Umay Umay – Bütün Güzel Çocuklar Şüpheli

Önümde rengarenk şekerler duruyor. Bunlardan bir tanesini sana göndermeliyim. Ama aç bir gardiyanın dikkatini çekmemesi mümkün gözükmüyor. Sana çilek gönderebilir miyim? Bu nasıl olur? Şekerler eline geçerse onları saklama. Sadece parlak jelatinleri kitabının arasına koy. Böylece beni daha çok düşünürsün. Dışarıyı anlatmamı istiyorsun. Dışarıda da, içeride de bizi acıtan şeyler hep aynı. Aynı betondan, aynı demirden yapılmış evlerimiz. Sadece “daha masumuz” diye sokaklar boyunca dolaşabiliyoruz.Ya da başka beton evlere gidip demir balkonlardan sarkıyoruz. Sarkıyoruz ama düşmüyoruz. Bize balkonlardan sadece rüyalarda düşüldüğü öğretildi. Bir süredir kendimi hissetmiyorum. Üstümdeki aşk kalkanlarından sıyrılmış gibiyim.

Ve şu kalkan, yerde ölü bir at gibi yatıyor. Bir tekme vurup atamıyorum. Belki artık bedenime bile dar gelir… Nedense en çok bir ata yakışıyor bu hüzün. Yeryüzünün en güzel mektuplarını yazmak isterdim.Mutluluğun için bunu yapardım. Kendini kanattığın karanlık günler adına, bir anıyla, onu yazarak parçalanmaz bir şekle dönüştürebilmeyi dilerdim.Ama biliyor musun, senin alnına başarmanın acısı yazıldı… Bu kadar ve başka hiçbir şey değil. Şiirin alnına yazılan yazı; AYNI. Birilerinin işi yoksa, canı isterse, öylesine diye arada bir anımsadıkları bir şey. Aldırma…, uzaklardaki ormanda bir ağaç kendiliğinden devrilmişse, bunu ikimiz biliyoruz… Hücrende kalemin kağıt üzerindeki sesini duyduğunu, bir sözün küskünlüğünü kabul ettiğini, o sessizliğin bir yerinde büyüdüğünü biliyorum. Seni öyle özledim ki, utanıyorum. Geçen gün arabamın frenine sonuna kadar basıp denize doğru koşmaya başladım. Dolmabahçe,yi yalayıp yutmaya çalışan dalganın sen olduğunu sandım. Üzülme., ağlamadım.

Kahkahalar atarak biricik hayatıma geri döndüm. Hadi beni alkışla. İnsan bir pinpon topuna, bir parça jelatine, taş zemini örten kilime, vaatlere, yalanlara, iç çekişlerine inanabilir. Ve bir insan bütün bunlar için, belki sadece biri için ölebilir… Kabul etmiyorum!!! Orada oluşunun hiçbir mantıklı sebebi yok. Alışamadıkça çubuk kraker yiyorum. Rüyalarımızdaki dünyada yaşasaydık, burası özlediğin sokaklar derdim. Belki o zaman düşleri gerçek yapabilirdik. Senin sağlığın nasıl? Hapishanede yaraların geç iyileştiğini duymuştum. Annelerin çok özlendiğini… Beni hala iyi ve deli sanıyorsun ama öyle değil… Budistler, Himalayalar,da İnternet Kafe açmışlar. Dünyanın her yeriyle ama hiçbir keşif duygusu taşımadan iletişim kuruyorlar. Artık çok uzak yerlerin, asla dokunamayacakları yakınlıkların peşindeler. Onlar da bu büyük palavranın parçası oldular. Kavramları yeniden tartışmamız gerekecek. Rüyaları, kabusları, adaleti, yalnızlığı. Ne kadar basitse, o kadar çok ve uzun tartışmamız gerekecek.

YaniAtilla, benim deli ve iyi olma şansım bitti… Belki tek şansım, bana içerde başka bir hayat olduğunu anlatman. Kızgın parmaklarınla boncuklar, kitaplar, kelebekler, resimler gönderip o ormanda devrilen ağacı haman. Muhteşem elmacık kemiklerini öpüyorum. ruj lekeleri Üstünde yazdığım bu cam masa senin olmalıydı. Alıp kullanmadığım kalemler, defterler, kitap ayraçları… Bu kenarları göz kalemiyle çizilmiş bakışlar, otobüslerin yanaşamadığı duraklar senin olmalıydı. Geçe geçe eline bu kuru mektup geçecek. Arada bir ablanla gönderdiğin haberlerde “Umay,ın burada ne yaşandığından haberi yok” diyormuşsun. Tabii ki bilmem, tamı tamına anlamam imkânsız Atilla. Ama kalbimdeki acıyı nereye koyacaksın, göğsümdeki sıkıntıyı nereye saklayacaksın. Hayata kızıp kızıp fotoğrafına ve gönderdiklerine sarılmamı nasıl yok sayacaksın. Bu gece ağlamak ve şiir yazmak yok. Dışarıya çok az çıkıyorum. Bazen yeni cd,lere bakmak için, bazense umutlandığım bir film için. Sokakta hiçbir gerçek tek başına dolaşacak kadar cesur değil. Sokaklar ne dediği anlaşılmayan hayallerle dolu.

Varacakları hiçbir yer yok. Zaten bir yer aramıyorlar. O yüzden eğildikleri bir alın yok. Ağlamaya utanacakları bir şiir yok. Bu gece yalnızlık yok. Seni bekleyen yağmur saksıları dolduruyor. Krem kutularına boşaltıyorum yazdıklarımı. Rüyalarımda, donmuş nehirlerin üstünden kahkahalar atarak kayıyorum. Yalan konuşuyorum. Kum saatlerini yakıyorum. Biri penceresini açsa kurtulacaksın sanıyorum. Ama olmuyor. Bütün pencerelerimi açıyorum.Ama olmuyor işte.Meğer sen bütün davetleri reddetmişsin.

Meğer sen tüm çırpınışlarıma sırtını dönmüşsün. Anladım, çok sevmişsin sokağa küfür gibi çaldığım kırmızıyı… Atilla, ………………. Dört yıldır hapishanedesin. Tam dört yıl olmuş. Bugünlerde yeni nakil olduğun F tipi cezaevi için, özenle uzattığın saçlarını keseceklermiş. Önce davranıp makas istemişsin. O küçük hücrede yaşam hakkın yok. Hayatı yeniden ve usanmadan denediğin o kalın duvarlarda bile soluduğun havaya izin yok. Görüş günlerine gelemiyorum, almazlarmış beni saçlarının yanına. Oysa koklayarak, şarkı söyleyerek ben kesmek isterdim saçlarını. Kazağını, fanilanı, kemerini. Olmuyor, göz göze gelmemiz yasak. Sana güzel olan ne varsa yollamam yasak. İçeridekiler ve dışarıdakiler., hepimiz aynı lanetin içindeyiz.

Gittikçe paylaştıklarımızı en karanlığa indiriyoruz. Sanki yalnızlık ve duyarsızlık bizi koruyacak. Sanki küssek daha iyi olacak. On iki yıl daha oradasın. On iki yıl. Dünyanın bile senin suçsuzluğunu ispatlayacak gücü yok. Dudağımdaki kırmızı bağırıyor.; suçlu aslında o, çok suçlu. Çünkü onu çok sevmiştim. Çünkü biz o gün buluşacaktık, belki bana kahve yapacaktı. Atillaaa,,, bana kızma n,olur. “Çıkış yok…” diyorlar. karar verilmiş bir kere…. Her sabah o köşeleri dönemiyorum. Kollarıma tırmanan şiirleri kovuyorum; “hiçbir işe yaramıyorsunuz, rahat bırakın…” diye inliyorum.

Avukat isimleri soruyorum. Çıkarsa bu şarkıyı ona dinleteceğim diyorum. Her kızgınlığa senin adınla başlıyorum. Kokulu çiçekler alıyorum ama hep aşktan yaralı birilerine veriyorum. Yaşadığı tüm haksızlıklara rağmen hala insanları sevmeyi beceren tek arkadaşım o mu acaba diyorum. Ablan “o iyi” dedikçe kana kana kahve içiyorum. Yooo, ağlamıyorum. Aklıma sokakları dolaşan devrimci çocuklar geliyor. Hangi sokağa sapacaklarını hala bilmiyorlar mı diye endişeleniyorum. Hangi gün öleceklerini bildikleri gibi… Ne zaman dışarı çıksam bu çocuklarla karşılaşıyorum. Dünyanın en güzel yüzleri onların. Dünyanın en güzel sol elleri onların, dünyanın en güzel gözleri… Devrilip dursalar da hala onlara bakınca hayata bağlanıyorum. Kocaman pis sürülerin üstüne yürüyen hala onların siyah kazakları. Hala en coşkulu hikayeyi uzatıyorlar nefretin kollarına. Kırılsın istiyorlar bu kör duvarlar.

İnsan devrilecekse senin gibi devrilmeli Atilla, onlar gibi.

.