Beaumarchais – Sevil Berberi

(Kont yalnızdır. Sırtında koyu renkli bir pelerin, başında gözlerine kadar inik bir şapka, kendi kendine bir aşağı bir yukarı dolaşırken saatine bakar.) KONT – Vakit, sandığım gibi geç değilmiş. Kafesinin arkasından görünmeyi alışkanlık edindiği saate daha epeyce var. Neyse onu hiç görmemektense erken gelmek yeğdir. Şimdi saraydan biri, Madrid’den yüz fersah ötede, kendisiyle tanışmadığım bir kadının penceresi altında her sabah böyle beklediğimi görse beni Isabel e zamanından kalma bir İspanyol sanır… Kim ne karışırmış? Herkes mutluluğunun ardından koşar. Benim mutluluğum da Rosine’in gönlünde. Ama Madrid’de, sarayda binlercesi önümde pervane gibi dönerken bir kadının peşine düşüp de ta Sevil’e dek gelmek bilmem pek akıl işi midir!… Ama benim kaçmam da zaten bu gösteriş ya. Çıkarın, görenek gereğinin ya da kadın gururunun durmadan bize sunduğu gönül eğlencelerinden bıktım artık. İnsanın yalnızca kendisi için sevilmesinden daha tatlı bir şey yok. Bu kılığımla sevildiğime bir güvenebilsem… Hay yok olasıca, bu da nereden çıktı karşıma?