Dan Brown – Dijital Kale

PLAZA DE ESPANA SEVÎLLA – İSPANYA 11:00 Denir ki, ölüm anında her şey açıklığa kavuşur. Ensei Tankado artık bunun doğru olduğunu biliyordu. Göğsünü tutup acı içinde yere yığılırken, yaptığı hatanın korkunçluğunun farkına varmıştı. İnsanlar çevresine toplanmış, yardım etmeye çalışıyorlardı. Ne var ki Tankado yardım istemiyordu. Artık bunun için çok geçti. Sol elini havaya kaldınp parmaklarını açtı. Eli titriyordu. “Elime bakın!” Çevresindekiler dikkatle baktılar ama o, söylediğini anlamadıklarından emindi. Parmağında, üzerine birtakım işaretler kazınmış altın bir yüzük vardı. Yüzüğün üzerindeki işaretler bir an için Endülüs güneşinde parladı. Ensei Tankado bu güneşin görüp gördüğü son ışık olduğunu biliyordu. Puslu Dağlardaki en sevdikleri otelde, yatakta kahvaltı yapıyorlardı. David kadına gülümsedi. “Ne dersin güzelim? Benimle evlenir misin?” Kadın kubbeli yataktan bakarken David’in aradığı adam olduğunu biliyordu.

Sonsuza kadar da öyle kalacaktı. Bakışları adamın koyu yeşil gözlerine kilitlendiğinde uzakta bir yerlerde kulaklarını sağır eden bir zil çalmaya başladı. Bu ses adamı çekip ayırıyordu ondan. Uzandı ama elleri boşlukta kalakaldı. Susan Fletcher’ı gördüğü rüyadan uyandıran şey telefonun sesiydi. Soluk soluğa yatakta doğruldu ve el yordamıyla ahizeyi arayıp buldu. “Alo?” “Susan, ben David. Uyandırdım mı?” Susan yatakta diğer yanına dönerken gülümsedi. “Ben de tam rüyamda seni görüyordum. Çıkıp gelsene, oynaşırız biraz.” Adam güldü. “Dışarısı hâlâ karanlık.” “Mmm.” Sesinde davetkâr bir hava vardı. “Öyleyse kesinlikle gelmelisin.

Kuzeye doğru yola çıkmadan önce bir şeyler yapabiliriz.” David hüsran dolu bir sesle içini çekti. “Seni aramamın nedeni de bu zaten. Yolculuğumuz hakkında. Bu geziyi ertelememiz gerekecek.” Susan birdenbire tamamen ayılıverdi. “Ne!?” “Üzgünüm. Kentten ayrılmak zorundayım. Yarın geri döneceğim. Sabah ilk iş olarak yola çıkarız. Önümüzde hâlâ iki gün var.

.