R. A. Salvatore – Unutulmuş Diyarlar – 09 – Drizzt Do’Urden’in Maceraları – 3 – Karanlığın Kuşatması

Görünüş itibarıyla, Cehennem’in bu dumanlı katmanında girdap gibi dönen çamurlar arasında gezmeyecek kadar güzel bir yaratıktı. Çok güzeİdi. Yüz hatlan sanki bir oyma eseri gibi ince ve zarifti. Parlak abanoz renkli teni, bir tanar’riydi bu. Oldukça siklon görünen yaratık, tuhaf kafasını yukarı kaldırdığı elinin avuç içine koymuş, mantardan oyduğu tahtında oturuyordu. Pis, kıvrık pençeleriyle soluk çenesini ritmik bir şekilde kaşıyordu. Yaratık diğer elinde çok kayışlı bir kamçı tutuyor ve sık sık onu savurarak mantar tahtının yan tarafını kırbaçlıyordu; ki tahtın yanında, bu sonsuz bekleyiş sırasında işkence etmek için seçtiği bahtsız yaratıklardan birisi duruyordu. Daha küçük olan yaratık acı içinde cıyaklayıp viyakladı ve bu hareketi, iblisin acı verici kamçısını bir kez daha yemesine sebep oldu. Tahtta oturan iblis aniden homurdandı, kafası yukan kalktı ve kızıl gözleri mantar tahtının etrafında dönüp duran duman örtüsünün içine dikkatle baktı. Yakınlarda bir varlık olduğunu biliyordu, hem de güçlü bir varlık. Lloth, kendi bölgesinin en büyük yaratığı olan bu canavara bakarken azıcık olsun yavaşlamadan iblisin görüş sahasına girdi. Tanar’rinin dudaklarından gırtlaktan gelen bir hırıltı çıktı, ki dudakları şeytani bir gülümseme halini aldıktan sonra, bölgesine giren hoş lokmaya bakarken çatılan kaslarıyla beraber kıvrıldı. İblis, ilk başta Lloth’un ayağına kadar gelen bir hediye, Madde Düzlem’den ve yuvasından çok uzaklara düşüp kaybolmuş bir kara elf olduğunu sandı. Fakat bu kara elfin esasında ne olduğunu anlaması iblisin uzun zamanını almadı. Tahtında doğrulup oturdu.


Sonra, o büyüklükteki bir yaratık için inanılmaz bir hız ve akıcılıkla tamamen ayağa kalktı. İblisin boyu dört metreydi ve davetsiz misafirin üzerinde bir kule gibi yükseliyordu, “Otur, Errtu,” diye buyurdu Lloth, elini sabırsızca sallayarak. “Seni yok etmeye gelmedim.” Gururlu tanar’riden ikinci bir hinin geldi, ama Errtu, Lloth’a karşı hiçbir ters harekette bulunmadı. Zira, Lloth’un buraya yapmak için gelmediğini az önce belirttiği şeyi kolayca yapabileceğini çok iyi biliyordu. Errtu, sadece gururunu biraz olsun koruyabilmek için ayakta kaldı. “Otur!” dedi Lloth aniden ve hiddetle. Errtu ise daha hareket ettiğini bile algdayamadan kendisini mantar tahtının üzerine oturmuş buluverdi. Sinirleri altüst olan iblis, kamçısını aldı ve ayağının dibinde sızlanıp duran yaratığı dövdü. “Neden buradasın drow?” diye homurdandı Errtu. Derin sesi, sanki arduvaz taşının üzerine sürtünen tırnaklar gibi yüksek ve iç gıcıklayıcı bir kişneme gibiydi. “Panteon hakkındaki rivayetleri işitmişsindir,değil mi?” diye sordu Lloth. Errtu bu soru üzerinde uzun bir süre düşündü. Diyarlar’daki tanrıların savaştığını, entrikalarla dolu güç oyunlarıyla bİrbirilerinin sırtına basıp yükseldiklerini ve bu özel oyunlarında piyon olarak akıllı yaratıkları kullandıklarını Errtu elbette ki duymuştu. Cehennem’de bunun anlamı, bütün yaratıkların, hatta Errtu gibi büyük tanar’rilerin dahi, sık sık istemedikleri bazı politik entrikalara dahil edilmeleriydi.

İşte Errtu, şu anda yaşanmakta olan şeyin tam olarak bu olduğu sonucuna varmıştı ve korkuyordu. “Büyük bir çekişme süreci yaklaşıyor,” diye açıkladı Lloth. “Tanrıların ahmaklıklarının bedelini ödeyeceği bir süreç.” Errtu gıcırtı dolu feci bir sesle güldü. Lloth’un kıpkırmızı parlayan gözleri ona hor gören bir bakış attı. “Neden böyle bir hadise sizi rahatsız etsin ki, Kaos’un Hanımı?” diye sordu iblis. “Bu sorun benden uzak olacak,” diye açıkladı Lloth, ölümcül bir ciddiyetle, “hepimizden uzak. Panteondaki ahmakların itişip kakışmasını, kibirlerinin yıkılmasını ve hatta bazılarının öldürülmesini izlemekten zevk duyacağım. Ama tedbirli olmayan her türlü ilahi güç kendisini belaya bulaştıracaktır.” “Lloth asla tedbirli oluşuyla ün salmamıştır,” diye soğukça belirtti Errtu. “Lloth asla ahmak olmamıştır,” diye hızla karşılık verdi Örümcek Kraliçe. Errtu başıyla onayladı ama mantar tahtının üzerinde sessizce oturup duyduğu şeyleri hazmetti. “Bunun benimle ilgisi ne?” diye sordu en sonunda, zira tanar’riler ilahi varlıklar değildi, yanı Errtu gücünü kendisine İnananların dualarından sağlamıyordu. “Menzoberranzan,” diye yanıtladı Lloth, meşhur drow şehrinin adını vererek. Bütün Diyarlar’da ona tapuıanlann en fazla olduğu merkezdi bu şehir.

Errtu tuhaf kafasını yana doğru eğdi. ” Şehir daha şimdiden kaos içinde,” diye açıkladı Lloth. “Errtu!” İblis, bunun bir rica olduğu kadar bir tehdit de olduğunu biliyordu. “Armağan?” diye sordu. “İşler hallolduğunda.” Errtu’nün iri yüzünde yeniden şüpheli bir bakış belirdi. “Drizzt Do’Urden benim için değersiz,” dedi Lloth. “Ailesi olan Daemıon N’a’shezbaernon artık yok ve bu yüzden onun benim nazarımda hiçbir anlamı yok. Yine de, kudretli ve şeytani Errtu’nun o kaçak haine sebep olduğu bütün sıkıntıların cezasını vermesini izlemek beni memnun eder.” Errtu aptal değildi, hem de hiç değil. Lloth’un dedikleri mükemmel derecede mantıklı geliyordu, yine de kendisine bu baştan çıkarıcı teklifi sunan kimsenin Kaos Leydisi, Örümcek Kraliçe Lloth olduğu gerçeğini görmezden gelemezdi. Ve onun armağanının da Errtu’nun bitmek tükenmez can sıkıntısına bir çözüm getirmeyi vaat ettiğini de göz ardı edemezdi. Bir gün ve her gün binlerce küçük iblis pataklayabilir, onlara işkence edebilir ve çamurlar içinde sefilce sürünmelerini sağlayabilirdi. Ama bunu milyonlarca gün boyunca yapsa bile, Madde Düzlem’deki zayıflar arasında, gazabım hak etmemiş olan kimselere ıstırap çektirerek geçireceği bir saate bedel olamazdı. Büyük Tanar’ri teklifi kabul etti.

UYUMSUZLUĞUN GÜRÜLTÜLERİ Mithril Salonu’nda yapılan hazırlıkları, savaş hazırlıklarım izliyordum. Her ne kadar biz, özellikle de Cattibrie, Menzoberranzan ‘da Baenre Evi ‘ne acı verici bir mağlubiyet tattırmış obak da, kara elflerin bir kez daha topraklarımıza geleceğinden hiçbirimiz şüphe etmiyorduk. Her şeyin ötesinde, Matron Baenre muhtemelen hiddetten köpürmüştü ve gençliğimi Menzoberranzan ‘da geçirdiğimden dolayı biliyordum ki, ilk matron anayı düşman edinmek hiç de iyi bir şey değildir. Yine de burada, cüce kalesinde gördüğüm şeyden hoşlanıyordum. En çok da Bruenor Battlehammer ‘in değişiminden. Bruenor! En yakın dostum. Buzyeli Vadisi ‘ndeki günlerimden beri —ki o günlerin üzerinden oldukça fazla zaman geçmiş gibi görünüyor— yan yana savaştığım cüce. Wulfgar öldüğünde, Bruenor ‘un hayat sevincinin sonsuza kadar kaybolduğunu, cücelerin en inatçısının gözlerinde yanan ve tahtını geri alırken karşısına çıkan aşılması imkansız engelleri aşmasını sağlayan o ateşin sonsuza dek söndüğünü sanmıştım. Hazırlık günlerinde bunun böyle olmadığım öğrendim. Bruenor’un fiziksel yaralan şimdi daha derindi—sol gözünü kaybetmişti ve yüzünde çaprazlamasına uzanan, alnından çenesine kadar mavi bir hat çizen bir yara vardı. Bruenor hazırlıkları yönetiyordu. En aşağı tünellerde yapılan tahkimat projelerine onay vermekten tutun, komşu yerleşim birimlerine elçiler göndermeye kadar her türlü isle ilgileniyordu. Karar verme işinde kimseden yardan istemiyordu ve yardıma da ihtiyacı yoktu. Zira söz konusu olan Bruenor idi; Mithril Salonu ‘nün Sekizinci Kralı, çok sayıda macera göriip geçirmiş deneyimli biri, unvanını bileğinin hakkıyla kazanmış bir cüce. Şimdi kederi uçup gitmişti; tekrar kraldı, dostlarının ve tebaasının neşe kaynağıydı.

“Lanet drowlann geleceği varsa göreceği de var!” diye sık sık kükrüyordu Bruenor ve ben bu sırada yanında olursam, sanki kişisel bir hakaretle bulunmadığını belirtmek ister gibi bana doğru başını sallıyordu.

.

PDF Kitap İndir

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir