Umberto Eco – Gülün Adı

16 Ağustos I968’de Vallet diye bir rahip tarafından kaleme alınmış bir kitap geçti elime: Melk’li, Dom Adso’nun, Dom J. Mabillon’un baskısından Fransızcaya çevrilmiş elyazması (Presses de l’Abbaye de la Source, Paris, 1842). Gerçekten oldukça yoksul tarihsel bilgilerin eklendiği bu kitabın, Benedikten tarikatının tarihine ilişkin çok şey borçlu olduğumuz, on altıncı yüzyılda yaşamış büyük bilgin tarafından bulunmuş olan, on dördüncü yüzyıla ait bir elyazmasının tıpkısı olduğu öne sürülüyordu. Bu bulgu (kronolojik sıraya göre üçüncü olan kendi buluşumdan söz ediyorum), sevdiğim birisini beklemek üzere Prag’da bulunduğum sırada beni neşelendirdi. Altı gün sonra Sovyet birlikleri talihsiz kenti istila ettiler. Şansım yolunda gitti: Linz’de Avusturya sınırına ulaştım; oradan Viyana’ya gidip beklediğim kimseyle buluştum ve birlikle Tuna boyunca yukarı çıktık. Büyük bir düşünsel coşkuyla, büyülenmiş, Melk’li Adso’nun korkunç öyküsünü okuyordum; kendimi kitaba öylesine kaptırmıştım ki, yumuşak bir kalemle üstüne yazması çok zevkli olan Pupelerie Joseph Gilbert’den alınma o büyük defterlerden birkaçını bir çırpıda kitabın çevirisiyle doldurdum. Böylece Melk yakınlarına geldik; ırmağın dirsek çevirdiği bir yerde, bir tepe üstünde, yüzyıllar boyunca birçok kez restore edilmiş olan güzelim Stift hâlâ ayakta duruyordu. Okurun tasarlayabileceği gibi, manastırın kitaplığında Adso’nun elyazmasının izine rastlamadım. Salzburg’a varmadan önce, Mondsee kıyısında küçük bir otelde, trajik bir gecenin ardından, yol arkadaşlığımız birden sona erdi ve kendisiyle birlikte yolculuk etmekte olduğum kişi, Abbe Vallet’nin kitabını da alarak ansızın yok oldu; kötülüğünden değil, ilişkimizin düzensiz ve ansızın bitmesinden ötürü. Böylece, elimde elyazısıyla yazdığım defterler, yüreğimde kocaman bir boşluk kaldı. Birkaç ay sonra, Paris’te, araştırmamı derinleştirmeye karar verdim. Fransızca kitaptan çıkardığım birkaç nottan, kaynağa, olağanüstü ayrıntılı ve kesin bir yollama kalmıştı elimde: Vetera analecta, sive collectio veterum aliquot opera et opusculorum omnis generis, carminum, epistolarum, diplomaton, epitaphiorum, et, cum itinere germanico, adaptationibus aliquot disquisitionibus R.P.D.

Joannis Mabillon, Presbiteri ac Monachi Ord. Sancti Benedicti e Congregatione S. Mauri. — Nova Editio cui accessere Mabilonii vita et aliquot opuscula, scilicet Dissertatio dePane Eucharistico, Azymo et Fermentatio, ad Eminentiss. Cardinalem Bona. Subjungitur opusculum Eldefonsi Hispaniensis Episcopi de eodem argumentum Et Eusebii Romani ad Theophilum Gallum epistola, De cultu sanctorum ignotorum, Parisiis, apud Levesque, ad Pontem S. Michaelis, MDCCXXI, cum privilegio Regis. Bibliotheque Sainte Geneviève’de, Vetera analecta’yı hemen buldum; ama bulduğum baskının, betimlemeden iki ayrıntı bakımından farklı oluşu şaşırttı beni: önce “Montalant, ad Ripam P.P. Augustinianorum (prope Pontem S. Michaelis)” diye belirtilen editör ve iki yıl sonrasını gösteren tarih. Bu analecta, Melk’li Adso ya da Adson’un herhangi bir elyazmasını kapsamıyordu – tersine, dileyenin denetleyebileceği gibi, bunlar, kısa ya da orta uzunlukla metinlerin bir araya getirilmesinden oluşuyordu; oysa Vallet’nin kopya ettiği öykü birkaç yüz sayfa tutuyordu. Aynı zamanda, ünlü ortaçağ uzmanlarına, örneğin sevgili, unutulmaz Elienne Gilson’a başvurdum; ama tek Vetera analecta’ların Sainte Genevieve’de gördüklerim olduğu açıktı. Passy yakınlarında, Abbaye de la Source’a hemen bir ziyaret ve arkadaşım Dom Ante Lahestedt’le bir konuşma, manastırın basımevinde Abbe Vallet diye birinin kitap bastırmadığına (böyle bir basımevinin de var olmadığına) inandırdı beni. Fransız araştırmacılarının güvenilir yaşamöyküsel bilgi konusundaki savruklukları ünlüdür; ama bu durum usun alabileceği her türlü karamsarlığın da ötesine geçiyordu.

Elime geçmiş olan kitabın uydurma olduğunu düşünmeye başladım. Artık Vallet’nin kitabını da yeniden elde edemez (ya da en azından, onu benden almış olan kimseye gidip geri isteyemezdim). Elimde notlarımdan başka hiçbir şey kalmamıştı; onlardan da kuşku duymaya başlıyordum. Bazı büyülü anlar vardır, büyük fizik çaba ve yoğun dürtüsel heyecan anları; geçmişte tanımış olduğumuz kimselerin sanrıları belirir öyle anlarda (“en me restraçant ces détails, j’en suis â me demander s’ils sont réels, ou bien si je les ai revés” 1 ). Daha sonra, Abbé de Bucquoy’un güzel kitaplığından öğrendiğime göre, henüz yazılmamış kitapların da sanrıları vardır. Yeni bir şey olmasaydı, Melk’li Adso’nun öyküsünün nereden kaynaklandığını belki de hâlâ düşünüyor olurdum; 1970’te, Buenos Aires’te, Corrientes’te, o büyük caddenin ünlü Patio del Tango’sunun oldukça yakınında, küçük bir sahafın raflarına göz gezdirirken, Milo Temesvar’ın, Satranç Oyununda Ayna Kullanılmasına Dair… adlı kitapçığının standart İspanyolca bir nüshasına rastladım. Apocalittici e integrati adlı yapıtımda, bu yazarın daha sonra yayımlanan I venditori di Apocalisse’yi eleştirirken, bu kitabın adını (ikinci elden) anma olanağı bulmuştum daha önce. Artık bulunması olanaksız olan, Gürcü dilindeki özgün yapıtın (Tiflis, 1934) İtalyanca çevirisiydi bu; kitapta, Adso’nun elyazmasından birçok alıntı görmek şaşırttı beni; ama bunların kaynağı ne Vallet’ydi, ne de Mobillon; Peder Athanasius Kircher’di (ama hangi yapıtı?) Daha sonra -adını anmamayı uygun bulduğum- bir bilgin (ezbere dizinler alıntılayarak), büyük Cizvit’in, Melk’li Adso’nun hiç sözünü etmediğine dair güvence verdi bana. Ama Temesvar’ın sayfaları gözlerimin önündeydi; aktardığı olaylar da Vallet’nin elyazmasındakilere tıpatıp uyuyordu (özellikle labirentin betimlemesi kuşkuya yer vermiyordu). Daha sonra Beniamino Placido 2 ne yazmış olursa olsun, Abbe Vallet diye biri yaşamıştı; kesinlikle Melk’li Adso da. Bundan, Adso’nun anılarının, doğru olarak, anlattığı olaylarla aynı niteliği paylaştığı sonucunu çıkardım. Başta yazarın adı, en sonunda da, Adso’nun caymak bilmez bir titizlikle suskun kaldığı manastırın yeri olmak üzere, birçok gölgeli gizeme bürünmüştü bu anılar. Kestirimler, Pomposa ile Conques arasında, belli belirsiz bir alan tasarlama olanağı veriyor bize; büyük bir olasılıkla burası Apeninler’in sırtında, Piemonte, Liguria ve Fransa arasında (yani Lerici ve Turbia arasında) bir yer. Betimlenen olayların geçtiği döneme gelince, 1327 Kasım’ının sonunda oluyor olaylar; öte yandan, yazarın bunları ne zaman yazdığı kesin değil. 1327 yılında kendisinin bir çömez olduğuna ve anılarını yazdığı sırada ölüme yakın olduğunu söylediğine bakılırsa, elyazmasının, on dördüncü yüzyılın son on ya da yirmi yılı içinde yazıldığını kestirebiliriz.

İyi düşünülürse, beni, elimdeki, on dördüncü yüzyılın sonuna doğru bir Alman rahip tarafından Latince yazılmış bir yapıtın on yedinci yüzyıl Lalincesiyle yapılmış nüshasının, açık seçik olmayan, neo-Gotik bir Fransızca kopyasının İtalyanca kopyasını yayımlamaya götüren nedenler oldukça azdı. Her şeyden önce, nasıl bir üslup kullanmalıydım? O dönemin İtalyanca örneklerini izleme eğilimini, tümüyle gerekçesiz olduğundan, bir yana bırakmalıydım; Adso yalnızca Latince yazmakla kalmıyor; kültürünün (ya da onu etkilediği açıkça görülen manastırın kültürünün) çok daha eskiye gittiği anlaşılıyor; bu kültürün, geç ortaçağ Latince geleneğine bağlanabilen bilgi ve üslup süslemelerinin yüzyıllar boyu oluşan bir toplamı olduğu açık. Adso, yerli konuşma dilinin evrimine kapalı kalmış, betimlediği kitaplığın içinde barındırdığı sayfalara bağlı, ‘öğrenimini pederler ve araştırmacıların metinleri üstünde yapmış bir rahip gibi düşünüp’ yazıyor; öyküsü (sayısız zihin karışıklıkları ve hep kulaktan dolma anlattığı, on dördüncü yüzyıl olaylarına yollamalar dışında), dil ve bilimsel alıntılar bakımından, on ikinci ya da on üçüncü yüzyılda yazılmış olabilirdi. Öte yandan, Vallet’nin, Adso’nun Latince’sini, kendi neo-Gotik Fransızca’sına çevirirken, bir ölçüde özgürce davrandığına kuşku yok; hem yalnızca üslup bakımından değil. Örneğin kişiler bazan otların erdemlerinden söz ederken, yüzyıllar boyunca birçok değişikliğe uğramış olan, Albertus Magnus’a yorulan gizler kitabına açık yollamalar yapıyorlar. Adso’nun bu kitabı bildiği kesin, ama onun bu kitabın, gerek Paracelsus’un formüllerini, gerekse Albertus’un Tudor döneminden kaldığı kuşku götürmeyen bir baskısından 3 yapıldığı açıkça anlaşılan ekleri gereğinden çok sözcüğü sözcüğüne yansıtan bölümlerini alıntıladığı gerçeğini değiştirmez bu. Öte yandan, Vallet’nin, Adso’nun elyazmasını kopya etmekte olduğu(?) sırada, Paris’te, artık onarılmaz bir biçimde bozulmuş olan Grand ve Petit Albert’ın 4 bir on sekizinci yüzyıl baskısının dolaşmakta olduğunu daha sonra doğruladım. Ne olursa olsun, Adso ya da tartışmalarını anlattığı rahiplerin yorumladıkları metnin, notlar, şerhler ve çeşitli eklerin yanısıra, daha sonraki araştırmaları zenginleştirecek açıklayıcı notları da kapsamadığından nasıl emin olabilirdim? Son olarak, Abbe Vallet’nin kendisinin, belki de o dönemin ortamını korumak için, çevirmeyi uygun bulmadığı bölümleri Latince olarak mı bırakmalıydım? Böyle yapmak için, belki de yararlandığım kaynağa yersiz bir bağlılık duygusundan başka kesin gerekçeleri yoktu… Aşırılıktan kaçındım; ama bir ölçüde olduğu gibi bıraktım onları. Korkarım bir Fransız kahramanı tanıtırken ona, “Parbleu!” ve “La femme, ah! la femme!” dedirten kötü romancılar gibi davrandım ben de. Sonuç olarak içim kuşkularla dolu. Cesaretimi toplayıp Melk’li Adso’nun elyazmasını sanki sahiymiş gibi niçin sunduğumu gerçekten bilmiyorum. Bir sevdalanma diyelim. Ya da, dilerseniz, kendimi sayısız eski saplantılardan kurtarmanın bir yolu. Metni hiçbir çağcılık kaygısı gütmeksizin yazıyorum. Abbe Vallet’nin kitabını keşfettiğim yıllarda, insanın yalnızca şimdiki zamana karşı bir yükümlülükten ötürü dünyayı değiştirmek için yazması gerekliğine dair yaygın bir inanç vardı.

Aradan on yılı aşkın bir süre geçtikten sonra salt yazma sevgisinden ötürü yazabilmek (en yüce saygınlığa yeniden kavuşturulmuş olan) yazın adamının avuntusu şimdi. Böylece ben de Melk’li Adso’nun öyküsünü, yalnızca anlatma tadı için anlatmakta kendimi özgür hissediyorum ve (usun uyanışının, uykusu sırasında üretmiş olduğu tüm ucubeleri kaçırdığı günümüzde) bu öykünün, zaman içinde ölçülemez uzaklıkta, günümüzle herhangi bir bağıntıdan öylesine görkemli bir biçimde arınmış, umutlarımıza ve kesinlemelerimize zamanla ilintisiz yabancılığını görmekle yüreğim yatışıyor ve avunuyorum. Çünkü kitapların bir öyküsü bu; gündelik kaygıların değil ve bu öyküyü okumak bizi Kempis’li büyük taklitçiyle 5 birlikte “In omnibus requiem quaesivi, et nusquam inveni nisi in angulo cum libro” 6 demeye götürebilir. 5 Ocak 1980 NOT Adso’nun elyazması yedi güne ayrılmış; her gün de, dua saatlerine denk düşen dönemlere. Üçüncü kişi ağzından yazılmış alt-başlıklar olasılıkla Vallet tarafından eklenmiştir. Ama bu alt-başlıklar okuru yöneltmek bakımından yararlı olduğundan, o dönemin halk dili yazınının çoğunda rastlanan kullanıma da uzak düşmediğinden, onları çıkarmayı uygun bulmadım. Adso’nun kanonik saatlere başvurması beni biraz bocalattı; çünkü bunların anlamı yere ve mevsimlere göre değişmekle kalmıyor; büyük bir olasılıkla, Ermiş Benedict’in Kural’da saptadığı yönergelere, on dördüncü yüzyılda tam bir kesinlikle uyulmuyordu. Bununla birlikte, okura yol göstermesi bakımından, aşağıdaki şemanın güvenilir olduğuna inanıyorum. Bu şema, bir ölçüde metinden, bir ölçüde de, ilk Kural’ın, Edouard Schneider tarafından, Les Heures bénédictines (Paris, Grasset, 1925)’deki manastır yaşamının betimlemesiyle karşılaştırılmasından çıkarılmıştır.

.