Güner Sümer – Yarın Cumartesi

(Tek katlı bir evin içinde, orta halli bir ailenin oturma odası. Perde açıldığı zaman, vakit öğleden sonradır. Anne, pencerede komşusuyla konuşmaktadır.) ANNE — Evet. Bugün geliyor. Akşam treniyle. Eksik olma kardeşim. Tabiî, önceleri bizim için biraz zor olacak. Sorma canım, sorma. Şu kanun çık7 masa bilmem ne yapardık? Allah acıdı. Dört yıl bu.: Dile kolay. Onun suçsuz olduğunu herkes biliyor.. Bunu kuldan saklasalar Allah’tan saklıyamazlar. Küçüklüğünü bilirsin şekerim. Tarıkcığım sineği bile incitmekten korkardı. Yaa, öyle bir çocuktu. . Neyse, bugünleri gösterene de şükür. Sağol kardeşim, sağol. Sizin yavrular nasıl? Büyüyorlar ha? Tanrım nazardan saklasın. A her zaman bekleriz tabiî. Sözü mü olur? Yabancı mısın kardeş? Güle güle!. GUle gülel. FİKRET — (Soldaki kapıdan girmiş, annesinin konuşmalarının bir kısmını duymuştur.) Anne, kendimizi sağa sola reklâm etmekten ne anlıyorsun bilmem. ANNE — A, ne var bunda? Oğlum, Tarıkcığım geliyor. Tabiî herkes duysun isterim bunu. Hiç de yüksünmem. FİKRET — Duyan da Avrupa’dan dönüyor sanacak. ANNE — Beni üzmek için mi böyle konuşuyorsun? Onun suçsuz olduğunu hepimiz biliyoruz. Bunu herkezin de bilmesini istiyorum. FİKRET — Herkez dediğin de o sürtük karı mı? ANNE — Dört yıldır neler çektiğimi biliyorsun. İçim doldu doldu da boşaltamadım. Meydanlara çıkıp bağırmadığıma, köşebaşlarında insanlardan merhamet dilenmediğime şükret. FİKRET — Unutma, af çıkmasa daha altı yıl orada kalacaktı. ANNE — Tabiî, Allah acıdı yavrucuğuma. FİKRET — Gülünç olma. Saçmalıyorsun… ANNE — Neler söylüyorsun son Fikret? Sanki onun dönüşüne memnun değilmişsin gibi… FİKRET — özü r dilerim anne. Benim de zoruma gidiyor tabiî. Tarığı ne kadar sevdiğimi bilirsin. O benim sâde kardeşim değil, dostumdu da…