Federico Garcia Lorca – İlk Şiirler

Bu gençlik ateşiyle, acı ve ölçüsüz tutkuyla dolu kitapta, yeniyetmelik ve gençlik günlerimin, şimdiyi hâlâ çok yakındaki çocukluğuma bağlayan o günlerin sahici görüntüsünü sunuyorum. Bu düzensiz sayfalar gönlümün ve ruhumun candan yansılarıdır, çevrede bakışlarıma yeni yeni doğmuş olan çırpıntılı yaşamın verdiği ayrıntılarla boyalıdırlar. Elinde tuttuğun bu şiirlerden her birinin doğuşu, okuyucu, çiçeklenen yaşamımın ezgili ağacındaki yeni bir tom urcuğun doğuşuna eştir. Bu özel yaşamıma öylesine sarmaş dolaş yapıtı küçümsemesen iyi olur. Kusurluluğu ötesinde, kesin sınırlılığı ötesinde, bu kitabın gözüme çarpan birçok erdeminden biri şu olacak: dağlık bir zeminde, bir vadinin çayırlarında yalınayak taban tepmiş tutkulu çocukluğumu bana her an anımsatmak. Güney rüzgârı, yakıcı, esmer geliyorsun tejıime taşıyıp tohumunu o parıl parıl, o batmış bakışların portakal çiçeğine. Kızıllık veriyorsun aya, hıçkırıyor seninle tutsak kavaklar da, geliyorsun ya geç kalıp öylesine! Ben öykümün gecesini dürdüm de rafa kaldırdım bile! Yok esinti, inan bana!, dönüp dur yürek; dönüp dur yürek. Kuzey yeli, yelin beyaz ayısı! Geliyorsun tenime kuzey şafaklarından bir titreyişle, o hayalet kaptanlar giysisi üzerinde, kahkahalar atarak Dante sesinle. Ey yıldız cilacısı! Geliyorsun ama geç kalıp öylesine. Dolabım yosun tuttu, anahtar yitti işte. Yok esinti, İnan bana!, Dönüp dur yürek; dönüp dur yürek. Kimbilir neredeki meltemler, yeller, cinler. Gül sivrisinekleri, taçyaprağı piramitler. Alizeler, o hoyrat ağaçlarda gelişen; fırtına flütleri, bırakın beni sizler! Nice bir ağır zincir var belleğimde, ve dem çekişleriyle gün sonunu çizen kuş tutsak şimdiden. Gidenler bir daha gelmiyor geri, herkesin bildiği şey; ve ışıklı rüzgâr halkı içinde boş yakınmak, yerinmek.

Kavak, yel tanrısı, öyle değil mi? Boş yakınmak, yerinmek! Yok esinti, inan bana!, dönüp dur yürek; dönüp dur yürek.

.