Doris Lessing – Alfred ile Emily

Annemle babam, tamamen farklı tarzlarıyla, dikkate değer insanlardı. Ortak noktaları, enerjileriydi. Birinci Dünya Savaşı, her ikisinin de canına okudu. Şarapnel babamın bacağını parçaladı, ömrünün sonuna kadar tahta bacakla gezmek zorunda kaldı. Siperleri unutmayı, atlatmayı bir türlü başaramadı. Altmış iki yaşında, ihtiyar biri olarak öldü. Defin ruhsatına, ölüm nedeni olarak “Büyük Savaş” yazmaları gerekirdi. Annemin büyük aşkı olan doktor, Manş Denizi’nde boğuldu. Annem bu kaybın acısını hep içinde taşıdı. Onlara, Birinci Dünya Savaşı hiç yaşanmamış gibi bir yaşam vermeye çalıştım. Babamda zorlanmadım. Colchester çevresindeki tarlalarda, çiftçi çocuklarıyla oynayarak büyümüştü. Hayatı boyunca, Essex ya da Norfolk’ta çiftçilik yapmak istemişti. Çiftlik alacak parası yoktu, ben de onun en büyük dileğini, bir İngiliz çiftçisi olma arzusunu gerçekleştirdim. Sporda çok başarılıydı, özellikle krikette.

Annem dört yıllık savaş boyunca, o sıralar Londra’nın Doğu Yakası’nda bulunan eski Royal Free Hastanesi’nde yaralılara bakmış. Otuz iki yaşındayken, zamanın en büyük, en önemli hastanelerinden biri olan St. George Hastanesinin başhemşireliğine atanmış. Orası şimdi bir otel. Genelde, kadınlar böyle bir mevkiye ancak kırkından sonra getirilirmiş. Annem olağanüstü yetkin, becerikli bir kadındı. Küçükken ona takılır, İngiltere’de kalsaydın, kesin bir kadın enstitüsü kurardın ya da Florence Nightingale gibi, hastanelerin yeniden örgütlenmesine önayak olurdun, derdim. Ayrıca, müzik konusunda da yetenekliydi. O savaş, bütün savaşları sona erdiren Büyük Savaş, çocukluğumun üzerine bir gölge gibi çöktü. Siperler benim için, çevremde gördüğüm her şey kadar gerçekti. İşte, hâlâ burada, o devasa, o canavarsı mirastan kurtulmaya, özgür kalmaya çalışmaktayım. Umuyorum ki, Alfred Tayler ve Emily McVeagh’la şimdi, onları yazdığım, Büyük Savaş’ı hiç yaşamamışlarcasına anlattığım şekilde karşılaşsaydım, her ikisi de, onlara verdiğim yaşamı onaylardı.

.