J. K. Rowling – Harry Potter #4 – Harry Potter ve Ateş Kadehi

Riddle ailesi o evde oturmayalı yıllar olduğu halde, Küçük Hangleton köyü sakinleri ona hâlâ “Riddle Evi” diyordu. Ev köye hâkim bir tepedeydi, bazı pencereleri tahtalarla kapatılmıştı, çatısındaki kiremitler eksikti ve sarmaşıklar dizginlenemez şekilde cephesini kaplamıştı. Bir vakitler güzel bir malikâneymiş, şimdi de kilometrelerce mesafe dahilindeki en büyük ve heybetli bina olduğu rahatlıkla söylenebilirdi. Ne var ki, Riddle Evi artık rutubetliydi, terk edilmişti ve içinde kimse oturmuyordu. Küçük Hangleton’lıların hepsi eski evin “ürpertici” olduğu konusunda fikir birliği içindeydi. Yarım yüzyıl önce orada tuhaf ve korkunç bir şey olmuştu, dedikodu konuları azalınca köyün yaşlı sakinlerinin bugün de üzerinde konuşmayı sevdikleri bir şey. Hikâyenin üzerinde öyle çok konuşulmuş ve o kadar çok yeri süslenip püslenmişti ki, artık kimse gerçeğin ne olduğunu pek kestiremiyordu. Ancak, hikâyenin bütün çeşitlemeleri aynı noktadan başlıyordu: Elli yıl önce, Riddle Evi’nin hâlâ bakımlı ve etkileyici olduğu günlerde, güzel bir yaz sabahı şafak sökerken bir hizmetçi oturma odasına girmiş ve üç Riddle’ın cesetleriyle karşılaşmıştı. Hizmetçi çığlıklar atarak tepe aşağı köye koşmuş ve herkesi uyandırmıştı. “Gözleri açık orda öyle yatıyorlar! Buz gibi soğuk! Üstlerinde hâlâ akşam yemeği kılıkları var!” Polis çağrıldı. Küçük Hangleton, şokla karışık bir merak ve pek saklanamayan bir heyecanla fıkır fıkır kaynıyordu. Kimse kendine Riddle’ların arkasından ağlarmış süsü vererek nefesini ziyan etmedi, çünkü hiç sevilmezlerdi. Yaşlı Mr. ve Mrs. Riddle zengin, züppe ve kabaydılar, yetişkin oğulları Tom ise onlardan da beterdi.

Köylülerin kafasını kurcalayan tek şey, katilin kim olduğuydu. Sağlıklı görünen üç insan aynı gecede doğal nedenlerle pat diye düşüp ölmezdi ya canım. Köyün meyhanesi Asılmış Adam, o gece müthiş iş yaptı; cinayetler hakkında konuşmak için bütün köy oraya toplanmıştı. Riddle’ların aşçısı dramatik bir tavırla ortalarında belirip, birden sessizleşen meyhane halkına az önce Frank Bryce diye bir adamın tutuklandığını ilan edince, şöminelerinin başını terk edip oraya gelmenin mükâfatını gördüler. “Frank!” diye çığlık attı birkaç kişi. “Olamaz!” Frank Bryce, Riddle’ların bahçıvanıydı. Riddle Evi’nin arazisindeki yıkık dökük kulübede yaşardı. Frank savaştan döndüğünde bacağını bükemiyordu, kalabalığa ve gürültüye de tahammül edemiyordu. O gün bugün Riddle’ların yanında çalışıyordu. Aşçıya içki ısmarlamak ve biraz daha bilgi almak için bir telaştır patlak verdi. Aşçı, hevesle dinleyen köylülere, dördüncü serisinden sonra, “Hep onun tuhaf biri olduğunu düşünmüştüm zaten,” dedi. “Ne bileyim, öyle dost canlısı falan değildi. Yani, ona değil bir, belki yüz kere kahve ikram ettim. Başkalarıyla takılmak istemezdi hiç.” “İyi ama,” dedi bardaki bir kadın, “çetin bir savaştan çıktı Frank.

Sakin bir hayatı seviyor. Hem bir neden…” Aşçı, “Peki, başka kimde arka kapı anahtarı var, ha?” diye sordu, kaba bir sesle. “Ben kendimi bildim bileli bahçıvanın kulübesinde yedek bir anahtar asılıdır! Dün gece kimse kapıyı zorlamamış! Pencereler kırılmamış! Tek yapması gereken, hepimiz uyurken büyük eve sinsice girmekti…” Köylüler birbirlerine karanlık bakışlar attılar. Bardaki bir adam, “Ben hep onun pisliğin biri olduğunu düşünmüştüm aslında,” diye homurdandı. “Bana sorarsanız, savaş onu bir tuhaf yaptı,” dedi patron. Köşedeki heyecanlı bir kadın, “Ben zaten demiştim, hayatta Frank’in tersine çatmak istemem diye, değil mi, Dot?” diye sordu. Dot, hararetle başını salladı. “Hemencecik kızıyor. Hatırlıyorum da, o çocukken…” Ertesi sabah, Küçük Hangleton’da, Riddle’ları Frank Bryce’ın öldürdüğü konusunda kimsenin en ufak şüphesi kalmamıştı. Ama komşu Büyük Hangleton kasabasındaki karanlık, pis ve kasvetli karakolda, Frank tekrar tekrar, inatla masum olduğunu söylüyordu. Bir iddiası da, Riddle’ların öldüğü gün evin civarında gördüğü tek kişinin bir yabancı, siyah saçlı ve solgun, yeniyetme bir oğlan olduğu yolundaydı. Köyde başka kimse böyle bir çocuk görmemişti, polis de Frank’in palavra attığından hemen hemen emindi. Sonra, tam da işler Frank açısından çok ciddi bir hal almışken, Riddle’ların cesetlerine ilişkin rapor geldi. Bu rapor her şeyi değiştirdi. Polis bundan daha tuhaf bir rapor görmemişti.

Bir doktor ekibi cesetleri incelemiş ve Riddle’lardan hiçbirinin zehirlenmediği, bıçaklanmadığı, vurulmadığı, boğazlanmadığı, boğulmadığı ya da (görebildikleri kadarıyla) zarar görmediği sonucuna varmıştı. Aslında (diye devam ediyordu rapor, şüphe götürmez bir hayret havasıyla), Riddle’ların hepsinin sağlığı pek yerinde görünüyordu – yani, ölmüş olmaları dışında. Doktorlar (sanki ille de cesetlerde bir bozukluk bulmak istermiş gibi) her Riddle’ın yüzünde bir dehşet ifadesi olduğundan söz etmişti – ama umduğunu bulamamış olan polisin dediği gibi, üç kişinin korkutularak öldürüldüğü nerede duyulmuş ki? Riddle’ların öldürüldüğü konusunda hiçbir kanıt olmadığı için polis Frank’i bırakmak zorunda kaldı. Riddle’lar, Küçük Hangleton kilisesinin bahçesine gömüldü, mezarları da bir süre ilgi merkezi olmayı sürdürdü. Frank Bryce ise herkesi şaşırtarak, üzerinde bir şüphe bulutuyla, Riddle Evi arazisindeki kulübesine döndü. Dot, Asılmış Adam’da, “Bana göre onları o öldürdü,” dedi, “polisin ne dediği de umrumda bile değil. Ve eğer biraz utanması varsa buradan gider, çünkü onun yaptığını bildiğimizi biliyor.” Ama Frank gitmedi. Riddle Evi’nde daha sonra oturan ailenin de, ondan sonraki ailenin de bahçeleriyle ilgilendi – ne var ki, iki aile de uzun süre kalmadı. Yeni ev sahiplerinin bu yerin nahoş bir havası olduğunu söylemeleri belki kısmen de Frank yüzündendi. İçinde oturan kimse kalmayınca, ev de bakımsız bir hal aldı. ***** Riddle Evi’nin şu sıralar sahibi olan zengin adam ne orada oturuyor, ne de evden faydalanıyordu. Köyde onun evi “vergi nedeniyle” elinde tuttuğunu söylüyorlardı, ama kimsenin bu nedenler hakkında net bir fikri yoktu. Ne var ki, zengin ev sahibi bahçeyle ilgilenmesi için Frank’e para vermeyi sürdürdü. Yetmiş yedinci doğum günü yakın olan Frank sağırdı, bir bacağı tutuktu ve bükülmüyordu, ama iyi havada onu tarhlar içinde çiçek dikerken görebilirdiniz.

Yabani otları bastırma yolundaki bütün çabalarına rağmen onlar her tarafı sarmaya başlamış olsalar bile. Üstelik Frank’in mücadele etmesi gereken tek şey yabani otlar değildi. Köyün erkek çocukları, Riddle Evi’nin pencerelerinden ona taş atmayı huy edinmişlerdi. Frank’in düzgün tutmak için onca çaba harcadığı çimenlerin üzerinden bisikletleriyle geçerlerdi. Bir iki kere, sırf macera olsun diye eski eve de dalmışlardı. Yaşlı Frank’in eve ve araziye bağlılığının neredeyse saplantı derecesine vardığından haberdardılar ve onun sopasını sallayıp çatlak sesiyle bağırarak topal topal bahçede koşturması onları eğlendiriyordu. Frank’e gelince, çocukların onu, tıpkı anne babalarıyla büyükanne ve büyükbabaları gibi, katil sandıklarına ve bunun için ona işkence ettiklerine inanıyordu. Bu yüzden de bir ağustos gecesi uyanıp eski evde çok tuhaf bir şey görünce, sadece çocukların onu cezalandırmak için yeni bir yol bulduklarını sandı, o kadar. Frank’i sakat bacağı uyandırmıştı; ileri yaşında ona eskisinden çok daha fazla acı vermeye başlamıştı. Kalktı, dizindeki sertleşmeyi gevşetmek için sıcak su torbasını yeniden doldurmayı düşünerek, topal topal merdivenden alt kata, mutfağa indi. Lavabonun başında durmuş çaydanlığı doldururken yukarı, Riddle Evi’ne baktı. Üst kat pencerelerinde ışıkların parıldadığını gördü. Frank neler olup bittiğini hemen anladı. Çocuklar yine eve dalmışlardı, ışıkların yanıp sönmesine bakılırsa da, yangın çıkarmışlardı. Frank’in telefonu yoktu, zaten olsa da Riddle’ların ölümü hakkında onu sorguya çekmek üzere içeri aldıklarından beri polise hiç mi hiç güven duymuyordu.

Hemen çaydanlığı bıraktı, sakat bacağının izin verdiğince hızla yukarı çıktı. Az sonra tam tekmil giyinmiş olarak mutfağa dönmüş, kapının yanındaki kancada asılı duran paslı, eski bir anahtarı alıyordu. Duvara dayalı bastonunu kaptı ve kendini gecenin içine attı. Riddle Evi’nin ön kapısında hiç zorlanmış gibi bir hal yoktu, pencerelerinde de. Frank topallaya topallaya evin arka tarafına gitti, sarmaşıkların neredeyse tamamen gözden sakladığı bir kapıya vardı, eski anahtarı çıkardı, kilide soktu, kapıyı sessizce açtı. Mağaradan farksız mutfağa girdi. Frank yıllardır buraya adım atmamıştı. Ama, çok karanlık olduğu halde, hole giden kapının nerede olduğunu biliyordu. El yordamıyla oraya yöneldi, burun delikleri çürümenin kokusuyla dolmuştu, yukarıdan ayak sesi ya da insan sesi duyabilmek için kulaklarını dört açmıştı. Hole ulaştı, ön kapının iki yanındaki büyük, tirizli pencereler sayesinde burası biraz daha aydınlıktı. Taşlar üzerinde birikmiş tozların ayaklarıyla bastonunun sesini bastırmasına şükrederek merdiveni çıkmaya koyuldu. Frank sahanlıkta sağa döndü ve davetsiz misafirlerin nerede olduğunu hemen gördü. Koridorun sonunda bir kapı aralık duruyordu, aralıktan gelen titrek ışık kara döşemede altın rengi uzun bir şerit oluşturuyordu. Frank bastonunu sımsıkı yakalayarak daha yakına sokuldu. Girişin bir iki metre ötesindeydi ve odanın dar bir dilimini görebiliyordu.

O anda, şöminedeki ateşin yakılmış olduğunu fark etti. Bu onu şaşırttı. Hareket etmeyi kesti ve kulak kabarttı, çünkü odada bir erkek sesi konuşuyordu. Ürkek ve korkmuş bir hali vardı. “Şişede biraz daha var, Lordum, eğer hâlâ açsanız.” “Daha sonra,” dedi ikinci bir ses. Bu da bir erkek sesiydi – ama hem şaşılacak kadar tizdi, hem de ani bir buzlu rüzgâr esintisi kadar soğuktu. O sesteki bir şey, Frank’in ensesindeki tüylerin diken diken olmasına yol açtı. “Beni ateşe biraz daha yaklaştır, Kılkuyruk.” Frank, daha iyi duymak için, sağ kulağını kapıya verdi. Sert bir yüzeye konan bir şişenin tıngırtısı duyuldu, sonra da döşemede sürüklenen ağır bir koltuğun tok sürtünme sesi. Frank’in gözüne, koltuğu yerine çeken, sırtı kapıya dönük ufak tefek bir adam çarptı. Uzun, siyah bir pelerin giymişti, başının arkası kısmen keldi. Sonra yeniden gözden kayboldu. Soğuk ses, “Nagini nerede?” dedi.

İlk ses, tedirgin bir edayla, “Ben… ben bilmiyorum, Lordum,” dedi. “Evi keşfe çıktı, sanırım…” İkinci ses, “Yatmadan önce onu sağman gerek, Kılkuyruk,” dedi. “Gece beslenmeye ihtiyacım olacak. Yolculuk beni çok yordu.” Frank, kaşları çatık, duyan kulağını kapıya biraz daha yaklaştırıp büyük bir dikkatle dinledi. Önce bir duraklama oldu, sonra Kılkuyruk denen adam yine konuştu. “Lordum, burada ne kadar kalacağımızı sorabilir miyim?” “Bir hafta,” dedi soğuk ses. “Belki daha fazla. Burası nispeten rahat sayılır, planı da henüz uygulamaya koyamayız. Quidditch Dünya Kupası sona ermeden harekete geçmek budalalık olur.” Frank yamru yumru parmağını kulağına sokarak içinde döndürdü. Kir birikmişti herhalde. “Quidditch” diye bir laf duymuştu ki, böyle bir laf yoktu tabii. “Quidditch – Dünya Kupası mı, Lordum?” dedi Kılkuyruk. (Frank parmağını daha bir gayretle kulağına soktu.

) “Özür dilerim ama -anlamıyorum- niye Dünya Kupası bitene kadar beklememiz gerekiyor?” “Çünkü, budala, şu anda büyücüler dünyanın dört bir yanından akın akın ülkeye geliyor, üstelik Sihir Bakanlığı’nın bütün işgüzar görevlileri orada işbaşında olacak. Sıradışı etkinlik işaretleri gözleyecek, kimlikleri kontrol edecek, sonra bir daha kontrol edecekler. Muggle’lar bir şey fark etmesin diye, kafalarını güvenliğe takmış olacaklar. Bu yüzden bekliyoruz.” Frank kulağını temizlemeye çalışmaktan vazgeçti. “Sihir Bakanlığı”, “Büyücüler” ve “Muggle’lar” kelimelerini açık seçik duymuştu. Belli ki, bu ifadelerin her birinin gizli bir anlamı vardı ve Frank şifreli konuşan sadece iki tür insan biliyordu: Casuslarla suçlular. Bastonuna daha da sıkı sıkı sarıldı ve daha da dikkatle dinledi. Kılkuyruk alçak sesle, “Lord Hazretleri hâlâ kararlılar demek?” diye sordu. “Elbette kararlıyım, Kılkuyruk.” Şimdi soğuk seste bir tehdit havası vardı. Kısa bir duraklamanın ardından Kılkuyruk yine konuştu. Kelimeler ağzından aceleleri varmışçasına yuvarlanarak çıkıyordu, sanki cesaretini kaybetmeden önce bunları söylemeye kendini zorluyor gibiydi. “Harry Potter olmadan da yapılabilir, Lordum.” Bir duraklama daha, bu seferki daha uzun ve sonra – İkinci ses yavaşça, “Harry Potter olmadan mı?” diye soludu.

“Anlıyorum…” Kılkuyruk, sesi ciklercesine tizleşerek, “Lordum, bunu oğlanı düşündüğüm için söylemiyorum!” dedi. “Çocuğun benim için hiç değeri yok, hem de hiç! Sadece, başka bir cadı ya da büyücü kullanacak olsak -herhangi bir büyücü- işimiz o kadar kolaylaşır ki! Sizi kısa bir süre yalnız bırakmama izin verseniz -kılık değiştirmede çok becerikliyimdir, bilirsiniziki güncük yeter, uygun biriyle geri dönebilirim -” Soğuk ses yavaşça, “Başka bir büyücü kullanabilirim,” dedi, “bu doğru…” Kılkuyruk, “Lordum, mantıklı bir şey bu,” dedi, tamamen rahatlamış gibiydi. “Harry Potter’ı yakalamak öyle zor olacak ki, öyle iyi korunuyor ki -” “Ve sen de gidip onun yerine başka birini bulmak için gönüllü oluyorsun demek? Merak ediyorum, bak… Belki de bana bakma işi senin için çok yorucu bir hal aldı, ha, Kılkuyruk? Bu planı bırakma önerisi, acaba sadece beni terk etme yolunda bir çaba olabilir mi?” “Lordum! Ben… ben sizi bırakmak istemiyorum, hem de hiç -” İkinci ses, “Bana yalan söyleme!” diye tısladı. “Ben her şeyi anlarım, Kılkuyruk! Bana döndüğüne pişmansın. Seni tiksindiriyorum. Bana bakınca irkildiğini görüyorum, bana dokununca titrediğini hissediyorum…” “Hayır! Lord Hazretleri’ne bağlılığım…” “Senin bağlılığın ödleklikten başka bir şey değil. Gidecek başka yerin olsa şimdi burada olmazdın. Ben sensiz nasıl hayatta kalırım, birkaç saatte bir beslenmem gerekirken? Nagini’yi kim sağacak?” “Ama çok daha güçlü görünüyorsunuz, Lordum -” “Yalancı,” diye soludu ikinci ses. “Daha güçlü değilim ve birkaç gün bile yalnız kalsam, senin beceriksiz bakımınla yeniden edindiğim bir nebze sağlığı da yitirebilirim. Sus!” Anlaşılmaz laflar eden Kılkuyruk derhal sustu. Frank birkaç dakika ateşin çıtırdamasından başka bir şey duymadı. Sonra ikinci adam tıslamayı andıran bir fısıltıyla yeniden konuştu. “Çocuğu kullanmak için nedenlerim var – ki zaten sana açıklamıştım. Başka hiç kimseyi de kullanacak değilim. On üç yıl bekledim.

Birkaç ay daha fark etmez. Çocuğu kuşatan korumaya gelince, planımın etkili olacağına inanıyorum. Gerekli olan tek şey, senin biraz daha cesaret göstermen, Kılkuyruk – kendinde bulacağın bir cesaret, tabii Lord Voldemort’un gazabını bütün gücüyle hissetmek istemiyorsan -” Kılkuyruk, “Lordum, söylemem gereken bir şey var!” dedi, artık sesinde panik hissediliyordu. “Yolculuğumuz boyunca planı kafamdan geçirdim – Lordum, Bertha Jorkins’in ortadan kaybolmasının dikkatleri çekmesi yakındır ve eğer devam edersek, eğer lanetlersem -” “Eğer mi?” diye fısıldadı ikinci ses. “Eğer, ha? Planı uygularsan, Kılkuyruk, Bakanlık birinin daha ortadan kaybolduğunu asla öğrenemez. Sessizce ve sızlanmadan yapacaksın. Keşke ben yapabilseydim, ama bu durumda… Gel, Kılkuyruk, bir engelin daha ortadan kalkması bize Harry Potter’a giden yolu açacak. Sana tek başına yap demiyorum. O vakte kadar sadık hizmetkârım yine bize katılmış olacak -” “Ben de sadık bir hizmetkârım,” dedi Kılkuyruk, sesinde belli belirsiz bir küskünlükle. “Kılkuyruk, kafası çalışan birine ihtiyacım var, sadakati hiç sarsılmamış birine. Ve ne yazık ki, sen bu şartların ikisine de uymuyorsun.” “Sizi buldum,” dedi Kılkuyruk, bu sefer sesi gerçekten küskündü. “Sizi bulan benim. Size Bertha Jorkins’i getirdim.” İkinci adam, sesinde eğlendiğini belli eden bir tonla, “Bu doğru,” dedi.

“Senden beklemediğim bir zekâ pırıltısı, Kılkuyruk – yine de, doğruyu söylemek gerekirse, onu yakaladığında ne kadar işe yarayacağının farkında değildin, değil mi?” “Ben… ben yararlı olabilir diye düşünmüştüm, Lordum -” İkinci ses yine, “Yalancı,” dedi, sesindeki zalim eğlenme ifadesi şimdi çok daha belirgindi. “Ancak, verdiği bilgiler paha biçilmez cinstendi, bunu inkâr etmiyorum. Bunlar olmasa planımızı kuramazdım. Bunun için ödülünü alacaksın, Kılkuyruk. Benim adıma önemli bir görevi yerine getirmene izin vereceğim, müritlerimden çoğunun yapmak için sağ ellerini vereceği bir görev…” “Sa-sahi mi, Lordum? Ne -?” Kılkuyruk yeniden dehşete kapılmış gibiydi. “Ah, Kılkuyruk, sürprizin tadını kaçırmamı istemezsin, değil mi? Senin rolün en sonlara doğru… Ama sana söz veriyorum, sen de en az Bertha Jorkins kadar yararlı olma şerefine erişeceksin.” “Siz… siz…” Kılkuyruk’un sesi birden kulağa boğuk gelmeye başlamıştı, sanki ağzı fena halde kurumuş gibi. “Siz… beni de… öldürecek misiniz?” Soğuk ses ipeksi bir tınıyla, “Kılkuyruk, Kılkuyruk,” dedi, “seni neden öldüreyim ki? Bertha’yı öldürdüm, çünkü öldürmek zorundaydım. Ben onu sorguya çektikten sonra işe yarar hali kalmamıştı, açıkçası beş para etmezdi. Zaten tatilde sana rastladığı haberiyle Bakanlık’a dönseydi tuhaf sorular sorulacaktı. Sihir Bakanlığı cadıları, ölmüş olması gereken büyücülere yol kenarındaki hanlarda rastlayamazdı…” Kılkuyruk öyle alçak sesle bir şeyler mırıldandı ki, Frank duyamadı, ama onun söyledikleri ikinci adamı güldürdü – konuşması kadar soğuk, tamamen keyifsiz bir kahkahaydı bu. “Hafızasını mı değiştirebilirdik? Ama Hafıza Büyüleri, benim onu sorgularken de kanıtladığım gibi, güçlü bir büyücü tarafından bozulabilir. Ondan kopardığım bilgilerden yararlanmamak hafızasına hakaret olurdu, Kılkuyruk.” Dışarıda, koridorda Frank birden, bastonuna sımsıkı sarılan elinin terden kayganlaştığını fark etti. Soğuk sesli adam bir kadını öldürmüştü.

Bundan, hiç pişmanlık duymadan – eğlenerek söz ediyordu. Tehlikeliydi – bir deli. Ve başka cinayetler de planlıyordu – şu çocuk, Harry Potter, her kimse – tehlikedeydi – Frank ne yapması grrektiğini biliyordu. Polise gidilecekse eğer, vakit bu vakitti. Usulca evden dışarı çıkacak, köydeki telefon kulübesine gidecekti… Ama soğuk ses yeniden konuşmaya başlamıştı ve Frank, oracıkta donmuş gibi, kulak kesilerek, kalakaldı. “Bir lanet daha… Hogwarts’taki sadık hizmetkârım… Harry Potter benim sayılır, Kılkuyruk. Karar verildi. Artık tartışmak yok. Ama sus… Nagini’yi duyuyorum sanırım…” Ve ikinci adamın sesi değişti. Frank’in daha önce hiç duymadığı türden sesler çıkarmaya başladı. Tıslıyor ve soluk almadan tükürüyordu. Frank onun bir tür kriz geçirdiğini ya da nöbete tutulduğunu sandı. Ve sonra arkasında, karanlık koridorda bir hareket duydu. Bakmak için dönünce de kendini korkudan felç olmuş buldu. Karanlık koridorun döşemesinde bir şey ona doğru kayarcasına geliyordu, bu şey ateşten kaynaklanan ışık şeridine yaklaşınca, Frank korkuyla titreyerek, bunun en az dört metrelik devasa bir yılan olduğunu fark etti.

Dehşet içindeki, donakalmış Frank, yılanın kıvrılan bedeni yerdeki kalın toz tabakasında geniş, kavisli bir yol çizerek gittikçe daha yakına gelirken, ona bakakaldı – ne yapacaktı şimdi? Tek kaçış yolu, iki adamın oturmuş cinayet kumpasları kurduğu odadan geçiyordu. Öte yandan, olduğu yerde kalırsa yılan mutlaka onu öldürürdü. Ne var ki, o daha bir karara varamadan yılan yanına gelmişti bile, az sonra da inanılmaz bir şekilde, mucizevi bir şekilde yanından geçip gitti. Kapının ardındaki soğuk sesin tükürme, fısıldama seslerine doğru gidiyordu ve birkaç saniye içinde elmas desenli kuyruğunun ucu aralıktan geçip gözden kaybolmuştu. Frank’in alnı ter içinde kalmıştı, bastonun sapını tutan eli titriyordu. Odanın içinde soğuk ses tıslamayı sürdürüyordu. Frank’in aklına tuhaf, imkânsız bir fikir geldi… Bu adam yılanlarla konuşabiliyordu. Frank neler olup bittiğini anlamamıştı. Sıcak su torbasıyla birlikte yeniden yatağında olmayı hayatta her şeyden çok istiyordu. Sorun şu ki, bacakları kımıldamaya yanaşmıyordu. Orada titreyerek ve kendine hâkim olmaya çalışarak dururken, soğuk ses birden normal konuşmaya döndü yine. “Nagini’nin ilginç haberleri var, Kılkuyruk.” “Ge-gerçekten mi, Lordum?” “Gerçekten, evet,” dedi ses. “Nagini diyor ki, bu odanın hemen dışında durmuş, konuştuklarımızı kelimesi kelimesine dinleyen yaşlı bir Muggle var.” Frank saklanma fırsatı bulamadı.

Ayak sesleri duyuldu, sonra da odanın kapısı ardına kadar açıldı. Kısa boylu, saçları kırlaşmış ve hafifçe dökülmüş, sivri burunlu ve küçük, sulanmış gözleri olan bir adam Frank’in önünde durdu. Yüzünde şaşkınlıkla korku arası bir ifade vardı. “Onu içeri davet et, Kılkuyruk. Nezaket kurallarını mı unuttun?” Soğuk ses ateşin önündeki çok eskiden kalma koltuktan geliyordu, ama Frank konuşan kişiyi görmüyordu Yılana gelince… evcil bir köpeğin korkunç bir taklidi gibi, küflü şömine halısına kıvrılmıştı. Kılkuyruk eliyle Frank’e içeri girmesini işaret etti. Frank, çok sarsılmış olmakla birlikte, bastonuna daha da sıkı sarıldı ve eşiği aksayarak geçti. Odadaki tek ışık kaynağı ateşti. Duvarlara uzun, örümcek misali gölgeler gönderiyordu. Frank koltuğun arka tarafına baktı. İçindeki adam hizmetkârından da ufak tefek olsa gerekti, çünkü başının arkası görünmüyordu. Soğuk ses, “Her şeyi duydun mu, Muggle?” dedi. Frank meydan okuyarak, “Bana ne diyorsun öyle?” diye sordu. Artık odanın içine girdiği ve harekete geçme vakti geldiği için, kendini daha cesur hissediyordu. Savaşta da hep böyle olmuştu.

Ses sakin sakin, “Sana Muggle diyorum,” dedi. “Büyücü değilsin demek.” Frank, sesinin titremesi daha da azalarak, “Büyücüyle neyi kastettiğini bilmiyorum,” dedi. “Bütün bildiğim şu: Bu gece polisi ilgilendirmeye yetecek kadar şey duydum, evet, öyle. Cinayet işlemişsiniz ve başka cinayetler planlıyorsunuz! Ve şu kadarını da söyleyeyim,” diye ekledi, ani bir ilhamla, “karım burada olduğumu biliyor ve eğer geri dönmezsem -” Soğuk ses yavaşça, “Karın yok,” dedi. “Burada olduğunu kimse bilmiyor. Buraya geldiğini kimseye söylemedin. Lord Voldemort’a yalan söyleme, Muggle, çünkü o bilir… her şeyi bilir…” Frank, “Öyle mi?” dedi kaba bir sesle. “Lord, demek? Eh, sizi pek de nazik bulmuyorum, Lordum. Dönüp adam gibi yüzüme baksanıza, niye bakmıyorsunuz?” Soğuk ses, “Ama ben adam değilim, Muggle,” dedi, sesi şimdi alevin çıtırtısından zar zor duyuluyordu. “Ben adamdan çok, çok öteyim. Yine de… neden olmasın? Yüzümü sana döneceğim… Kılkuyruk, koltuğumu çevir.” Hizmetkârdan bir inilti yükseldi. “Beni duydun, Kılkuyruk.” Ufak tefek adam yavaş yavaş, efendisine ve yılanın uzandığı şömine halısına yaklaşmaktansa başka her şeyi yapmayı tercih edermiş gibi, öne yürüyüp koltuğu çevirmeye koyuldu.

Yılan çirkin, üçgen başını kaldırdı, koltuğun bacakları halısına çarpınca da hafifçe tısladı. Artık koltuk Frank’e bakıyordu. Frank koltukta neyin oturduğunu gördü. Bastonu bir takırtıyla yere düştü. Ağzını açtı, bir çığlık koyverdi. Öyle yüksek sesle bağırıyordu ki, koltuktaki şeyin asasını kaldırırken neler dediğini asla duyamadı. Yeşil bir ışık parladı, bir hışırtı duyuldu ve Frank Bryce yere yığıldı. Daha döşemeyi boylamadan ölmüştü. Üç yüz kilometre uzakta, Harry Potter adlı çocuk sıçrayarak uyandı.

.