Bu, San Francisco’ya ilk uçuşum. Uçak Golden Gate Köprüsü üzerinde ağır, rahat bir dönüş yapıyor. Işıklar görüyorum. Gece. Bebeğim kol arımda, uyuyor ve terliyor. Kaptan pilot bizimle rahat bir ses tonuyla kısaca vedalaşmadan önce boğazını temizliyor. Sesi, az önce uykudan uyanmış gibi. Uçaktaki insanlar sessiz kalıyor. Kimse alkışlamıyor. Atlanta’dan bu yana beş saattir uçuyoruz. Amerikalı yolcular kalkıştan hemen sonra kemerlerini çözdüler. Boş koltuklara geçip uzunlamasına oturup gözlerini kapadılar. İlk anda bunun bir kaza tatbikatı olduğunu düşündüm. Benim sıramdaki adam da diğerleri gibi kaçtı ve bebeğim ile bana üç koltuk kaldı. Hostesler patates cipsi, yerfıstığı ve içecek getirdi.
Ardından videoda Hayalet gösterildi. Film ingilizce oynuyordu, üstelik onu daha önce görmüştüm. Buna rağmen bir yarım saat kadar ağladım. Viktor’un bir şeyler söylediğini duydum, hemen döndüm ama sadece uykusunda sayıklayan bir Amerikalıyla karşılaştım. Viktor’un hayaletinin üzerimizde ya da yanımızda asılı durduğunu hayal etmeye çalıştım, ama onu öylesine açık biçimde, ceketinin fermuarını kapatırken takındığı hantal, sabırsız tavırlarıyla karşımda görüyordum ki. Acelesi vardı, geç kalmaktan nefret ederdi. Fermuarı sıkıştı. Saçları, taramaktan elektriklendiği için biraz dikilmişti. Onu uçarı bir hayalet olarak düşleyemiyordum. Filmden sonra akşam yemeği dağıtıldı; ardından da izlerken uyuyakaldığım bir gerilim filmi başladı. Bebeğim uyandırdı beni. Bağırıyordu. Hostes koşarak yanıma geldi ve parlak renkli iki poşet uzattı. Anlaşılan daha dişi çıkmamış kızımın yerfıstığı kemirebileceğini düşünmüştü. – Thank you,l dedim.
Alice poşetleri dönüşümlü olarak ağzına sokuyordu. Kendi kendine konuşuyor ve salyaları çenesinden süzülüp elbisesine akıyordu. Kâğıt mendille sağını solunu kuruladıktan sonra etrafıma bakındım. Bizi kimse izlemiyordu. Yine de kurulamayı sürdürdüm, ufaklık kıkırdadı ve iki poşeti de yere fırlattı. Bunu yapabilmesine şaşırdım. Uçak alçalırken ve Alice korkmuş gibi bir ses çıkardı. Gözlerini kocaman açıyor ve kırpıştırarak şaşkınlıkla bana bakıyor. Ona meme veriyorum, düzenli emiyor ve mutlulukla gözlerini deviriyor. Onu kol arımda sallıyorum, bir kedi gibi mırıldanarak yeniden uykuya dalıyor. Şu an Almanya’da gece. Havalimanında bir taksiye biniyoruz. Şoför etrafına bakmıyor ve yakınımızdaki sigara içen bir adamı süzüyor. Başımı iki yana sallıyorum. Viktor burada değil.
– Kenti seviyorum, demişti, hem de o kadar sık söylemişti ki bunu, artık onu dinlemiyordum. Akşamları, eve tükenmiş halde geldiğinde, gezi rehberini ya da bir fotoğraf kitabını alır ve bir çeyrek saat kadar hayal kurardı. Bazen, sonunda içini çeker ve “İffyugoingtusanfransisko” şarkısını söylerdi. Severek, sık sık ve her zaman hatasız şarkı söylerdi. Ama şarkı sözlerini aklında tutamazdı. Şarkıların daima ilk dizelerini söylerdi. San Francisco’ya hiç gitmemişti. Otelde, yıldız biçiminde açılmış çam kozalağını valizden çıkarıyorum. Kokladığımda hâlâ reçine kokusu alıyorum. Onu komodin çekmeceme, İncil’in hemen yanına koyuyorum. Pencerenin önüne geliyor ve yabancı ışıklan izliyorum. Ülkemde insanlar şimdi duşa giriyor, yorgun argın ilk kahvelerini yudumluyor ya da ezik posta kutularından yerel gazeteyi almak için merdivenlerden aşağı koşuyorlar. Buradaysa gün bitiyor. Arkamda Mark Twain oturuyor. Kendisine rahat bir yer hazırlamış, bacaklarını uzatmış ve gazetesini açmış.
Alice iki kişilik yatağın üzerinde uyuyor. Yirmi saatten fazla olmuştu, yoldaydık. Fotoğraf eski teknikle basılmış, neredeyse gece kadar kahverengi. Mark Twain sayfayı çevirmeyi unutuyor. Aynı sayfayı bir daha okuyor, bir daha ve bir daha. Bize bakmıyor. Alice’in yanına uzanıyor, bebek tenine sokuluyor ve bağımlısı olduğum o süt gibi kokusunu içime çekiyorum. Uyandığımda kızım beni kocaman açtığı gözleriyle izliyor. Ne kadar süredir beni böyle seyrediyor? Onu giydiriyor, kucağıma alıp küçük odada bir aşağı bir yukarı yürüyor, ona Mark Twain’in ağzındaki pipoyu gösteriyor, “Pipp-po” diyorum. Sonra asansöre biniyoruz.
Grit Poppe – Milanin Düşleri
PDF Kitap İndir |