Benoit Becker – Ölüm Şatosu

Thorwald dehşet içinde etrafı dinledi: Neydi bu ses?… “O”nun sesi miydi yine?…Yoksa şatonun koridorlarında bir inilti gibi yankılanan rüzgârın sesi mi?… Hayır!… “O’ydu… “O”nun sesiydi!… Bu ses, hafif bir iniltiyle başlıyor, sonra, işkence edilen birinin yalvarışları, hıçkırıkları halinde, uzun koridorları, kapalı kapıları aşıyor ve korkunç çığlıklarla, Thorwald’a ulaşıyordu!… Thorwald, yatağında doğruldu, elleriyle kulaklarını örttü, fakat bu, gecenin karanlıklarından taşan korkunç çığlıkları, beyninin en kuytu köşelerinde duymasına engel olamadı… Yeter!… Diye mırıldandı, kendi kendine; Sus!… Az sonra da, çığlık çığlığa haykırmaya başladı: – Sus!… Sus!… Soluyarak yatağına uzandı. Vücudunu ter kaplamıştı. Bunun, bir rüya olmasını, canı gönülden diledi… Fakat, hayır!… Bu, bir rüya değildi… Hemen hemen her gece, uykusunun ortasında “O’nun çığlıklarını duyuyor, denize düşen bir adamın kurtulmak için tutunacak yer ararcasına çırpınışı gibi, uykuyla yaptığı kısa bir mücadeleden sonra uyanıyor, aynı anda, o müthiş kâbus, başlıyordu… Thorwald, boş bakışlarını, şuursuz bir halde etrafında gezdirdi: Karyolasının başucundaki masanın üzerinde duran yağ kandilinin sarı, yuvarlak alevi, bir kedinin gözü gibi parlıyor, ıslık ıslığa esen rüzgâr, kapı aralıklarından, pencere kenarlarından odaya sızdıkça bu sarı alev, titriyor, kımıldıyor, geniş odanın duvarlarında yer değiştiren gölgeler, korkunç şekilleriyle, görünüp kaybolan hayaletleri hatırlatıyordu. Dışarıda, kış rüzgârının savurduğu dalgalar, şatonun üzerinde kurulduğu kayalıklara çarpıyor, fakat ne ıslık ıslık esen rüzgârın sesi, ne de kayalara vuran dalgaların uğultusu, Thorwald’ın, o müthiş çığlıkları duymasına engel olamıyordu… Thorwald, sıkı sıkı örttüğü yorganın altında, kımıldamadan duruyor, bir an önce uykuya dalabilmek için Tanrı’ya dua ediyor, fakat asla uyuyamayacağını da, biliyordu… – Merhamet!… Merhamet!…