Dino Buzzati – Yaşlı Ormanın Gizemi

Albay Sebastiano Procolo’nun yaşamını sürdürmek üzere 1925 yılının bahar aylarında Fondo Vadisi’ne geldiği bilinmektedir. Amcası Antonio Morro ölürken, köye on beş kilometre uzaklıktaki büyük bir orman arazisinin bir kısmını kendisine miras bırakmıştı. Çok daha büyük olan diğer kısmın varisiyse, subayın ölen erkek kardeşinin anadan öksüz, babadan yetim, on iki yaşındaki oğlu Benvenuto Procolo idi; çocuk, Fondo yakınlarındaki bir yatılı okulda öğrenciydi. O zamana kadar Benvenuto’nun velayeti büyük amcası Morro’daydı. Onun ölümünden sonra ise bakımı Albaya verildi. O zamanlar Sebastiano Procolo, tıpkı son zamanlarda olduğu gibi, uzun boylu, zayıf, gür beyaz bıyıkları olan ve pek rastlanmayan türde güçlü kuvvetli bir adamdı. Odžyle ki, sol elinin (çünkü Procolo solaktı) başparmağı ile işaret parmağının arasına sıkıştırdığı bir cevizi kolayca kırabildiği herkesin dilindeydi. Ordudan istifa ettiğinde, birliğindeki askerler ondan daha sert ve titiz bir komutanı bir daha hayatları boyunca göremeyeceklerini bildiklerinden, derin bir oh çektiler. Karargâhın kapısını, çıkmak üzere son kez araladığında, muhafız alayı son yıllarda hiç olmadığı kadar büyük bir disiplin ve kararlılık içinde hazır ola geçmişti; alayın zaten en iyisi olan borazancısı yeteneğinin çok üstünde bir performansla üç kez arka arkaya çaldığı dikkat borusuyla bütün taburu kendine hayran bırakmıştı. Albayın dudaklarını belli belirsiz aralamasıyla, uzaktan, yüzündeki gülümsemeyi andıran ifade, herkes tarafından gördüğü saygı karşısında duygulandığı şeklinde yorumlanmıştı; oysa komutanlarım yüzüne yansıyan, ayrılık heyecanından başka bir şey değildi.