Tom Robbins – Ağaçkakan

Bu daktilo da beceremezse, siktir et, bu iş olmaz. Yepyeni Remington SL3: “Stevie Wonder’in plaklarını dinlerken Karamazov Kardeşler’i okumak mı zor, daktilo klavyesinde Paskalya yumurtası avına çıkmak mı?” sorusunu yanıtlayan makine. Kovboy kızm bakire çıkması bu. Dâhi garson kızın elindeki hamburger bu. İmparatoriçenin kredi kartı. Seziyorum, düşlerimdeki roman Remington SL3’te saklı. Gerçi benim telaffuz edebildiğimden çok daha hızlı yazıyor. Daktilo yazan parmağımı geçen hafta dev bir yengece kaptırmışım, ne gam. Bu yavru en ufak bir kışkırtmada fişe takılı Shakespeare gibi konuşuyor. Ona şöyle bir dikkatli bakın, tıkır tıkır bir buçuk sayfa döktürür. “Bir daktilodan beklentileriniz nelerdir?” diye sordu satıcı. “Sözcüklerin ötesinde bir şey,” diye yanıtladım. “Kristaller. Okurlarıma kucaklar dolusu kristal göndermeyi istiyorum. Kimi orkide ve şakayık renginde, kimi Paris ve Coney Island karışımı gizli bir şehirden radyo sinyalleri alan kristaller.

” Satıcı Remington SL3’ü önerdi. Eski daktilomun adı Olivetti idi. Olivetti adında olağanüstü bir hokkabaz tanıyorum. Konuyla ilgisi yok. Fakat hokkabazlık yapmakla daktiloda eser yazmak arasında benzerlik var. İşin püf noktası şu: Hata yapınca hiç bozuntuya vermeyeceksin. Dolabımda, kilit altında, devrimden önce Punta del Visiona-rio’dan kaçırılmayı bekleyen (yeşil etiketli) son bir Anaîs Nin şişesi duruyor. Bu gece mantarı çıkaracağım. Yerlilerin yaptığı gibi olgun bir misket limonu alıp içine on cc. Anais Nin zerk edeceğim. Sonra limonu emeceğim. Ve başlayacağım… Bu daktilo da beceremezse bu iş olmaz, diye yemin edeceğim. 1 Yirminci yüzyılın son çeyreğiydi. Batı uygarlığının rahatsız edecek denli hızlı ama fazla heyecan veremeyecek denli de yavaş düşüşe geçtiği bir zamandı. Dünyanın büyük bölümü, gün geçtikçe pahalılaşan bir tiyatro koltuğunun kenarına tünemiş, korku, umut ve sıkıntının çeşitli bileşimlerini duyarak önemli bir şey olmasını bekliyordu.

Yakında önemli bir şey gerçekleşmek zorundaydı. Koskoca kolektif bilinçdışı yanılıyor olamazdı. Ama neydi bu önemli şey? Mahşeri nitelikte miydi, yoksa yeni bir kan mı getirecekti? Kansere çare ya da nükleer patlama? Havada ya da denizde bir değişiklik? Kaliforniya’da depremler, Londra’da katil anlar, menkul kıymetler borsasma girmiş Araplar, laboratuvar ortamında yaşam ya da Beyaz Saray’ın bahçesine konan bir UFO? Mona Lisa’nın yüzünde bıyık mı çıkacaktı? Dolar değer mi kaybedecekti? Isa’nın Dirilişi senaryosuna yürekten inanan Hıristiyanlar, iki bin yıllık kuşkulu bir aradan sonra dananın kuyruğunun kopmak ü-zere olduğundan emindiler. Chelsea Otelimde buluşan çağın en ünlü beş medyumu ise At-lantis’in yakın zamanda yeniden su yüzeyine çıkacağı kehanetinde bulundu. Prenses Leigh-Cheri bu sonuncusuna şöyle yanıt verdi: “İki kayıp kıta var . Mu, yani anne adı verilen; kıvrak dans, baştan çıkarıcı müzik, çiçekler ve mutluluk diyarı Hawaii bunlardan biri. Sivri tepeleri duyularımızı harekete geçirir hâlâ. Üç kayıp kıta var … Biri de biziz: Yani âşıklar.” Prenses Leigh-Cheri’nin coğrafi konulara ilişkin düşünceleri nasıl değerlendirilirse değerlendirilsin, kabul etmek gerekir ki, yirminci yüzyılın son çeyreği âşıklar için zor bir dönemdi. Kadınların erkeklerden açıkça nefret ettiği, erkeklerin kadınların ihanetine uğradıklarını hissettikleri bir zamandı. Romantik ilişkilerin ilkbaharın erittiği buzlar gibi kopup parçalandığı bir zamandı. Pek çok küçük çocuk, sivri uçlu sevimsiz buz adacıklarının üzerinde kalakalmıştı. Kimse Ay’a ne anlam vereceğini pek bilemiyordu artık. 2Bir ağustos gecesi düşünün. Prenses Leigh-Cheri tavan arasındaki pencereden dışarıyı seyrediyordu.

Dolunay vardı. Ay öyle şişmişti ki az kalsın aşağı düşecekti. Uyanıp da Ay’ı merhum Elvis Presîey gibi banyoda yüzüstü yatarken, dondurmadan zehirlenmiş bir halde bulduğunuzu hayal edin. Bir ineği şehvetten kudurtabilecek bk aydı. Bir tavşancığm içindeki şeytanı açığa çıkartabilecek bir aydı. Vida somunlarını aytaşlanna. Kırmızı Başlıklı Kız’ı kötü kalpli koca kurda dönüştürebilecek, türden bir ay. Leigh-Cheri bir saatten uzun bir süre gökyüzünün mandalasına dikti gözlerini. “Ay 1 sn bir amacı var mı?” dîye sordu Yakışıklı Prens’e. Yakışıklı Prens. Leigh-Cheri aptalca bir soru sormuş gibi baktı. Belki öyle bir soru sormuştu. Aynı soru Remington SL3’e yöneltilince şu yanıt alındı: Albert Camus, yegâne ciddi soru, kişinin kendisini öldürüp öl-dürmeyeceğidir, diye yazdı. Tom Robbins, yegâne ciddi soru, zamanın bir başlangıcı ve sonu olup olmadığıdır, diye yazdı. Belli ki Camus ters tarafından kalkmıştı.

Robbins ise saatin a-larmını kurmayı unutmuş olmalı. Sadece tek bir ciddi som var. O da şu: Aşkı kalıcı kılmayı kim biliyor? Bana bunun yanıtını verin, ben de size kendinizi öldürüp öldürmeyeceğinizi söyleyeyim. Bana bunun yanıtını verin, ben de zamanın başlangıcı ve sonu konusunda içinizi rahatlatayım. Bana bunun yanıtını verin, ben de size Ay’ın amacını açıklayayım. 3Leİgh-Cheri’nin ait olduğu sınıfın üyeleri tarih içerisinde pek âşık olmamışlardı. Kendileri iktidar ve zenginlik uğruna, gelenek ve vârisler uğruna evlenil*, “gerçek aşk”ı halk kitlelerine bırakırlardı. Kitlelerin kaybedecek bir şeyi yoktu. Ama yirminci yüzyılın son çeyreğiydi ve Afrika’daki birkaç vahşi soytarı dışmda, dünya saltanat üyeleri, pek demokratik değilse de ölümlü olduklarım u-zun zaman önce kabullenmişlerdi. Leigh-Cheri’nin ailesi bunun iyi bir örneğiydi. Kral otuz yılı aşkın zaman önce sürgüne gönderilişinden beri kumar oynamayı meslek edinmişti. Poker kralın işiydi. Ancak geçenlerde açık kalp ameliyatından nasibini almıştı. Önemli bir kapakçık çıkarılmış, yerine teflon kaplı bir malzeme konmuştu. Yapay kapakçık güzel işliyor ama açılıp kapanırken metalik bir ses çıkartıyordu.

Kral heyecanlanınca yanındaki herkesin haberi oluyordu. Kalbinden çıkan bu işitilebilir ses yüzünden artık poker oyna-yamıyordu. Poker gizlilik ve blöf yapmayı gerektiren bir oyundu. “Yarabbim,” derdi, “elime iyi kâğıtlar gelince zil takıp oynuyormuş gibi ötüyorum.” Kral, Howard Cosell’i idam sehpasına gönderebilirle gücüne sahip olduğu eski güzel günlerin özlemiyle televizyonda spor programları izleyerek geçirirdi zamanım. Bir zamanlar yedi düvelin güzeli olan kansı, yani kraliçe, az hareketli ve aşın kiloluydu. Amerika’da o kadar çok ikinci sınıf cemiyet çaylarına, yardım demeği defilelerine, şu ve bu galasına katılmıştı ki. bir çeşit kazciğeri gazı sızdırmaya başlamıştı. Bu fena kokunun ihracı yüzünden âdeta Wagner’in müziğiyle şişmiş bir sosis gibi bir partiden öbür baloya sürükleniyordu. Kendisini çekip çevirecek bir hanım olmadığından giyinmesi iki saat alıyordu. Günde üç kez kıyafet değiştirdiği için cüssesini sarıp sarmalaması, takıp takıştırması, sürüp sürüştürmesi tam mesailik bir işe denk geliyordu. Kraliçe kocasını televizyon kutusuna, kızım da tavan arasına kaptıralı uzun zaman olmuştu. Oğullan (sayılarını zar zor hatırlıyordu) Avrupa’nın çeşitli yerlerine dağılmışlar, para konusunda e-sasen şaibeli birtakım sayısız maceraya kanşmışlardı ve onun için yitik birer evlattılar. Kraliçenin tek bir yakın dostu vardı: Bağrına bastığı bir fino. Kral, yirminci yüzyılın son çeyreğinden ne beklediği sorulsa şöyle yanıtlardı: “Monarşinin iadesini ummak artık akıl kân değil.

O bakımdan, en içten dileklerim, Seattle Mariners’m şampiyonluğu kazanması, Seattle Sonics’in NBA rövanş maçlarına çıkması, Seattle Seahawks’un kupa finaline kalması ve maçian dakikası dakikasına aktaran sunucuların yerine Sir Kenneth Claık’ın geçmesidir.” Aynı soru kraliçeye yöneltilince şöyle bir cevap alınırdı: “Ay-ay, spagetti-ay ” (En sevdiği laftı.) “Çıldırmış kızanlardan ne beklenir? Mem vadder ve mama mia zennete gittiler de bu kokuşmuş modem çağda acs çekmek zorunda kalmadılar diye seviniyor ben. Sac re bleu! Ben hükümdarlığa görevimi yapıyor, iste o kadar.” Kraliçe konuştuğu dili yedi düvelde öğrenmişti. Kraliçe Tilli, her gece, eprimiş ama zengin görünümlü bir Keşan halısının üzerimle, üstü örtülü saltanat kayığı şeklinde bir yatağın yanında, pabuç kadar şişmiş iki çikleti andıran dizlerinin üstüne çöker, hükümdarlığın kurtuluşu, finosunun sağlığı, operanın iyiliği için dua ederdi. Başka bir şey içm de dua etmezdi. Kral Max, ” Ünlü spor spikeri (ç.n.) her gece gizlice mutfağa gider, doktorların yemesini yasakladıkları tuz ve şekerden kaşık kaşık yutardı. “Bu kraliyet ailesini tuhaflaştıran, beş asırlık aile içi çiftleşme-den başka bir şey,” diye düşündü, dedikodu yazarlarının yakın zamanda “eski bir amigo, çılgın bir toplumsal eylemci, tavan arasında inzivaya çekilmiş trajik güzel” şeklinde tanımladıkları Prenses Leigh-Cheri.

.