A.C. Weisbecker – Kozmik Haydutlar

Benim standartlarıma göre bile tuhaf bir olay. Şöyle bir düşünün: Evinizi kapatmışsınız, odun sobalı, manzara gören penceresinin önünde geyiklerin boy gösterdiği küçük bir kır villası da olsa, konforlu bir ev. Yıllardır ekmeğini yediğiniz, ama o sıralar pek bir yerlere varacakmış gibi de gözükmeyen {2} sinema ve TV yazarlığı kariyerini alelacele bırakmışsınız. Hızlı, ekonomik bir yolculuğu engelleyebilecek her şeyi ya satmış, ya atmış, ya da birilerine vererek kendinizi yollara vurmuşsunuz –sadece köpeğiniz ve siz, geri dönmek gibi bir planınız da yok. Köprüleri yakmışsınız. Odžnceki yaşamınız sona ermiş görünüyor, kaput. Hayatınızın görünürdeki tek anlamı şu ϐikir üzerine kurulu: Beş yıl kadar önce Orta Amerika’nın ıssız bölgelerinde kaybolup gitmiş, bir ara suç ortaklığı da yaptığınız eski bir dostu arıyorsunuz. Bu adamın izini bulduğunuz takdirde ona ne söyleyeceğinizi de doğru dürüst bilmiyorsunuz –gerçi kafanızda bazı sorular da yok değil– nereye gidebileceğinizi ya da ondan sonra ne yapabileceğinizi de bilmiyorsunuz, ama plan bu işte. Bir anlamda yapmaya çalıştığınız şey, olup bitenlere, hayatınıza anlam vermek. İşin doğrusu, yarı yarıya aklınızı kaçırmışsınız.