Kutsal mağaralar ve oyuklar kazdık Düşman goblinleri sığ mezarlara gömdük Bugün daha yeni başladı işimiz Gümüş damarların aktığı madenlerde Taşın altında metal ışıldar Meşaleler gümüş damarlar üstünde parlar Casus güneşin gözlerinin ötesinde Gümüş damarların aktığı madenlerde Çekiçler saf mithril üzerinde çınlar Evvel zaman içindeki cüce madenlerinde Bir ustanın işi asla bitmez Gümüş derlerin aktığı madenlerde Övgü sunarız cüce tanrılarına Sığ mezara koyarız başka bir ork daha İşimiz yeni başladı biliyoruz Gümüş derlerin aktığı diyarda BAŞLANGIÇ Gölge ejderhası, karanlık bir yerde, karanlık bir tahtın üzerine tünemiş oturuyordu. Pek büyük bir ejder değildi, ama beterin beteriydi. Varlığı sadece karanlıktan oluşuyordu; pençeleri binlerce cinayetle aşınmış kılıçlardı; ağzı daima kurbanlarının kanıyla sıcaktı; kara nefesi umutsuzluktu. Dayanıklı pulları bir kuzgun postu gibiydi. Re güçlü bir şekilde yere basıyordu ve sivri burnu, sallanan kızıl sakalarının üzerinden dışarı doğru fırlamıştı. En önden o gidiyordu. Bacakları ve sakalları sayılmazsa, taştan bir heykel gibiydi. Çentiklerle dolu baltasını sertçe önünde, boğumlu ellerinde tutuyordu. Köpüklü bira kupası sancağıyla süslenmiş kalkanı, fazlasıyla dolu olan sırt çantasının üzerine sıkıca asılıydı. Ve kafasında ise, bir sürü eziği olan boynuzlu bir miğfer vardı. Ne sağına ne de soluna dönüyordu. Gözleri yoldan hiç ayrılmıyor ve nadiren kırpışıyordu. Bruenor bu geziyi, Battlehamıner Klanı’nın kadim anayurdunu bulmak için düzenlemişti ve çocukluğunun gümüşi salonları yüzlerce mil uzakta olsa bile, uzun zamandır aradığı hedefi açıkça gören birinin coşkusuyla yürüyordu. Bruenor’un yanındaki koca barbar da çok heyecanlıydı. Wulfgar cücenin yanında zarifçe yürüyor, uzun bacaklarının attığı koca adımlarla cücenin hızlı yürüyüş temposuna kolayca yetişiyordu.
Barbarda tetikteymiş gibi bir hava vardı, tıpkı kısa dizginlere vurulmuş delifişek bir at gibi. Donuk gözlerinde, en az Bruenor’unkiler kadar maceraya aç alevler parlıyordu. Ama cücenin aksine, Wulfgar’ın bakışları önlerindeki uzun ve dümdüz yola kilitlenmemişti. Engin dünyayı gezip görmek için ilk kez yolculuğa çıkmış genç bir adamdı o. Sürekli etrafına bakmıyor, yer şekillerinin sunabileceği her türlü manzara ve duyumu adeta emiyordu. Maceralarında onlara yardımcı olmak, aynı zamanda kendi dünyasının ufuklarını genişletmek için dostlarına katılmıştı. Genç yaşamının tamamı Buzyeli Vadisi’nin tecrit edici doğal sınırları içinde geçmiş, deneyimlerini, barbar kabile toplumunun ve sınır komşusu On-Kasaba halkının eski töreleriyle kısıtlamıştı. Dışarıda daha fazlası vardı, Wulfgar bunu biliyordu. Ve bunlardan elinden geldiğince fazlasını yakalamaya niyetliydi. Wulfgar’ın yanında usulca yürüyen pelerinli suret, Drizzt Do’Urden, bu işle daha az ilgiliydi. Akıcı yürüyüş biçimi onun elf ırkından olduğunu gösteriyordu, ama aşağı doğru çekilmiş kukuletası başka şeyleri de açık ediyordu. Drizzt bir drow, yani bir kara elfti. Işıksız yeraltı dünyasının bir sakiniydi. Irkını reddederek yüzeyde birkaç yıl geçirmişti, fakat halkının kalıtsal özelliği olan güneşten rahatsız olma gerçeğinden kaçamayacağım anlamıştı. Ve böylece kukuletasının gölgesi içinde başını öne eğmişti.
Adımları kayıtsız, hatta bıkkındı. Bu yolculuk, onun varlığının sürüp gidişi, hayat boyu uzayan bir serüven dizisinin yalnızca bir diğer macerasıydı. Karanlık şehir Menzoberranzan’daki halkını reddeden Drizzt Do’Urden, bir göçebenin önünde uzanan yolu gönüllü olarak kabul etmişti. Yüzeydeki hiçbir yerde tam anlamıyla kabul görmeyeceğini biliyordu. Halkının şöhreti, en hoşgörülü toplumların bile kabul edemeyeceği kadar kötüydü (ve hakkıyla kazanılmıştı.) Şimdi yollar onun yuvasıydı; sevmeye başlayabileceği bir yerden kovulmanın vereceği yürek sancılarından sakınmak için, sürekli olarak seyahat halindeydi. On-Kasaba onun için geçici bir sığmak olmuştu. Mahzun bozkır yerleşimi, büyük miktarda hayduda ve toplum dışı kimseye yuvalık ediyordu. Drizzt açıktan açığa hoş karşılanmasa bile, kasabaların sınır muhafızı olarak zorlukla kazandığı ün, toplumdan birçok kimsenin ona azıcık saygı ve müsamaha göstermesini sağlamıştı. Fakat Bruenor onu gerçek bir dost addediyordu. Tanındığı toprakların sınırları dışına çıktığı zaman karşılaşacağı tepkiler ve göreceği muamele hiç de medeni olmayacak olsa bile, Drizzt uzun ve zor yolculuğunda cüceye gönüllü olarak katılmıştı. Drizzt, sık sık grubun dördüncü üyesini kontrol etmek için on metre geriye gidiyordu. Üfleyip püfleyen buçukluk Regis, yollar için fazlasıyla geniş olan göbeği ve cücenin piston gibi adımlarıyla boy ölçüşemeyecek kadar kısa bacaklarıyla grubun artçısı halindeydi (ve buna hiç de gönüllü değildi.) Bryn Shandefdaki saray gibi evinde, sefa içinde geçirdiği lüks ayların bedelini şimdi ödeyen Regis, onu yola çıkaran kötü şansa sövüp duruyordu. En büyük sevdası konfor içinde yaşamaktı.
Kahramanlık düşleri kurarak ilk kılıcını savuran genç bir oğlan çocuğu kadar gayretli bir şekilde, yemek yeme ve uyuma sanatlarını mükemmelleştirmekteydi. Buçukluk, yolda onlara katıldığı vakit, arkadaşları gerçekten de şaşırıp kalmış, ama onu yanlarına almaktan memnuniyet duymuşlardı. Hatta kadim anayurdunu yeniden görmek için gözü dönmüş olan Bruenor bile arayı Regis’in yetişemeyeceği kadar açmamaya dikkat ediyordu. Regis fiziksel sınırları kesinlikle zorluyor ve alışılagelmiş şikayetlerini de etmiyordu. Gözleri önlerindeki yola kilitlenmiş yol arkadaşlarının aksine, o sürekli olarak omzunun üzerinden geriye, yolculuğa katılmak için gizemli bir şekilde terk ettiği yuvasına, On-Kasaba’ya doğru bakıyordu. Drizzt bunu ilgiyle fark etti. Regis bir şeyden kaçıyordu. Yol arkadaşları, batıya giden rotalarını birkaç günlüğüne takip ettiler. Güneylerinde sivri uçlu dağların, yani Dünyanın Omurgası’nın karla kaplı zirveleri yollarına paralel bir şekilde uzanıyordu. Bu mevki, Buzyeli Vadisi’nin güney sınırını teşkil ediyordu ve yol arkadaşları sonunu görebilmek için yolu gözlemekteydiler. En kuzeydeki tepeler de yok olduğunda, güneye doğru uzanan, denizle dağlar arasında kalan, vadiden tamamen ayrılıp sahil şehri Luskan’a kadar giden son yüz millik düzlüğe çıktılar. Her sabah güneş doğmadan evvel çıktıkları yolda, gün batımımn son pembe ışıklarına kadar seyahat ediyor, sonra ayaz rüzgar buz gibi gece vakti tavrım takınmadan evvel ellerinde bulunan son şansı değerlendirip kamp yapıyorlardı. Daha sonra, şafaktan önce yine yola koyuluyorlardı. Her biri kendi düşünceleri ve kendi korkularının münzeviliği içinde ilerliyordu. Doğu rüzgarının sonsuz uğultusu dışında sessiz geçen bir yolculuktu.
KITAP 1 ARAYIŞLAR 1. SIRTLARINDAKI BIR HANÇER Adam, perdeli pencerelerden dışarı pek az ışık sızıyor olsa da pelerinine iyice bürünmüştü. Çünkü bu onun yaşam biçimiydi; gizlilik ve yalnızlık. Kiralık katilin usulü. Diğer kimseler güneş ışığının ve komşularını görebilmenin tadını çıkartarak yaşamlarını sürdüre dursun, Artemis Entreri gölgelere sığınmıştı. Gözlerinin genişlemiş bebekleri, en son görevini başarıyla tamamlamak için yürüyeceği dar patikaya odaklanmıştı. O tam anlamıyla bir profesyoneldi. Muhtemelen, Diyarlarda bu karanlık sanatı icra etme konusunda en usta olan kimseydi ve eğer avının kokusunu bir kez alırsa, kurbanı elinden asla kaçamazdı. Bu nedenle kiralık katil, Buzyeli Vadisi’nin çorak topraklarındaki on yerleşim biriminin başkenti Bryn Shander’da bomboş bulduğu evden hiç rahatsızlık duymamıştı. Entreri, buçukluğun OnKasaba’dan sıvıştığından şüpheleniyordu. Ama bu hiç sorun değildi. Eğer bu buçukluk, bin milden daha fazla mesafe güneydeki Calimport’tan buraya kadar aradığı buçukluğun ta kendisiyse, katil şimdiye kadar umabileceğinden çok daha iyi bir ilerleme kaydetmiş demekti. Hedefi ondan sadece iki haftalık mesafe önde olacaktı ve o da, yoldaki bütün izleri taze bulacaktı. Entreri evin içinde sessizce dolaştı. Buçukluğun buradaki yaşamının ipuçlarını, önüne geçilemez karşılaşmaları için ona hazırlık sağlayacak ayrıntıları arıyordu.
Her odada bir karmaşayla karşı karşıya kalıyordu buçukluk aceleyle ayrılmıştı, muhtemelen katilin yaklaştığından haberdar olmuştu. Entreri bunu iyiye işaret olarak değerlendirdi. Bu buçukluk Regis’in gerçekten de, yıllar önce güney şehrinde Pook Paşa’ya hizmet eden Regis ile aynı kişi olduğu hakkındaki şüpheleri artmıştı. Kiralık katil, buçukluğun takip edildiğini bilmesi düşüncesiyle şeytanca gülümsedi. Entreri kendi iz sürme becerisini, kurbanının saklanma yeteneğine göre hazırlarken, bu unsur, takibin zorluğunu ve heyecanını daha da arttırıyordu. Ama sonuç tahmin edilebilirdi. Entreri bunu biliyordu, çünkü korkmuş bir kimse hiç şaşmaz bir şekilde ölümcül bir hata yapardı. Kiralık katil aradığı şeyi ana yatak odasındaki bir yazı masasının çekmecesinde buldu. Aceleyle kaçan Regis, gerçek kimliğini gizlemek gibi önlemler almayı ihmal etmişti. Entreri bulduğu küçük yüzüğü parlayan gözlerine doğru kaldırdı. Regis’in, Pook Paşa’mn Calimport’taki hırsızlar loncasına üye olduğunu açık bir şekilde beyan eden işaretleri inceledi. Entreri yumruğunu yüzüğün üzerine kapadı ve yüzündeki şeytani gülümseme genişledi. “Seni buldum, küçük hırsız,” diye güldü odanın boşluğuna doğru. “Kaderin bağlandı artık. Kaçacak bir yerin kalmadı!”
.
