Elif Safak – Araf

Cave’den “As I Sat Sadly By Her Side, Mutsuz Mutsuz Otururken Yanında”) “Ne yazıyorsun o peçeteye?” “Hislerimi,” diye mırıldandı taburenin üzerindeki, şimdi eskisi kadar taşlaşmış görünmüyordu. “Hislerimi özetliyorum… unutmayayım diye.” İri kıyım barmen ikisini birden şöyle bir süzdü, abartılı bir edayla gözlerini duvardaki saatten yana devirip, son müşterilerini yaka paça dışarı atmasına ramak kaldığını ayan eden asabi bir bakışla tekrar onlara döndü. Doğrusu son birkaç saat içinde adamın hali tavrı muazzam bir değişime uğramıştı. Bir ara oldukça kibar bir barmen olduğu söylenebilirdi, özellikle ilk başlarda, hatta sonraki dört saat boyunca dahi genellikle nazikti. Ama ardından nezaketi gözle görülür biçimde ve süratle erimeye başlamıştı. Son yirmi dakikadır “nazik” hariç her türlü sıfatı kullanmak mümkündü hakkında. “Yeterince özetlemedin mi? Beş saat oldu yahu. Hadi yürü, yaylan,” diye homurdandı kısa boylu olan. Adı Abed’di. İngilizcesi varla yok arasında pervasızca savrulan istikrarsız, koyu bir gırtlak aksanıyla maluldü. Kâh sura kadem basıp tamamen kaybolan, kâh her heceden fırlayan bir tutarsız aksan. “Hadi artık kapatacaklar burayı.” Gergin, kaçamak bakışlarla etrafı süzen Abed bir yandan arkadaşını dürtüklerken bir yandan da garsonla göz göze gelmemeye çalışsa da pek başarılı olamadı. Ayyaşın yanında ayık olmak kadar bezdirici bir şey olmadığı sonucuna varmıştı.

Ne de olsa ayyaşların sabaha her birini unutacakları envai çeşit saçmalığı yapmaya hakkı vardı, halbuki ayıkların, dahil olmadıkları halde dışında kalamadıkları bu maskaralığı ıstırapla seyretmekten başka çareleri yoktu. Abed dişlerinin arasından nefesini içine çekti, gergin durumlarda âdeti olduğu üzre çenesindeki gamzeyi kaşıdı ve gamzeyi kaşımak yetmediğinde daima yaptığı üzre kıvırcık saçlarından bir tutam alıp çekiştirdi. Başını tuvalete doğru çevirdi ama bir kez daha, 8 yerleştirildiği raftan sabit nazarlarla onları seyreden o delici, kızıl gözlere takıldı bakışları istemeye istemeye. Vaktiyle maviliklerde süzülmüş hayat dolu bir saksağandan ziyade tüyler ürpertici bir oyuncağın donmuş, ruhsuz vakanyla bakıyordu ölü kuş. İnsanların nasıl olup da içi doldurulmuş kuşları sergilemekten gurur duyabildiğine akıl sır erdirememenin huzursuzluğuyla yeniden arkadaşına döndü Abed. Döndü ve bu sefer de dolmakalemiyle aynı peçetenin üzerine büyük lekeler kondururken buldu onu. “Şimdi ne halt yiyorsun?” “İsmime nokralarını iade ediyorum.” diye homurdandı öteki, harflerin üzerinde dönen kobalt mavisi mürekkep lekelerinden alamadan gözlerini. Her bir nokta peçetenin üzerinde usu! usul dağılıyor, dağıldıkça büyUyordu; şu hayatta başkalarının gözünde daha görünür olmanın yolunun, özden mümkün olduğunca uzaklaşmak anlamına geldiğini kamtlarcasına. İnsan memleketini geride bıraktı mı kendinden en az bir parçayı feda etmeye hazır olmalıdır, derler. Eğer hal böyleyse Ömer neyi feda ettiğini biliyordu: noktalarını! Türkiye’de ÖMER ÖZSİPAHİOĞLU idi. Burada, Amerika’da ise OMAR OZS1PAI•¦IlOGLU olmuştu. İsmin sahibi daha iyi dahil olabilsin diye bu ülkeye, içeriye, isminin noktaları bırakılmıştı hariçte. Ne de olsa Amerikalılar, hemen herkes gibi, aşinalık peşindeydi – öyle ya da böyle pek bir manaya geimeseler de. dillerinin daha kolay döndüğü isimler, telaffuz edebildikleri sesler arasında daha rahat ediyorlardı.

Yine de mesele yabancıların isimlerini ya ela soyadlarını telaffuz etmeye gelince herhalde yeryüzünde pek az millet Amerikalılar kadar kendinden emin davranırdı. Mesela bir Türk, Türkiye’deki bir Amerikalı’nm adını yanlış telaffuz etmiş okluğunu fark etmeye görsün büyük ihtimalle hayli huzursuz olur bundan ve durumun kendi hatası olduğuna, en azından kendisinden kaynaklanan bir şey olduğuna hük9 meder o anda. Oysa Birleşik Devletler’de bir Amerikalı bir Türk’ün adını yanlış telaffuz ettiğini fark ettiğinde muhtemelen kendisini değil olsa olsa ismi sorumlu tutacaktır bu hatadan. İsimlerin yabancı memleketlere ayak uydurma sürecinde muhakkak bir .şeyler eksilir – bazen bir nokta, bazen bir harf ya da vurgu. Yabancının isminin başına gelenler pişmiş tavuğun olmasa da pişmiş ıspanağın başına gelenlere benzer- ana malzemeye yeni bir tat eklenmesine eklenmiştir de kalıpta gözle görülür bir çekme olmuştur bu arada. Yabancı işte ilk bu fireyi vermeyi öğrenir. Yabancı bir ülkede yaşamanın birinci icabı insanın en aşina olduğu şeye, ismine yabancılaşmasıdır. Telaffuzla oynamak, hailleri atmak, sesleri değiştirmek, eğer zorsa isim yerine geçebilecek en yakın seçeneği aramak, eğer birden fazla ismin varsa, buralılara hitap etmeyecek, uymayacak olan ismi tamamen dışarda tutmak… Yabancı, isminin bir ya da birçok bölümü gölgede kalan insandır. Benzer şekilde Ömer de ismini görece daha az zorluk çıkartan Omar ya da Ömer’le değiştirmişti, muhatabı hangisini tercih ederse. Orada, o taburenin üzerinde kıpırdamadan otururken, dünya onun, o da peçete üzerinde dağılan mürekkep lekelerinin etrafında fır dönerken, Ömer nereden çıktığı belirsiz bir ilham dalgasının etkisiyle hafiflediğini, gönendiğini hissetti. Hani biraz daha dursa, bir mürekkep lekesi üzerine saatlerce felsefe yapma mertebesine erebilirdi. Ama Abed de aynı hisse kapılmış olmalıydı ki, koluna asıldığı gibi arkadaşını tabureden indirdi. Bu itici güçle, barmen cinnet getirmeden bardan çıkmayı başarabildiier. Dışarıda serindi gece.

Mekân Boston, martın 16’sı için fazlasıyla serin. Yine de Somerville Bulvarı boyunca zar zor ilerlerken hava durumunu umursamıyor gibiydiler. Soğuk değildi böyle somurtmalarının sebebi. Daha başka, daha muğlak bir şeydi… Hani biri çıkıp sorsa, kahpe, kalleş, küskün bir ıssızlık hissi diye tanımlayabilirlerdi, gerçi ne bu kelimelerle ne de bu sıralamayla. Ne de olsa son beş saattir, bütün o açık saçık espriler ve bolca laf salatası, erkekçe vaazlar kardeşçe vaatler boyunca birbirlerine sadakatle eşlik 10 etmiş olsalar dahi. sonunda, boğulan bir adamın suyun yüzeyine çıkma paniğini andıran bir telaşla barın yaylı kapılarından gecenin ıslattığı sokağa çıktıklarında ikisi de hem aynı anda hem ayrı ayrı kendi som yalnızlıklarının farkına varmıştı. Temiz, duru havanın yanı sıra ruh halleri arasındaki tezat, bir de alkol testine tabi tutuldukları takdirde alacakları neticeler arasındaki fark birbirlerinden böylesine aniden uzaklaşmalarında rol oynamış olsa gerek. Yine de epi topu bir an sürdü sessizlik. Hemen ardından konuşmaya başladı ayık olan, kelime ve buğu bulutları koyvererek kolay kolay kapanmayan ağzından: “Tam beş saattir beni cebren esir tuttuğun barın ismine dikkat ettin mi, dostum? Hani belki merak etmişsindir o kasvet yuvası batakhanenin adını diye soruyorum. Ömrü hayatımın beş kıymetli saati gitti ya!” diye söylendi Abed burnunu çekerek. “‘Gülen Saksağan, amma boktan isim ya! Abi bir kere saksağanlar gülmez ki. gevezelik eder! Hatta böyle bir tabir bile var, hem de Amerikalıların lafı: ‘Saksağan gibi gevezelik etmek!’ Ne alaka diye geçiriyor olabilirsin şimdi sen aklından! Geçirmiyorsan da düşünemeyecek kadar sarhoş olduğun içindir. Demem o ki, Amerikalılar İngilizceyi sonradan öğrenmiş birinin ınazallah ‘Şu kız saksağan gibi gülüyor,’ dediğini duysalar hemen hatayı düzeltirler. Değil mi? Peki hata ise madem, afili pirinç levhalar üzerindeki yazıyı gördüklerinde neden düzeltmiyorlar? Ya da bardak altlıklarında? Haklı olarak ben de soruyorum, oradaki yazıyı düzeltmiyorlarsa neden bir yabancının lafını düzeltiyorlar? Ne demek istediğimi anlıyor musun?” Konu Ömer Özsipahioğlu durdu ve bu sayede daha iyi görmeyi umut ediyormıışçasına kısarak gözlerini arkadaşına baktı. “Tabii bu küçük.

ehemmiy.etsiz bir örnek,” diye söylenmeye ve yürümeye devam etti Abed, Ömer’in geride kaldığını fark etmeden. “Toplum çapındaki bir aksaklığın minyatür boyutu sadece.” “Gail diyor ki…” arkadan Ömer’in titrek sesi duyuldu. Ama hemen durup üst üste yutkunması gerekti, sanki bu gece yüzüncü kez bu ismi tekrarlamak damağında kekremsi bir tat bırakmıştı. “Diyor ki, karga ailesi muhterem kuş sülalesinin en muhterem fertleri sa11 yılabilirmiş. Yeterince yaşlı bir karga bulabilirsen şayet, ninenin ninesinin gözlerine bakmış dahi olabilirmiş.” “Gail! Gail! Gail!” diye cırladı Abed arkasına dönüp kollarını ümitsizce açarak. “Yahu tam beş saattir başka bir şey sayıklamadın. Hani yanındaki tabure vardı ya, işte orada oturup can kulağıyla dinleyen adamı hatırlıyor musun? Bendim ulan!? İnsaf! Biraz merhamet et. Gail-siz birkaç dakika ihsan eyle bana lütfen. Bırak konuşayım, ne diye Gail serpersin ki saksağan monologumun üzerine! Ben seni sağ salim evine götürene kadar Gail mail duymak istemiyorum, tamam mı?” Nihayet ona yetişmeyi başaran Ömer mahzun mahzun içini çekti. Bu gece kadeh kadeh diktiği onca uzo kanına üzüm, anason, kişniş, karanfil, melekotu kökü ile beraber biraz da “mübalağalı tavır ve mimik” zerk etmişti. “Hem ne var ki bunda! Valla Gail’in kargalarla bakıştığını öğrenmek beni zerre kadar şaşırtmadı. ‘Acayip’ bu kızın göbek adı.

Bu zamana kadar öğrenemcdiysen bundan sonra hiç öğrenemezsin birader. Hayatımıza balıklama dalan en acayip kadın o ve şu evlerde uyuyan şu insanlar hanfendiyi tanıma fırsatını bulabüselerdi eminim onların hayatındaki en acayip kadın da o olurdu.” Başını geri atıp önüsıra uzanan bo.ş sokağa doğru haykırdı: “Uyuyun bakalım’, şanslı insanlar sizi! Mışıl mışıl uyuyun!” Tüm bu solgun binalardan, cafcaflı dükkânlardan, tekdüze evlerden hiç cevap gelmemesine bakılırsa gerçekten de uyuyorlardı. Görünürdeki tek devinim kaynağı pahalı, topaz rengi bir araba idi. Kayarcasına geçti yanlarından, tavada eriyen tereyağından yapıl-nıışcasına: birazdan yok olacaktı sanki, geriye sıvıdan bir kalıntı bırakarak. Araba tam yanlarından geçerken Ömer arka pencereden dışarı bakan siyah, kıvırcık saçlı bir kız çocuğu ^ördü, küçük, yuvarlak, hastalıklı yüzünün ölgün beyazlığına rağmen irkiltici ölçüde sakin görünüyordu. Araba köşeyi dönmek için yavaşlayınca, çocuğu bir kez daha görebilmek için eğildi ama artık a ka pencerede kimse yoktu. Ömer bu hadiseyi nasıl yorumlayacağını bilemedi. Eğer Gail burada olsaydı muhakkak bir alamet addederdi bunu. 12 ama acaba iyiye mi yorardı kötüye mi emin olamadı Ömer. Baş ağrısının patlak vermek üzere olduğunu hissederek sıkıntıyla etrafına bakındı. Kendisine eşlik eden şikâyet tufanını umursadığı yoktu aslında. Ne de olsa Abed oldum olası böyleydi, hep dırdırcı, laflarıyla dinleyicilerinden ziyade kendisini gaza getiren ateşli bir kışkırtıcı. Daha beteri alkolün üzerindeki etkisiydi – yan etkiden ziyade, bir nevi yan bakma-etkisiyle alkol Abed’in içindeki hüsrana uğramış hatibi açığa çıkarıyordu sanki.

Zira Abed ne zaman yanındaki birinin aşırı miktarda içki tükettiğine tanıklık etse, düğmesine ba-sılmışçasına, toplum çapındaki aksaklıkları eleştirme iştahı ve tutkusuyla geçerdi atağa. Böyle zamanlarda Ömer onu resim çerçevelerinin simetrik olmadığı bir odada huzursuzluktan oturamayan insanlara benzetirdi. Tıpkı onlar gibi Abed de asimetrik her şeyi anında düzeltme arzusunu dizginlemekte güçlük çekiyordu. Ancak onların aksine Abed’in müdahaleleri fizikselden ziyade safi sözeldi. Hataları düzeltmenin başlıca yolu konuşmak ve şikâyet etmekti onun için. Ve şikâyetlerinin saptadığı meseleleri çözemediğini gördükçe daha da çok şikâyet ederdi. “O Cadılar Bayramı felaketinden beri geçirdiğim en berbat gece bu herhalde.” Abed’in sesi bir hırçınlık nöbetinin sancılarıyla tarazlanmıştı. “Sen sağımda Gail-şöyle-Gail-böyle bir bir bir, o bariton öküz solumda Doris-şöyle-Doris-böyle, bir de üstüne üstlük barmen beyzadenin cümle kadın cinsi hakkında yaptığı bayağı şakalar… Böyle yan yana ne kadar gülünç göründüğünüzün farkında mısın acaba? Bara ‘Gülen Saksağan’ demelerine şaşmamalı! Bu muhteşem ismin kimin fikri olduğuna gelince, Gail bunu söylediğimi duysa dilimi koparmaya kalkar ama ben yine de söyleyeceğim: Cherchez la femme! Eminim bir kadının fikridir. Muhtemelen patronun kırmızı yanaklı karısının. ‘Bitanem,’ demiştir günün birinde, ‘açacağımız bara isim buldum! Gülen SaksağanV Adamcağız muhtemelen o esnada masrafların nasıl olup da gelirleri aştığını anlamak için ciddi bir aritmetik faaliyeti içindedir. Sırf bir şey söylemiş olmak için ‘Ne güzel isim nonoşum,’ der, ‘ama sence bar için gerçekten de uygun mu?’ ‘Tabii,’ der kadın, ‘buraya neşeli bir hava ve13 rir!’ Adam onun nasıl olsa bu fikri kısa sürede unutacağını umarak sesini çıkartmaz. Vahim hata! Unutur mu kadın, barı Gülen Saksağan olarak vaftiz etmiştir bile.” Böylesi anlarda Abed’in yaşını kestirmek zordu. Esasen genç bir adamdı, anketlerde “20-30 yaş arası” kutusuna karşılık gelecek kadar genç.

Ne var ki karman çorman monologlarını yarım saatten fazla dinleyenlerin gözünde bu kategori bulanıklaşmaya başlar, “40-45 yaş arası” veya “60 ve üzeri” ile “reşit olmamış” arasında savrulurdu. Kâh derisi hiçbir kışkırtma tufanının işleyemeyeceği kadar kalınlaşmış inatçı bir ihtiyara dönüşürdü, kâh en kıytırık saçmalık esintisinden ateşlenen ince derili bir ergene. Yine de konuşmamayı başardığı nadir durumlarda, konuştuğu zamanlardakinden çok daha genç görünürdü. Tenkide bir başladı mı düşünceleri bütün alternatif rotaları ve gizli geçitleri bir kenara bırakıp, dosdoğru onun gördüğü şekliyle meselenin özüne yönelirdi. Böylesi bir “dosdoğru doğruculuğun” iki etkisi olduğu söylenebilir. Birincisi, nice insanın aksine Abed daima dürüsttü, ruhunun bodrum katında söy-lenmese-daha-iyi-olacak sözleri çüriiyüp kokmaya başlayana kadar depoladığı memnuniyetsizlik kutuları yoktu. Hem kelimenin ikinci anlamıyla da doğrucuydu; mantığı dümdüz ilerleyip tam hedefe kilitlendiğinden yaklaşımları fazlasıyla çizgisel, mantık-merkezci ya da Gail’in ara sıra hatırlattığı gibi fazla fallagosantrik oluverirdi. Gene Gail’i düşünmesiyle Ömer’in yüzünün kararıp, ayaklarının dolanması bir oldu. Şu anda evde kedilerle yalnız başına ne yapıyordu acaba? Yeniden içmeye başladığını görünce ne tepki verecekti? Onu özlemiş miydi, özlemişse bile bunu söyleyecek miydi, hiçbir şey söylemezse bu onu hiç özlemediği anlamına mı gelecekti? Her soru bir yenisine yol açarken Ömer yüksek sesle de ifade edebilmek isterdi aklından geçen kuruntuları, tabii eğer Abed’in lafını kesmek mümkün olabilseydi. “Derken ta-ta-ta… açılış günü gelir.

.