Andre Gide – Dunya Nimetleri

Bu kitaba verdiğim kaba ada bakıp da aldanma, Nathanael; ona Menalque da diyebilirdim, ama senin gibi Menalque da hiçbir zaman var olmadı. Bu kitabın bürünebileceği biricik ad kendi adımdı; ama o zaman da imzalamayı nasıl göze alabilirdim? Utanmadan, hiçbir yapmacığa kaçmadan, kendimi koydum bu kitaba; bazan da hiç görmediğim ülkelerden, duymadığım kokulardan, hiç yapmadığım işlerden -ya da senden, daha hiç karşılaşmadığım Nathanael’im- sözedersem, ikiyüzlülükten değildir bu, ve bunların yalanlı-ğı, gerçek adını bilmediğim için sana verdiğim bu adın, beni okuyacak olan Nathanael adının yalanlığını geçmez. Neyse, beni okuduğun zaman, bu kitabı at. – ve çık. Kitabım çıkmak arzusu versin isterdim sana, nereden olursa olsun çıkmak, – şehrinden, ailenden, odandan, düşüncenden. Yanına alma kitabımı. Menalque olsam, seni götürmek için sağ elinden tutardım, sol elin bunu bilmezdi, sonra, şehirlerden uzaklaşır uzaklaşmaz bırakırdım bu sıktığım eli, sonra sana: Beni unut, derdim. Kitabım kendisinden çok kendi kendinle ilgilenmeyi öğretsin sana – sonra kendi kendinden çok her şeyle ilgilenmeyi.