Alexei Panshin – Ergenlik Ayini

Dürüst olmak gerekirse Sınav esnasında ve öncesinde başıma neler geldiğini net olarak hatırlamıyorum sanırım; bundan dolayı da gerekli olan yerleri olasılıklarla — ya da yalanlarla diyelim isterseniz— doldurdum. Hiç şüphesiz, daha önce hiçbir şeyi burada yazdıklarımın yarısı kadar bile açık söylemedim; hiç kimse de söylememiştir. Olayların bazıları tamamen uydurma. Gerçi, önemli de değil. Buradaki her şey olanlara oldukça yakın ve bu hikâyenin önemli tarafı, olaylardan çok, yedi sene önce bende başlayan değişiklikler. Gözünüzü ayırmamanız gereken şeyler bu değişiklikler. Onlar olmasa, düzenleyici olmak için eğitim görmeyecek, aynı adamla evlenmeyecek ve belki de hayatta bile olmayacaktım. Değişiklikler aynen —yalansız— anlatılmıştır. Büyümemden öncesini hatırlayarak başlıyorum. Bu benim için önemliydi. On ikimdeyken kısa siyah saçlı, kısa boylu, küçük, siyah gözlü bir kızdım; gelecek vaat eden bir görüntüm bile yoktu. Ben hâlâ eskisi gibi olmaya devam ederken arkadaşlarım değişmeye başlamıştı; bense umudumu kaybetmeye. Babama göre bu halimle dondurulmuştum. Bunu, ben on yaşındayken, alaycı bir gününde rasgele söylemişti. “Mia,” dedi.

“Ben seni bu halinle seviyorum. Eğer büyüyüp değişirsen gerçekten yazık olacak.” “Ama ben büyümek istiyorum,” dedim. “Hayır,” dedi babam düşünceli bir tavırla. “Sanırım seni hemen bu halinde donduracağım.” Büyü yaparmış gibi elini salladı. “Kendini donmuş kabul et.” Babamın bu oyunu oynamaya devam etmesinden açıkça çok sıkılıyordum. On iki yaşıma geldiğimde oyunu önemsememek için elimden geleni yapıyorsam da işim zordu, çünkü on yaşımdan beri neredeyse hiç büyümemiştim. Küçük olduğum kadar kısa ve bir o kadar da dümdüzdüm. Benimle ne zaman gırgır geçmeye başlasa tek söyleyebildiğim hiç de donmuş olmadığımdı. Bir süre sonra da hiçbir şey söylememeye başladım. Alϐing Çeyreği’ni terk etmeden önce mor bir gözle eve girdim. Babam bana baktı ve söylediği tek şey, “Kazandın mı, kaybettin mi?” oldu. “Kazandım,” dedim.

.