Dmitry Glukhovsky – Metro #1 – Metro 2033

YOLCULUK BAŞLIYOR; Sevgili Moskovalılar ve kent sakinleri! Moskova Metrosu, olağanüstü tehlikeyi göze alacağınız bir ulaşım aracıdır. Metro vagonundaki bir ilan. Kim bir ömür boyu karanlığa bakacak kadar cesur ve kararlıysa, orada ilk umut ışığını o fark edecektir. Han. “Kimdi o? Artyom, bir göz at!” Ateşin yanında oturan Artyom isteksiz yerinden kalktı, otomatik silahını doğrultarak karanlığa doğru yürüdü. Aydınlanan bölgenin iyice dışına çıkınca durdu, gürültüyle silahının emniyet tetiğini açtı, boğuk bir sesle ”Olduğun yerde kal! Parola!” diye seslendi. Bir dakika kadar önce karanlığın içinden garip bir hışırtı ve boğuk homurtular duymuşlardı. Şimdiyse telaşlı ayak sesleri geliyordu. Artyom’un boğuk sesiyle silahın tıkırtısından ürken biri geriye, tünelin dehlizine daldı. Artyom hızla ateşin yanına dönerek Pyotr Andreyeviç’e seslendi: “Kim olduğunu söylemeden öylece toz oldu.” “Hadi oradan miskin uyuşuk! Emri bilmen gerekirdi. Biri yanıt vermedi mi, hemen ateş edeceksin! Kim olduğunu nereden bileceksin ki? Belki de Karaderililer yürüyüşe geçmişlerdir!” “Yok, yok, eminim insan değildi… Bu gürültüler… Ve sonra o garip ayak sesleri. Bir insanın ayak seslerini tanımaz mıyım? Siz de çok iyi bilirsiniz Pyotr Andreyeviç, Karaderililer önceden uyarmadan saldırıya geçerler; daha geçenlerde bir nöbet noktasına silahsız saldırmışlar, gözü kapalı makineli tüfek ateşinin üzerine doğru yürümüşlerdi. Ama şimdiki hemen tabanları yağladı. Ürkek bir hayvan olmalı.

” ”Pekâlâ Artyom! Yine senden kurnazı yok. Ama emirleri aldın mı, en azından onlara uy ve fazla düşünme. Belki de bizi gözleyen biriydi. Sayıca az olduğumuzu gördü ve bizi gafil avlamak istedi. Sonuçta hepimizin canına okuyacaklar, her birimizin boynuna bir bıçak, sonra da aynen Poleşayevskaya’da olduğu gibi bütün istasyonun kökünü kurutacaklar. O da niye? Domuzu zamanında öldürmedin diye! Sadece dikkatli ol, gözünü dört aç. Gelecek sefere seni arkasından tünele göndereceğim haberin olsun!.”

.