William S. Burroughs – Yumusak Makine

Gemiciyle deliğe takılıyorduk ve fena yapmıyorduk. Ortalama bir gecede on beş sent öğleden sonraları kurtarıyor ve özgürler diyarından yollandığımız sabaha karşıları kısaltıyor. Ama bende damar kalmamıştı. Bir fincan kahve daha almak için tezgaha gittim… Joe’nun Lokantası’nda, fincanın altında bir peçeteyle kahve içmek ki kafeteryalarda ve lokantalarda çok oturmuş birinin göstergesi diye bilinir bu… Bir adamı bekleyerek… “Ne yapabiliriz?” dedi Nick birinde bana fena halde keş fısıltısıyla. “Bekleyeceğimizi biliyorlar…” Evet, bekleyeceğimizi biliyorlar… Tezgahta oturan bir oğlan var zayıf suratlı bir çocuk gözleri sırf gözbebeği. Görüyorum o bir keş ve canksız [1] kalmış. Belki de zaman zaman bir ot kaptığım bilardo salonundan tanıdık bir surat. Metroların gri katmanlarında evsizleri bulunduran gece kafeteryalarından. Gözleri bir soruyla pırpırlandı. Benim masaya çağırdım başımla. Kahvesini kapıp geldi ve karşıma çöktü. Long Island’da yaşıyor o Doktor… hafiften uyku derdindedir duraklarda uyanır. Değiştir. Başla. Her şey kesin ve net.

TV antenleri göğü emiyor. Saat zamanın akşamüzeri dörtten sonra koşturduğu gibi koşuyor. “Herif üç saat geç kaldı. Arpan var mı?” “Üç sent var bende.” “En az beş senttir. Herifin istediği şu kağıtlar.” Yüzüne baktım. Yakışıklı. “Çocuğa de ki tam sana göre bir moruk teyze doktor buldum Uzman gibi… Telefon et. Benim sesimi çakozlasın istemiyorum.” Bu zaman zarfında Lexington’dan tanıdığım bir İtalyan torbacı terziyle karşılaşıyorum ve bana süper bir fiyat çekiyor eroinde… Hiç olmazsa ilk baştan iyiydi ama gittikçe kıtlaştı da kıtlaştı… “Kıt Kont Tony” diyoruz ona… Canksız kalıp Doğu St. Louis’nin bulantılı şafağında kendini banyo küvetinin üzerine attı karnını soğuk porselene bastırarak. Ben gülerek vücudumu onun üstüne serdim. Şortu rektum sümüğü ve fenollü sabun içinde eridi. yaz şafağı boş bir arsanın kokusunu getiriyor.

“Burada bekleyeceğim… Herif beni çakozlasın istemiyorum…” Beş kez yaptık o gün duş altında yumurta bedenin sabun köpükleri yarık attırık fışkırtılarıyla yarılan sismik titremeler… Sokağa çıktım, her şey kesin ve net yağmur sonrası gibi. Bir kabinde Sid’i görüyorum gazete okuyor yüzü sarı bir fildişi gibi gün ışığında. Masanın altından iki tane elli sent verdim ona. Alışkanlığı sürdürmek için ufak yollu satış: SALDIR. ZARAR VER. İŞGAL ET. Mavi alkol alevinde genç yüzler. “Ve şu alkolü kullan. Bütün gün bekleyemezsin ulan bu aç keşler benim kaşıklarımı karartsın diye. Müebbet kodese tıkılmam için lazım olan tek şey aynasızların benim ağzımda kara bir kaşık bulması.” Hep bilinen keş kafakolu. Cank fahişeleri düşüyor. “Şırınganı yap özgürlüğü bul oğlum.” Zayıf genç kolunda ürperen tüylerden oluşan çizgiyi takip et. İğneyi daldır ve pistonu ittirirken cankın herifi tepeden tırnağa çarpışını seyret.

Dal içeri bu cankla ve bütün aç hücrelerle em cankı. Oturuşu seninkine benzeyen bir çocuk var. Görüyorum o bir fahişe. Bilardo salonundan onun üzerine seriliyorum. Kafeteryasının üzerine serildim ve şortu eridi metro katmanlarında… ve hep ev eti… masaya doğru… dosdoğru benim karşıma… Adam Ben İtalyan terzi… Arpayı biliyorum. “Eroinde süper bir fiyat bana.” “Vaz mı geçiyorsun? Evet dilerim yaparsın oğlum bunu. Düşüp de kötürüm olayım istediğim bu değilse… Beni dost olarak kazandın. Gerçek bir dost ve yoksa.” Evet trafik artıyor ve çığırtkanlar ceket gömlekleri ve kravatlarıyla düşüyor, son model bir arabadan sökülmüş bir radyoyla çocuklar sarkan borular ve teller, ayyaş işçiler parlak yüzükler ve kol saatleri düşer her saat bulantılı bir halde. Kapıcıyı kafaya almıştım, ayyaş bir moruk, ama bu kalabalıkta sürmez. “Diyorum ki sen harika bir çocuğa benziyorsun. Şimdi kendine bir kıyak yap ve biraz uzak dur. Daha sonra harbiden harika bir cank alacağım. Unutma kahverengi cank bi nevi sarıdır uyanıklar kahverengi ve temiz takılır…” Doğuda bir keş banyosu… görünmez ve direngen düş beden… tanıdık bir yüz belki… bir zamanda ya da bedende kalmış… rektal sümüğün o gri tadıyla… gece kafeteryaları ve keş odalarının sabah kokusu.

üç saat Lexington’dan sonra beş kez yaptık… sabunlu yumurta beden… “Şu kağıtları istiyor çekilmek için.” “Evet sanırım gidiyorsun.” “Yapamam.” “Impossible quitar eso.” Kalk ve bulantılı şafakta Ramazan kavallarıyla şırıngala kendini. “William tu tomas más medicina?… No me hágas casa, William.” Toz kokulu Fas evi ve yaptık… duvarın kenarına bir buçuk metre yığılı boş eukodal kutuları… üretim artığı battaniyelerin üzerinde bir ölü… kız çığlık atıyor… vecinos içeriye dalıyor… “Neden öldü bu kız?” “Bilmiyorum öldü işte.” Bill Gains Mexico City’deki bir odada yanında şırınga çantası ve bir bikarbonat kutusunda beyaz tozlara bulanmış codeine hapları zulası. “Hazımsızlık çekiyorum diyeceğim sadece.” kahve ve kan saçılmış her tarafa. pembe battaniyede sigara delikleri… Konsolosluk Amerikan mezarlığındaki defin yerinden başka bilgi vermedi bana. “Meteliksiz misin? Gurursuz musun? Konsolosluğuna git.” Herif bana onun ölümünden sonra bir yıl çalışan alarmlı bir saat verdi. Danimarkalılar Leif’i memleketine geri gönderdi. Casa’dan Kopenhag’a giden yük gemisi İngiltere sularında bütün mürettebatıyla battı.

Benim uzak parmaklar medyumunu hatırladın mı?— “Neden öldü bu kız?” “Son.” “Bazı şeyleri kendim bulurum.” Gemici yanlış yaptı sonunda. patronları tarafından asıldı bir hapishane hücresinin kapısına: “Bazı şeyleri kendim bulurum ben bırakıyorum yaparım hepsi bu.” Kalpte bir ekmek bıçağı… sürt ve geber… araklanmış morfin reçetesinden sınırdışı… özel bir sarı not yüzünden Casa’dan Kopenhag’a gidenler… “Hepten meteliksiz misin? Gurursuz musun?” Alarmlı saat bir yıl çalıştı. “Kaldırıma oturdu ve öldü işte.” Esperanza bana Niño Perdido’yu söyledi ve bir morfin reçetesine para verdik. Şu Meksika Narkotikleri. Reçeteler özel sarı banknot kağıdında… bin dolarlık banknot gibi… yahut ABD ordusundan Onursuz İhraç gibi… Ve bu merdivenle çıktığın odacıkta şırıngaladı kendini. Dün Ramazan kavalları “No me hágas caso” diyordu. Gömleklere ve ışığa kan sıçrıyor. formunda giden Amerikalı… Madrid’e gitti. Bu çatlak Küba ibnesi Kiki’yi bir noviayla yakalıyor ve bir mutfak bıçağıyla kalbini deşiyor. (Kızlar çığlık atıyor. Komşular giriyor.

) “Quédase con su medicina, William.” Yahudi Hastanesi’nde yarım tedaviden sonra yarım şişe Fundador. mum ışığında demerol şırıngaları. Işığı ve suyu kestiler. Kağıt gibi toz yaptık o işi. Boş duvarlar. İstediğin yere bak. İyi değil. No bueno. Herif Madrid’e gitti. Alarmlı saat dün çalıştı… “No me hágas caso.” Vardığı zaman ölmüştü… diyebilirsin Yahudi Hastanesi’nde… Amerikalıya kan sıçradı… ışığın ve suyun peşinden. Gemici nasıl da yanlış yapmış o gri tende… Sıfırda kalmış işte… Niño Perdido’ya başımı salladım üç saat geç kalmış kahvesi… Hepsi gidip kağıt gönderdi… Ölmüş Adam senin için yazıyor bir uzman gibi… Vecinos giriyor içeri… Rektum sümüğü kokulu yük gemisi İngiltere sularında battı ve şafak boyunca hep uzak parmakların kokusu… Bu kez senin konsolosluğuna gittim. Onun ölümünden sonra bir Meksikalıyı verdi bana… Beş tozlu kez yaptık… yoksunluğun sabun köpükleriyle bin keş gecesinden bahtsız… Hemen sonrasında yarım haritalar geldi mum ışığında… İŞGALET… Cank hatları düşüyor… Uzak dur… Bill Gains Sarı Hastalıkta… Pis resimlere bakmak rasgele tavandaki bir vantilatöre bakar gibi şafağı kısaltarak rektum sümüğünün ve fenol sabununun mısır kokusunda yaptık… belki de boş arsadan tanıdık bir yüz… sarkan borular ve teller… “Aç keşleri bekleyemezsin ulan!.” Amerikan Mezarlığında defin.

“Quédase con su medicina…” Niño Perdido’nun üzerine kız çığlık atıyor… Hepsi Fas evinden geçti… “Bundan iyisini yazamaz mısın bana? Gitti… Her yere bakabilirsin.” İyi değil. No Bueno. İnanamazsın Amerika’dan ayrıldığımda ne kadar heyecanlı şeyler vardı—ben bu satıcı kendisi için cank taşımıyor yalnız iş için şırıngalıyor diye biliyordum—kendi çekeceği hariç on yirmi doz servis yapacağı rotaya göre ve müşteriler için işer şişelere ki polis üstlerine geldiğinde yozlaşmış biri gibi yırtsınlar—Böyle değerlendirdi durumu Doktor Benway ve bu planı buldu— “Bir zamanlar Yukarı Babungötdeliği’ndeyken bir akrep sokmuştu beni—verdiği his kendini şırıngalamaktan farklı değil—Hah.” Böylece herif bu özel akrep cinsini getirtiyor ve hayvanları metal besinlerle besliyor ve akrepler fosforesan bir mavi renge dönüştüler ve hah dedi. “Şimdi değerli bir damar bulmamız lazım”—Biz de bu gerzek moruk ressamı gaza getiriyoruz akrepleri götürüyoruz ona ve herif onları bir çeşit maviye döndürdü ve bakıyorsun herif doğrudan metal bağımlısı kesilmiş—Bu akrepler bir radar ışınıyla bir yerden bir yere gidebilir ve Doktor arpasını kaptıktan sonra müşterilere hizmet verebilir —devam ettikçe güzel bir şeydi bu ve polisler bize dokunamıyordu—ama bütün akrep keşleri karanlıkta parıldamaya başladı ve tam saatinde cank almazlarsa başkalaşım geçirip tam bir akrebe dönüşüyorlardı—Yani can sıkıcı bir nokta vardı ve Lexington’a giden genç keşler gibi çaktırmadan gitmemiz lazımdı—Bill ve Johnny diye seçtik isimleri fakat öylesine değişip duruyorlardı ki bir gün Bill olarak uyanıyordum ertesi gün Johnny—Ve şimdi bir tren kompartımanında titriyoruz canksızlık bulantısıyla gözlerimiz sulanır ve yanarken.

.