Dan Brown – Melekler ve Şeytanlar

Fizikçi Leonardo Vetra’mn burnuna yanan et kokusu geldiğinde, bu kokunun kendisinden çıktığını biliyordu. Başını kaldırarak, üstünde beliren siyah figüre dehşet dolu gözlerle baktı. “Ne istiyorsun!” Kulak tırmalayıcı ses, “La chiave,” diye cevap verdi. “Şifre.” “Ama… bende…” Sıcak beyaz nesneyi Vetra’mn göğsüne iyice bastırarak, ağırlığını yeniden aşağı verdi. Kor nesneyle temas eden etin çıkardığı cızırtı duyuldu. Vetra ıstırap içinde feryat etti. “Şifre yok!” Şuurunu yitirmeye başladığını hissediyordu. Siyah figür, ona ters ters bakü. “Ne avevopaura. Ben de bundan korkmuştum.” Vetra bilincini kaybetmemek için mücadele verse de, üstüne çöken karanlık gittikçe artıyordu. Tek tesellisi, saldırganının peşinden geldiği şeyi asla bulamayacak olmasıydı. Yine de kısa süre sonra siyah figür bir bıçak çıkartarak Vetra’mn yüzüne yaklaştırdı. Bıçak yüzünün etrafında gezindi.

Dikkatle. Ustalıkla. Vetra, ‘Tanrı aşkına!” diye çığlık attı. Ama artık çok geçti. Büyük Giza Piramidi’nin üst basamaklarında duran genç kadın kahkahalar atarak, aşağı doğru ona sesleniyordu. “Robert, acele et! Daha genç bir erkekle evlenmem gerekirdi!” Büyüleyici bir gülümsemesi vardı. Robert, ona yetişmek için çabalıyor, ama taş kesen bacakları buna izin vermiyordu. “Bekle,” diye yalvardı. “Lütfen…” Yukarı çıkarken gözleri bulamklaşıyordu. Kulaklarında bir çınlama vardı. Ona yetinmeliyim! Ama başını yeniden kaldırıp baktığında kadın ortadan kaybolmuştu. Onun yerinde çürük dişli bir adam duruyordu. Adam dudaklarını garipçe bükerek aşağı baktı. Ardından, tüm çöle yayılan acılı bir çığhk attı. Robert Langdon, gördüğü kâbustan aniden uyanmıştı.

Yatağının yanındaki telefon çalıyordu. Sersemlemiş bir halde ahizeyi kaldırdı. “Alo?” Bir erkek sesi, “Robert Langdon’ı arıyorum,” dedi. Langdon yatağında doğrularak boğazını temizledi. “Robert Langdon… benim.” Kısık gözlerle dijital saatine baktı. Saat sabah 05.18’i gösteriyordu. “Sizi hemen görmeliyim.

.