Patlama! Sarsıntı! Kasanın kapıları parçalanarak açıldı. Paralar yağma edilmek, çalınmak, ganimet olarak alınmak üzere sıra sıra istif edilmişti. Kim o? Kasanın içindeki kim? Oh, Tanrım! Suratı Olmayan Adam! Bakıyor. Gölge gibi duruyor. Sessiz. Korkunç. Koş… Koş… Koş, yoksa çiçek yüzlü, şahane vücutlu latif kızı kaçıracağım. Koşarsam vaktim var. Fakat bu kapının bekçisi değil. Oh, Tanrım! Suratı Olmayan Adam. Bakıyor. Gölge gibi duruyor. Sessiz. Haykırma. Haykırmayı bırak… Fakat haykırmıyorum.
Işıklar yanarken ve müzik çalarken pırıl pırıl yanan bir sahnede şarkı söylüyorum. Fakat amfide kimseler yok. Derin gölgeli bir uçurum… boş, ama bir seyircisi var. Sessiz. Gözlerini dikmiş bakıyor. Gölge gibi duruyor. Suratı Olmayan Adam. Ve bu kez çığlığı duyuldu. Ben Reich uyandı. Kalbi küt küt çarparken hidropatik yatağında sessizce yattı ve gözleri sükûnet arayarak odadaki eşyaların üzerinde dolaştı. Duvarlar yeşil yeşim taşıydı; dokunulduğu zaman başını sallayan porselen bir mandaren üzerine oturtulmuş gece lâmbası, üç gezegenin ve altı peykin zamanını gösteren bir saat odayı süslüyordu; yatmakta olduğu kristal yatak, 99.9 fahrenhayt derecesindeki gliserin karbonat içinde yüzüyordu. Kapı yavaşça açıldı ve Jonas bir gölge gibi içeri süzüldü. Yüzü at suratı gibi uzundu ve kılığı bir mezarcıyı andırıyordu.
.
