Doğu Perinçek – Bozkurt Efsaneleri ve Gerçek

1973 yılında Orta Asya kavimlerinin toplumsal gelişmeleri üzerinde çalışmamın birinci amacı, Türk toplumunun uygarlığa geçiş serüvenini açıklamaktı. Kimi tarihsel materyalistler bile, Selçuklu ve Osmanlı feodal toplumlarını, İran, Arap ve Bizans mirasına bağlıyorlardı. Osmanlı devletini Bizans’ın devamı olarak görenler, Avrupamerkezli görüşlere tutulmuşlardı ve Türklerin uygarlık birikimini gözardı ediyorladı. Elinizdeki çalışma, öncelikle destanlar, yazıtlar gibi ilk kaynaklara dayanarak, Türklerin Orta Asya’da yaşadıkları iki bin yıllık bir sınıflaşma süreci sonunda, feodal devletler kurmanın eşiğine geldiklerini ortaya koydu. Hiçbir toplum, belli bir gelişme düzeyine ulaşmaksızın, daha ileri bir toplumsal aşamaya geçemezdi. Her toplumsal sistem, bir önceki toplumun bağrında filizlenirdi. Sırf fetih ve savaşlar yoluyla, bir topluma yapay olarak bir toplumsal kuruluş aşılanamazdı. Bu çalışmanın ikinci önemli saptaması, Türklerin tarihinde köleci bir dönemin bulunmadığı idi. Türk toplumunun gelişmesinde, köleciliğin hiçbir zaman hâkim ilişki haline gelmediği, somut olgulara dayanılarak gösterildi. Aslında yalnız Türklerde değil, evrensel düzlemde de kölelik ikincil olarak yaşanmıştı. 24 yıl önce, daha çok Türk toplumunun gelişimini incelediğimiz için, bu yöndeki bulgularımızı kesin ifadelerle açıklamadık. Ancak bugün geliştirerek yayımladığımız dördüncü basımda, köleci üretim tarzının Akdeniz’le sınırlı olduğunu söyleyebiliyoruz. Kapitalizmin öncüsü olan Batı Avrupa halkları da, tıpkı Türkler gibi, sınıfsız toplumdan feodal topluma geçmişlerdir. Batı kapitalizmi, Roma’nın köleci mirası üzerinde yükselmemiştir. Tersine kapitalizmin öncülerinin tarihine baktığımız zaman, Roma’nın çevresinde kaldıklarını görüyoruz.

Sınıflaşma sürecindeki halklar, Roma İmparatorluğu’nu yıkarken, kendi bağırlarında filizlenen feodal ilişkilerin hâkim hale geldiği bir sıçramayı yaşadılar.

.