Harry Potter ve Azkaban Tutsağı – J. K. Rowling

Harry Potter birçok açıdan son derece sıra dısı bir çocuktu. Her seyden önce, yaz tatilinden yılın baska herhangi bir zamanından nefret ettiginden daha fazla nefret ediyordu. Sonra gerçekten ev ödevini yapmak istiyordu, ama gecenin biı*- vaktinde, gizlice yapmak zorundaydı. Ayrıca da bir büyücüydü. Saat gece yansına yaklasıyordu ve Harry yüzükoyun yatagında yatıyordu. Battaniyeleri çadır gibi basının üstüne çekmisti, bir elinde bir fener vardı ve deri ciltli büyük bir kitabı (Bathilda Bagshot’un yazdıgı Sihir Tarihi’ni) yastıga dayamıstı. Harry, kartal tüyünden kaleminin ucunu sayfadan asagı dogru indirirken, bir yandan da kaslarını çattı. “On Dördüncü Yüzyılda Cadüann Yakılması Tamamen Anlamsızdı – tarhsın” konulu kompozisyonu yazmada ona yardımcı olabilecek bir sey arıyordu. Tüy kalem, ise yarar görünen bir paragrafın tepesinde durakladı. Harry yuvarlak gözlügünü burnundan yukarı iterek, fenerini kitaba daha da yaklastırdı ve okudu: Büyü-dısı insanlar (ki genellikle Mııggle diye bilinirler) ortaçagda büyüden özellikle korkarlardı, ama onu tanımakta pek de basarılı degildiler. Gerçek bir cadı ya da büyücüyü yakaladıkları ender durumlarda, yakmanın hiç mi hiç etkisi olmazdı. Cadı ya da büyücü basit bir Alev Dondurma Büyüsü uygular, sonra da, bir yandan hafif, gıdıklayıcı bir hissin keyfini çıkarırken, bir yandan da acıyla haykırıyor taklidi yapardı. Hatta Acayip VVen-delin yakılmaktan öyle hoslanırdı ki, çesitli kılıklara bürünmüs olarak tam kırk yedi kere kendisini yakalamalarına izin vermisti. Harry tüy kalemini dislerinin arasına sıkıstırıp, mürekkep sisesiyle bir parsömen tomarı almak için yastıgının altına uzandı. Yavasça ve büyük bir özenle mürekkep sisesinin kapagını açtı, kalemini içine batırdı ve yazmaya basladı.

Arada bir durup dinliyordu, çünkü Dursley’lerden biri banyoya giderken tüy kaleminin hısırtısını duyarsa, kendini yazın geri kalan bölümünde merdivenin altındaki dolaba kilitlenmis bulabilirdi.

.