Eli yüzünü hissediyordu, ama yüzü elini hissetmiyordu. Fabio Rossi elini yeniden yorganın üstüne bıraktı ve az önce bulunduğu yere yeniden dönmeye çalıştı. Duyguların, seslerin, düşüncelerin ve kokuların bulunmadığı yere. Her şeyden önce bu kokuydu, onu gözlerini açmaktan alıkoyan. Ortalık hastane kokuyordu. Yeterince erkenden öğrenecekti, neden burada olduğunu. Karanlığı delen ikinci şey bir sesti. “Bay Rooossi,” […]