Can Kozanoğlu – Pop Çağı Ateşi

60’lı yılların ortalarında doğanlar bile iyi-kötü hatırlar, bir dönem İstanbul’daki tiyatrolarda geniş kadrolu, yerli ya da yerlileştirilmiş vodviller oynanırdı: Turist zannedilen aslında Türk’tür, fahişe zannedilen aslında kendi halinde bir akrabadır, olaylara yol açan büyük miras aslında borçtur, yurtdışına okumaya gönderilen çocuk “bir garip” halde geri döner, evdeki yaşlılar duvarda fotoğrafı asılı paşa dedenin anılarıyla yaşar, merdivenin altından biri fırlar, koltuğun altından biri bağırır, canhıraş feryatlar atılır; mutlaka birinin kolu kırılır, başı yarılır, durmadan konuşulur ama diyaloglar yanlış anlamalar üzerine kuruludur… Türkiye’nin hali, o vodvillerin karambolünü hatırlatıyor. Pop çağında, kimin “aslında” ne olduğunu anlamakta zorlanıyoruz. Öylesine bir kimlik karmaşası var. Eski kimlikler, eski tanımlar, eski kavramlar geçerli değil artık. Ama yenileri de ortada yok, en azından netleşmediler henüz… Bağırış çağırış, feryat figan: Ses çok da, o seslerin anlamı çözülemiyor. Bazen “Türkiye konuşuyor”, gdgelelim kimse birbirini anlamıyor… Ortada miras mı var borç mu var, duvardaki fotoğraflarla nasıl bir ilişki kuracağız, pek bilemiyoruz. Ve pop çağında büyük bir hızla ilerliyoruz. Dışarıdan bakma imkanımız olsa, toptan hızlı koştuğu için auta çıkan futbolculara benzeteceğiz kendimizi belki de. Evet, pek parlak bir dönem, ileride hayırla anacağımız yıllar yaşamıyoruz galiba. Hiçbir şey değilse, öylesine bir şiddet ortamındayız ki, pop çağı ateşine karşı kimi zaman öylesine savunmasız durumlara düşüyoruz ki, yalnızca bu kadarı yeter de artar bile. “Pop çağı”nın çağrıştırdığı ilk olgu, pop müzik oluyor. Ama bu, pop çağı. Pop müzik çağı değil. Pop müzik, çağın sonuçlarından biri yalnızca. Hani bir “erken yanlış anlama” olmasın diye… Bu kitap, pop çağının kitabı işte.

Özal’ın ölümünden Re-fah’ın yükselişine, Tansu Çiller’den Tarkan’a, “bereketli” ülkücü kimliğinden “plaza”lardaki “çağdaş” hayata, Yeni Demokrasi Hareketi’nden kemalizm tartışmalarına, şöhret basamaklarını hızla tırmanan falcılardan “çılgınlık fetişiz-mi”ne, son birkaç yılın mütevazi kadrajlı bir fotoğrafını çekebilme çabası.

.