Mehmet Azim – Kralin Mektubu

Aslanların saldırısından kurtulan geyikler tekrar toparlanmış ve bir araya gelmiş. Ellerinde kalan malzemeleri toplayıp kalan kızaklara yüklemişler. Geyikleri saymışlar. Sadece Reni yokmuş. Diğer geyikler aslanlara yakalanmamış. Mozi ailesi çok üzüntülüymüş. Reni’yi aslanlara kaptırmışlar. Geri dönüp Reni’yi kurtarmayı düşünmüşler ama buna cesaret edememişler. Hem şiddetli bir kış varmış hem de aslanlar tekrar saldırabilirmiş. Anne geyik, yavrusundan ayrıldığı için çok üzgünmüş. Pudi’ye sarılıp ağlamaya başlamış: Kaf Dağı’nı aşamadım, Mutlu günler yaşamadım. Hain aslan kaptı gitti, Benim minik Reni’mi. Buna ağlar gözlerim oy oy, Buna yanar yüreğim oy oy. Geyik dede: – Üzülme anne geyik! Belki aslanlar insafa gelir. Reni’yi bırakırlar.

Üzülmekle elimizden bir şey gelmez, demiş. Anne geyik: – Nasıl dayanayım geyik dede! Bu ayrılığa anne kalbi dayanır mı? Kalbimdeki acıyı kim dindirebilir? Bu yangını ancak Reni’nin nefesi söndürebilir, diyerek üzüntüsünü dile getirmiş. Anne geyik, kaç gece Reni’yi rüyasında görmüş. Yavrusuna sarılmış. Onu doya doya öpmüş. Ama bu sadece bir rüyaymış. Bir gece, rüyasında yine Reni’yi görmüş. Reni, annesine: – Anneciğim, beni merak etme! Ben çok iyiyim. Ben hayattayım, yaşıyorum. Aslan amcalar, bana çok iyi davranıyor. Sana kavuşacağım günleri iple çekiyorum. Sakın, benim için üzülme anne, demiş. Anne geyik, bu rüyanın etkisiyle biraz teselli bulmuş. Ama ayrılık acısını hangi rüya giderebilir ki? Ayrılığın acısını şarkılara dökmüş: Çıktık yüksek dağlara, Ayrıldık yurdumuzdan. Düştük uzun yollara, Ayrıldık yavrumuzdan.

Hava ısınınca Mozi ailesi Reni’yi kaybettikleri yere gelmiş. Bağırmışlar, çağırmışlar. “Reni!” diye seslenmişler. Ama seslerine ses verenler olmamış. Günlerce dolaşmışlar, dizlerinde derman kalmamış. Umutsuz bir şekilde sürünün yanına geri dönmüşler. Ümitlerini kaybetmişler. Artık, Mozi ailesinin Reni’nin yokluğuna alışması gerekiyormuş. Kardeşinin kaybolması, Pudi’yi de çok üzmüş. Kardeşine ağıtlar yakmış. Ama elden ne gelir! Sabır gösterip hayatlarını devam ettirmeleri gerekiyormuş.

.