Joseph Delaney – Hayaletin Laneti

İlk çığlığı duyduğumda, arkamı dönüp ellerimle kulaklarımı kapayarak başım acıyana kadar bastırdım. O an, yardım etmek için hiçbir şey yapamazdım. Ama hâlâ duyabiliyordum, acı çeken bir rahibin sesiydi bu ve yavaş yavaş yitip gidene dek, uzun bir süre devam etti. Ben de karanlık ahırda titrerken çatıyı döven yağmur damlalarını dinleyerek cesaretimi toplamaya çalıştım. Kötü bir geceydi ve daha da kötüleşmek üzereydi. On dakika sonra, bağlayıcı ve ekip arkadaşı geldi. Koşup onları kapıda karşıladım. Her ikisi de iri yarı adamlardı; boyum ancak omuzlarına geliyordu. “Pekâlâ evlat, Bay Gregory nerede?” diye sordu bağlayıcı, sesindeki sabırsızlığı duyabiliyordum. Elindeki feneri kaldırıp kuşkuyla çevreye baktı. Kurnaz ve zeki bakan gözleri vardı. Bu adamların ikisi de aptalca davranışlara katlanırmış gibi görünmüyordu. “Çok hasta!” dedim, sesimin zayıflamasına ve titremesine neden olan sinirlerimi kontrol etmeye çalışarak. “Geçtiğimiz haftadan beri yüksek ateşle yatıyor, yerine beni gönderdi. Adım Tom Ward.

Çırağıyım.” Bağlayıcı hızla beni süzdü, gelecekteki işi için ölçümü alan bir cenaze levazımatçısı gibiydi. Sonra kaşını öyle kaldırdı ki, hâlâ yağmur suyu damlatan şapkasının altında görünmez oldu. “Pekâlâ Bay Ward” dedi, sesinde keskin bir alay vardı “talimatlarınızı bekliyoruz.” Sol elimle pantolonumun cebinden duvarcının çizdiği taslağı çıkardım. Bağlayıcı, feneri toprak zemine bıraktı, yaşamdan bezmiş gibi kafasını sallayıp arkadaşına baktıktan sonra taslağı alıp incelemeye başladı. Duvarcının talimatları, kazılması gereken çukurun boyutlarıyla çukura yerleştirilecek taşın ölçülerini veriyordu. Çok geçmeden bağlayıcı yeniden kafasını sallayarak fenerin yanına diz çöktü, kâğıdı ışığa yaklaştırdı. Ayağa kalktığında suratı asıktı. “Çukur üç metre derinliğinde olmalı,” dedi. “Burada sadece iki diyor.” Bağlayıcı işini iyi biliyordu. Standart öcü çukuru iki metre derinliğindedir, ama öcülerin en tehlikelisi olan bir deşici için normal olan üç metredir. Bir deşiciyle karşı karşıya olduğumuz –rahibin çığlıkları bunun kanıtıydı– kesindi, ancak üç metre kazacak zaman yoktu. “Yetmek zorunda,” dedim.

“Sabaha kadar bitmeli, yoksa çok geç olur ve rahip ölür.” O ana dek, büyük postalları ve hareketleriyle kendilerine güvendikleri anlaşılan cüsseli adamlardı. Oysa şimdi endişeli görünüyorlardı. Ahıra gelmeleri için onlara gönderdiğim çağrıdan, durumu anlamış olmalıydılar. Vakit kaybetmeden gelmelerini sağlamak için Hayalet’in ismini kullanmıştım. “Ne yaptığını biliyor musun evlat?” diye sordu bağlayıcı. “Bu işi kıvırabilecek misin?” Gözlerimi kırpmamaya gayret ederek gözlerinin içine baktım. “İyi bir başlangıç yaptım,” dedim. “Eyaletteki en iyi bağlayıcıyı ve arkadaşını buldum.” Doğru şeyi söylemiştim ve bağlayıcı gülümsedi. “Taş ne zaman geliyor?” diye sordu. “Şafak sökmeden. Duvarcı kendisi getirecek. Hazır olmalıyız.” Bağlayıcı başıyla onayladı.

“O zaman önden buyurun Bay Ward. Nerenin kazılmasını istediğinizi gösterin.” Bu kez sesinde alay yoktu. Ses tonu ciddiydi; işin bir an önce bitmesini istiyordu. Hepimiz bunu istiyorduk ve süre azdı. Vakit kaybetmeden şapkamı başıma geçirdim, sol elime Hayalet’in asasını kaptığım gibi dışarı, soğuk ve çiseleyen yağmura çıktım. İki tekerlekli at arabaları hemen dışarıdaydı. Malzemelerin üstü su geçirmez bir örtüyle kaplıydı, arabaya koşulu at sabırla burnundan buhar soluyordu. Yağmurdan çamurlaşmış tarlayı geçip karaçalıların seyrekleştiği yere, kilise bahçesinin sınırındaki ulu meşe ağacının hemen altına varana kadar yürüdük. Çukur kutsal toprağa yakın olacaktı, ama çok da değil. En yakın mezar taşları sadece yirmi adım ötedeydi. “Çukuru olabildiği kadar şuna yakın kazın,” dedim ağacın gövdesini işaret ederek. Hayalet’in dikkatli gözetimi altında alıştırma olsun diye birçok çukur kazmıştım. Acil bir durum anında bu işi ben de yapabilirdim, ancak bu adamlar uzmandı ve hızlı çalışabilirlerdi. Onlar aletlerini almak üzere geri dönerlerken önce çalıların, ardından mezar taşlarının arasından geçerek eski kiliseye ilerledim.

İyi bir tamirat istiyordu: Çatıda eksik levhalar vardı ve yıllardır bir damla boya değmemiş olmalıydı. Yan kapıyı itince inleyip gıcırdayarak açıldı. Yaşlı rahip hâlâ aynı konumdaydı, mihrabın yanında sırtüstü yatıyordu. Kadın rahibin başında diz çökmüş, ağlıyordu. O anki tek fark, kilisenin ışıl ışıl olmasıydı. Kilise yönetim kurulu odasındaki mumları almış, hepsini birden yakmıştı. Beşli altılı gruplar halinde yerleştirilmiş en az yüz kadar mum vardı. Sıraların üzerine, yere ve pencere pervazlarına yerleştirilmişlerdi; ancak çoğu mihrabın üzerindeydi. Kapıyı kaparken ani bir rüzgâr esti ve tüm alevler aynı anda titredi. Başını kaldırıp bana baktı, yanaklarından yaşlar süzülüyordu. “Ölüyor!” derken yankılanan sesi acı doluydu. “Buraya gelmen neden bu kadar uzun sürdü?” Haber Chipenden’a ulaştığından bu yana kiliseye gelmem iki gün sürmüştü. Horshaw otuz milden daha uzaktı ve yola hemen çıkmamıştım. Önceleri, hâlâ yataktan çıkamayacak kadar hasta olduğundan Hayalet yola çıkmama izin vermemişti. Hayalet, en az bir sene eğitmeden çıraklarının tek başına çalışmasına asla izin vermezdi.

Ben on üçüme yeni girmiştim ve onun çırağı olalı altı aydan az bir süre geçmişti. Zorlu, korkutucu bir meslekti ve çoğu zaman ‘karanlık’ adını verdiğimiz bir dünyanın yaratıklarıyla mücadele etmemiz gerekiyordu. Cadılar, hortlaklar, öcüler ve geceleri ortaya çıkan şeylerle nasıl başa çıkılması gerektiğini öğrenmiştim. Ama buna hazır mıydım? Bağlanacak bir öcü vardı, doğru yapılırsa oldukça basit olmalıydı. Hayalet’i iki defa bunu yaparken görmüştüm. Her defasında usta adamlar çalıştırmıştı ve iş sorunsuz hallolmuştu. Ancak bu kez biraz farklıydı. Bazı karışıklıklar vardı. Rahip, Hayalet’in öz kardeşiydi. Onu daha önce bir kez, sonbaharda Horshaw’a geldiğimizde görmüştüm. Bize bakıp havaya eliyle büyük bir haç çizmişti, yüzü öfkeyle buruşmuştu. Hayalet ona doğru bakmamıştı bile, çünkü aralarındaki sevgi bağı kopmuştu ve kırk yılı aşkın bir süredir konuşmamışlardı. Ancak aile aileydi ve işte bu yüzden en sonunda beni Horshaw’a göndermişti. “Rahipler!” diye bağırmıştı Hayalet. “Neden bildikleri işi yapmıyorlar? Neden her işe karışmak zorundalar? Bir deşiciyi alt etmeye çalışırken ne düşünüyordu acaba? Bırak da ben işimi yapayım, başkaları da kendi işini yapsın.

”

.