Agatha Christie – Kanatların Çağrısı

Silas Hamer bunu ilk kez şubat ayının soğuk bir gecesinde duydu. O ve Dick Borrow sinir hastalıkları uzmanı Bernard Seldon’un verdiği bir yemekten çıkışta yürümüşlerdi. Borrow’un olağandışı sessiz olduğunu gören Silas Hamer arkadaşına ne düşündüğünü sordu. Borrow beklenmedik bir yanıt verdi.
“Bu geceki onca insan arasında yalnız iki kişinin mutluluk iddiasında bulunabileceğim düşündüm.
Bu iki kişi de, garip değil mi, seninle bendik!”
“Garip değil mi” deyişi yerindeydi, çünkü Londra’nın yoksul Doğu Yakası’ndaki rahip Dick
Borrow’la bir sterlin milyoneri olduğunu bilmeyen kalmamış hayatından memnun ve şık Silas Hamer kadar birbirinden farklı iki insan olamazdı.
Borrow, “Biliyor musun, belki tuhaf, ama tanıdığım biricik hayatından memnun milyonersin,” dedi.
Hamer bir an sustu. Konuştuğu zaman sesi değişmişti.
“Bir zamanlar soğuktan titreyen sefil bir küçük gazeteciydim. O zamanlar şimdi elimde olanları istiyordum: paranın sağladığı rahatı ve lüksü, gücünü değil. Parayı, bir kuvvet olarak kullanmak için değil, kendim için, savurganca harcamak için istiyordum! Görüyorsun, açık konuşuyorum. Paranın her
şeyi satın alamayacağını söylerler. Çok doğru. Ama benim istediğim her şeyi satın alabiliyor; onun için memnunum.

Ben bir maddiyatçıyım, Borrow, sapına kadar bir maddiyatçı.”
Işıklandırılmış caddenin göz kamaştırıcı aydınlığı bu itirafı doğruluyordu.
Arkasındaki kürk astarlı, kalın palto Silas Hamer’in vücudunun çizgilerini daha da belirginleştiriyor, beyaz ışık ise çenesinin altındaki et katlarını vurguluyordu. Yanında yürüyen Dick
Borrow, dünya zevklerinden arınmış zayıf yüzü, hayalci ve fanatik bakışlarıyla Hamer’le çarpıcı bir tezat oluşturuyordu.
Hamer üzerine basa basa, “Anlayamadığım bir kişi varsa, o da sensin,” dedi.
Borrow gülümsedi.
“Sefaletin, yokluğun, açlığın akla gelebilecek tüm hastalıkların ortasında yaşıyorum! Bu arada ağır
basan bir vizyon bana destek oluyor. Vizyonlara inanmadığın takdirde -ki anladığım kadarıyla
inanmıyorsun- bunu anlamak zor.”

.