Clive Staples Lewis – Narnia Günlükleri – 2 – Aslan, Cadı ve Dolap

Bir zamanlar, isimleri Peter, Susan, Edmund ve Lucy olan dört çocuk vardı. Bu hikâye, savaş sırasında hava saldırıları yüzünden Londra’dan uzağa gönderildiklerinde, onların başına gelen bir şey hakkındadır. Çocuklar, kırsal bir bölgede en yakın tren istasyonundan on beş kilometre ve en yakın postaneden üç kilometre uzakta olan yaşlı bir profesörün evine gönderilmişlerdi. Profesör evli değildi ve kâhyası Bayan Macready ve (isimleri Ivy, Margaret ve Betty olan, ama hikâyede fazla rolleri olmayan) üç hizmetçi ile birlikte çok büyük bir evde yaşıyordu. Profesör, neredeyse bütün yüzünü kaplamış dağınık beyaz saçları olan çok yaşlı bir adamdı ve çocuklar onu hemen sevmişlerdi; ama ilk akşam onları kapıda karşılamaya geldiğinde öyle tuhaf görünüyordu ki Lucy (en küçükleriydi) ondan korkmuş ve Edmund (ikinci küçükleriydi) gülmek istemişti, ama belli etmemek için sümkürür gibi davranmak zorunda kalmıştı. İlk gece, Profesör’e iyi geceler deyip yukarı kata çıktıktan sonra oğlanlar kızların odasına geldiler ve birlikte etrafı gözden geçirmeye başladılar. “Kuşkusuz dört ayak üzerine düştük” dedi Peter. “Her şey çok harika olacak. İhtiyar her istediğimizi yapmamıza izin verecek.” “Çok sevimli bir ihtiyar” dedi Susan. Yorgun olan, yorgun olunca da huysuzlaşan, ancak bunu belli etmemeye çalışan Edmund “Saçmalama” dedi. “Böyle konuşma.” “Nasıl yani?” dedi Susan; “her neyse, senin yatağa gitme zamanın.” “Annem gibi konuşuyorsun” dedi Edmund. “Ve sen kimsin ki bana yatmamı söylüyorsun.

Git kendin yat. ” “Hepimiz yatsak iyi olmaz mı?” dedi Lucy. “Burada konuştuğumuzu duyarlarsa patırtı çıkar.” “Bir şey olmaz” dedi Peter. “Burası öyle bir ev ki, ne yaparsak yapalım kimse bir şey demez. Her neyse, bizi duymazlar zaten. Burada o kadar çok koridor ve merdiven var ki, yemek odasına gitmek bile on dakika sürüyor.” “Bu ses de ne?” dedi Lucy aniden. Burası, şimdiye kadar gördüklerinden çok daha büyük bir evdi; uzun koridorlar ve boş odalara açılan sıra sıra kapılar onu ürpertmeye başlamıştı. “Sadece bir kuş, sersem” dedi Edmund. “Baykuş” dedi Peter. “Burası kuşlar için harika bir yer. Ben şimdi yatmaya gideceğim. Yarın araştırmaya başlayalım derim. Böyle bir yerde her şeyi bulmak mümkün.

Buraya gelirken o dağları gördünüz mü? Ve ormanları? Belki kartallar vardır, belki geyikler. Şahinler de olabilir.” “Porsuklar!” dedi Lucy. “Yılanlar!” dedi Edmund. “Tilkiler!” dedi Susan.

.