Hasan İzzettin Dinamo – Çoban Şiirleri

Bakıyornın türkü adamlarına iş düştü yine: Dametas diyor ki «Haydi söylesene bizim türkümüzu.~ Davar, sığır sürüleri, yürüyüp gitti eceline Eti yenmez bizleriyse istemiyor yeryüziii Kavuşurduk çoktan rabata etimiz yenseydi Kemiklerimiz bile kill edilirdi fosfor için. Ah yorgun insan şöyle bir dinlenseydi Sanma gelirdi usıma ne sıgınn, ne keçin·, Babam istiyor gövdesinin son artıklarıyla: Can vermek evimizin yerinde bitecek çarnlara Sahip olmak köyü örtecek sessiz akşamlara, Dametas, kentte gönlünun, bağrının yirtıklariyla Bir fabrikada bir makinanın başında oturuyor Çoluk çocuğuna düşünde bir gecekondu kunı_xor. J iDİL: JJ Bir acıldı derdi daha var ~tas’m Bab:.ısı istemiyor birtürlü yıkılası köyden aynimak Oysa, köy bürünmüş en karanlı~ yasın Birkaç yaşlıdan başka isteyen yok orada kalmak. Onlar da ancak anılarında bulmakta özgürlü~ ,V aşayıp gidecekler eski günleri düşleyerekNerde o eski yağlann, balların, sütierin gürlü~ ? Şimdi yetinecekler daldaki son elmayı dişleyerek. Eskiden ağaçtaki bir elmaya on kişi atardı taş Şimdi, birtek elmaya yüz kişi atıyor. Analar, durmadan sokağa döl fırlahyor. Dağ köyleri ölüp giderken yavaş yavaş Yaşlılar da istiyor köyleriyle birJikt.e ölmek, Köyü kaplayan geç çamlann dibine gömülmeıc •••