Bernard Werber – Karıncaların Günü

Siyah. Bir yıl geçti. Ağustos gecesinin aysız gökyüzünde yıldızlar göz kırpıyorlar. Sonunda koyu karanlık aralanıyor. Ölgün ışık. Sis tabakaları Fontainebleau Ormanı’nın üzerinde geziniyor. Biraz sonra, kocaman kırmızı bir güneş onları dağıtıyor. Şimdi her şey çiy taneleriyle parlıyor. Örümceklerin ağları turuncu incilerden oluşan kaba örtülere dönüşüyorlar. Hava sıcak olacak. Dalların altında, otların üstünde, eğreltiotlarının arasında, her yerde küçük yaratıklar kıpırdıyor. Her cinsten ve sayılamayacak kadar çoklar. Çiy, saf sıvı, bu toprağı temizliyor; burada serüvenlerin en garibi meydana gele… “İlerleyelim, çabuk.” Kokusal buyruk açık: Yararsız gözlemlerle kaybedilecek zaman yok. Karanlık üç gölge, gizli koridor boyunca aceleyle ilerliyorlar.

Tavanda yürüyen, yerden yüksekte duyu organlarını zahmetsizce hareket ettiriyor. Aşağı inmesini söylüyorlar ama o, böyle baş aşağı daha iyi olduğunu söylüyor. Gerçeği tersinden algılamayı seviyor. Hiçbiri ısrar etmiyor. Her şey bir yana neden olmasın? Üçlü, iki kola ayrılıp daha dar ve uzun bir geçide girerek gözden kayboluyor. Her adımdan önce en küçük köşeyi bile yokluyorlar. Şimdilik her şey o kadar sakin ki bundan tedirgin oluyorlar. İşte şehrin merkezine ulaştılar. Çok iyi gözetlenen bir bölgedeler. Adımlarını daha kısa atmaya başlıyorlar. Galerinin duvarları gittikçe daha parlak oluyor. Kuru yaprak parçalarının üzerinde kayıyorlar. Kızıl iskeletlerinin tüm damarlarını sağır bir kaygı basıyor. İşte büyük salondalar. Kokuları içlerine çekiyorlar.

Burası reçine, kişniş ve kömür kokuyor. Bu oda çok yeni bir buluş. Bütün diğer karınca sitelerinde odalar yiyecek ya da yumurtaların saklanması dışında bir işte kullanılmazlar. Oysa önceki yıl, kış uykusundan hemen önce biri bir öneri ortaya attı: “Artık düşüncelerimizi kaybetmemeliyiz. Güruhun zekâsı çok hızlı bir biçimde kendini yeniliyor. Atalarımızın düşünceleri çocuklarımızın işine yaramalı.”

.