaydetmedik, ama bu kitapta hayatlarımızın o dönemini ölümlü yeteneklerimiz izin verdiğince canlandırdık. Ancak lütfen şunları unutmayın: 1. Ağrı kesiciler, 2. Aradan geçen zaman, 3. Bizim yaşımızdaki insanlar için normal olan kafa karışıklıkları. Kullandığım uçak, yelken bezi ve alüminyum borulardan ve bir de çim biçme makinesi motorundan ibaretti. Sanki işin uçma kısmı biraz şansa kalmışçasına buna “deneysel uçak” deniyor. Öyleydi zaten, en azından o gün. O gün, söz konusu deney başarısız oldu. Serseme dönmüş bir halde ve kanlar içinde sürünerek enkazdan uzaklaştım; yanıma gelen ilk kişiye, “Lütfen 911’i aramayın,” dedim. Ama sallanan ayak bileğimin, şekli bozulmuş el bileğimin, başımdan yeşil uçuş giysime süzülen kanın, kafa karışıklığımın ve deneysel uçağımın, “kapatıyoruz” türü bir ucuzluk kampanyasının son dakikalarında çıkan bir arbede enkazını andıran, arkamda darmadağınık halde yere saçılmış parçalarının şüphe götürür tarafı yoktu. Hastanede, “İç kanama ya da beyinde hasar yok,” dediler. “Ne kadar şanslı bir kızsınız böyle.” Hemşireler vızıldayan makineler taşıyarak ve kaşlarını çatarak profesyonel bir gayretkeşlikle etrafımda dolandı.

Doktorlar oramı buramı kurcalayıp yokladı. Tibia ve fibulamda çok kötü kırıklar olduğu açıklandı. Ağzımdaki kanın tadını alarak, kolumdaki bereleri hissederek, morfinden kaynaklanan bulanıklığın içinde gülerek, “Tibia ve fibula mı?” diye sordum. Onların kedilerim olduğunu açıkladığımda, hastane personeli ifadesiz yüzlerle baş sallamakla yetindi; onlara göre ben de sedyede halüsinasyon gören mankafalardan biriydim işte. Halbuki doğru söylüyordum. Şefkatle verilmiş takma isimlerle Tibby ve Fibby diye çağrılan, on üçer yaşındaki iki sarman kedi o anda evde oturmuş, hangi cehennemde olduğumu ve eve neden gelmediğimi merak ediyordu.

.