Akşamüzeri — bu, günün en duyarlı saati— sona eriyordu. Süha Rikkat, güzellikler, hep ince sızılar, yürek çarpışları, o kadar içe işleyici hislerle geçen ömründen bir zaman dilimi daha eksildiği için üzgündü. Acıları, yaşama zevki edindiğinden beri, hayat denen o müthiş depremle barışıklık sağlamıştı. Her yer, her şey çatırdarken o, sapasağlam, bir kale gibi ayakta duruyordu; […]
Güneş birden yükselmişti sanki; ortalamamıştı ama, gökyüzünün mavisi yalazlarla tutuşmuştu. İnsan gözünü açıp çevresine bakamazdı. Koyu bir karanlıkta yaşanıyordu. Güneş ışığı, bu koyu karanlığı büsbütün güçlendiriyordu. Çok dar bir kesit görülebilirdi. Dar kesitte her şey ayrıntısından uzaklaşıyordu. Ya da kırık camların çarpıştığı, sonsuz görüntülerle bezenmiş bir çiçeıkdürbününden izlenebilirdi her şey: ne çok ayrıntı… İşte sokaklar […]
Ne kadar sürdü, kaç gün, kaç hafta, kaç mevsim, kaç sene, bilmiyorum. Fakat ıstırap kasırgasından sonra büyük ümitlerle yeniden başlıyorum. Güzel bir sabah. Kuşlar cıvıl cıvıl ötüşüyorlar. Kuşların korosunu dinleyerek balkonumda tek başıma oturuyorum ve bu satırları yazıyorum. İnsanın her şeye kırıldığı anlar gelip geçicidir. Benimkiler de işte gelip geçti. Mazinin yaralarını unutmaya kararlıyım. Kuşlar […]
