Bülent Ecevit – Ortanın Solu

1968’de dördüncü baskı için yazdığım önsözü okuyanlar, o sırada kendimi aşırı iyimserliğe kaptırmış olduğunu düşünebilirler. “Ortanın solu hareketi bütün engelleri aşarak, parti içinde kesin başarıya ulaştı” demişim. Oysa daha sonra Parti içinde adeta yeni bir savaş çıktı bu konuda. “Kitabın, parti içi tartışmalarla ilgili bölümleri, siyasal tarihimizin artık kapanmış bir aşaması olarak okunmalıdır” demişim. Oysa “kapanmış” dediğim tartışmalar, çok daha şiddetli olarak yeniden açıldı sonradan. Ama yine de ben iyimserliğimi aşırı saymıyorum. CHP’deki yeni hareket öylesine güçlüydü ki bu hareketin önüne yeni engeller çıkarabilmesi ve parti içinde bu konudaki tartışmaların yeniden açılabilmesi ancak demokrasiye ara verildiğinde mümkün oldu. Daha önemlisi de şu ki demokrasiye ara verilmiş bir dönemde, üstelik partideki yenileşmeyi engellemek isteyenlerin bu ara rejimle sağlanan olanaklardan yararlanarak, hükümete de ağırlıklarını koydukları bir dönemde bu tartışmalar tekrar açıldığı ve partideki hareketin önüne yeni engeller çıkarıldığı halde, parti içi tartışmalar ortanın solunda bir insanlık anlayışını yürekten benimseyenlerin kesin zaferi ile sonuçlandı. Öylece kitabın yazılışından bu yana geçen yıllarda bu yeni hareket çetin bir sınavdan daha başarıyla geçmiş oldu. 1966’da yazdığım Ortanın Solu kitabında CHP’nin “belirli bir yörünge”ye girmekte olduğunu yazmıştım. Altı yıl sonra CHP içinde bazı kişiler “CHP’yi eski yörüngesine oturtacağız,” sloganı ile karşı çıktılar buna. Fakat ne oldu? Halkın ve örgütün gücü ve kararlılığı karşısında onlar yenilip gittiler; CHP yeni yörüngesine eskisinden daha tutarlı ve güçlü olarak yerleşti.