Donna Leon – Operada Cinayet

Temsilin devam etmek üzere olduğunu bildiren üçüncü zil, Teatro La Fenice’nin fuayeleriyle barlarında hafifçe çınladı. Dinleyiciler sigaralarını söndürdüler, kadehlerindeki içkileri yudumladılar, sohbetlerine son verip ağır adımlarla içeri girmeye başladılar. Perde arasında pırıl pırıl aydınlatılmış olan salon, yerlerine dönenlerin uğultusuyla doldu. Bir mücevher pırıldadı, vizon bir etol çıplak bir omza yerleştirildi, minik bir toz zerresi saten yakadan fiskeyle uzaklaştırıldı. Önce üst balkondaki yerler doldu, arkasından salondakiler, son olarak da üç loca katı. Işıklar kısıldı, salon karanlığa büründü ve dinleyiciler orkestra şefinin tekrar podyumdaki yerini almasını beklerken, antraktlardan sonra salonu dolduran gerginlik arttı. Uğultu yavaş yavaş kesildi, orkestra elemanları iskemlelerinde kıpırdanmayı bıraktılar, herkesin üçüncü ve son perdeye hazır olduğunu gösteren genel bir sessizlik ortalığı kapladı. Sessizlik uzadı, ağırlaştı. Birinci balkondan bir öksürük sesi yükseldi, biri yere bir kitap ya da çanta düşürdü, ama orkestra çukurunun arkasındaki koridorun kapısı açılmadı. Konuşmalar önce orkestra elemanları arasında başladı. İkinci kemanlardan biri, yanındaki kadına dönüp tatilini nerede geçireceğini sordu. İkinci sıradaki fagot, yanındaki obuaya ertesi gün Benetton’da mevsim sonu indiriminin başlayacağını haber verdi. Birinci sıradaki localarda orkestraya en yakın oturanlar, müzisyenlerin fısıldaşmalarından etkilenerek çok geçmeden aralarında alçak sesle konuşmaya başladılar. Sonra balkonda oturanlardan mırıltılar yükseldi. Hali vakti yerinde olanlar bu tür densizliklere en son teslim olurmuş gibi, son olarak da ön sıralardaki dinleyiciler konuşmaya başladılar.

Fısıltılar mırıltılara dönüştü. Dakikalar geçti. Birdenbire, koyu yeşil kadife perdenin katları geriye doğru çekildi ve tiyatronun sanat direktörü Amadeo Fasini ortadaki dar aralıktan acemi adımlarla dışarı çıktı. İkinci balkonun üstündeki odasında görev yapan ve olup bitenden haberi bile olmayan ışık teknisyeni, güçlü beyaz bir projektörü sahnedeki kişinin üstüne çevirmeye karar verdi. Fasini’nin gözleri kamaştı, kolunu kaldırıp gözlerine siper etti. Kendini bir darbeden korumak istercesine, kolunu havada tutarak konuşmaya başladı. “Sayın seyirciler” deyip durdu, ışık teknisyenine doğru sol elini delicesine salladı, beriki hatasını anlayıp projektörü söndürdü. Sahnedeki adam, geçici körlüğünden kurtulduktan sonra sözlerine yeniden başladı: “Sayın seyirciler, Maestro Wellauer’in orkestrayı yönetmeye devam edemeyeceğini üzülerek bildirmek zorundayım.” Seyircilerden fısıltılar, sorular yükseldi, başlar çevrilirken ipekli kumaşlar hışırdadı, ama adamın sesi gürültüyü bastırdı. “Kendisinin yerine Maestro Longhi göreve devam edecektir.” Mırıltılar sözlerini boğmadan, özellikle sakin bir sesle sordu: “Seyirciler arasında doktor var mı?”

.