Hakan Gunday – Azil

Bu cümle, yazmayı öğrendiğimin kanıtıdır. Bu cümleyse, okumaya devam ettiğinin kanıtı. Birlikte, iki kanıtı olan bir suç işleyeceğiz. Bir hayata son vereceğiz. Ancak korkma. Doğum yeri belli olmayan ölümün serpilişi o kadar yavaş olacak ki ölenin kim olduğunu anlamayacaksın. İşlediğin bir suçtan ötürü, belki de ilk kez pişmanlık duymayacaksın. Belki de o gün geldiğinde, bir hayata son vermenin suç olmadığına inanacaksın. Ancak şimdi titrediğini biliyorum. Elindeki kâğıdı tutmayı sürdürmekle yırtıp atmak arasında hangi hızla gidip geldiğini rüzgârından hissedebiliyorum. Tek başına işlenen suç bir göktaşıdır. Sırtında sadece sahibine yer vardır. Ancak suç, var olan en güçlü tutkaldır. Suçun işlenmesinde payı olanların her biri, birbirine yapışır. Her ne kadar birbirlerinden kaçmaya çalışsalar da suç çekimi onların ayrılmasını engeller.

Sanıldığı gibi suçun işlendiği yere değil, birbirlerine dönerler. Çünkü suç güvenli ve güvenilir değildir. Güvensizlik, yirmi dört saatlik gözetimler gerektirir. Suç ortakları birbirini gözetler. Bu yüzden, sen ve ben bir suçla yapışacağız. Tutkalımız ne dostluk ne de aşk; güvensizlikten delirmemek için, yalnız kalana kadar, ortaklarının birbirlerini öldürmeye çalıştıkları suç. Kızdıran, acıtan, muhteşem suç. Bütün şahdamarlarını mat eden suç. Ancak bizim ortaklığımızda rahat bir uyku için birinin diğerini öldürmesine gerek yok. Çünkü işlenecek suç gerçekleştiğinde sayımız bire düşecek. Beni sadece fotoğraflardan tanıyorsun. Sadece nasıl göründüğümü ve objektife nasıl baktığımı biliyorsun. Ama neler düşündüğümü ve neler hissettiğimi bilmene olanak yok. Beni anımsaman olanaksız. Resimli romanlara benzediğine emin olduğum rüyaların bile beni anımsamana yetmez.

Çünkü kimsenin anımsamadığı ve dönmediği bir yerdeyim. Bu yüzden kendini yorma. Nasıl olsa bu satırları okudukça kimin yazdığını unutacaksın. Sen mi, ben mi? Ne fark eder? Hiçbir şeyin fark etmediğini öğreneceksin. Sadece daktilo harfleri. Hepsi o kadar. Ne el yazısı ne imza ne de bir kimlik. Suç işlemek için hiçbirine gerek yok. Yok olacak bir varlığın varlığı yeterli. Gerisi ağaç, apartman, sokak. Hangi okullardan mezun olduğunu, hangi evlerde yattığını bilmiyorum. Bir mesleğin var mı? Kaç çocuk sana “Baba” diyor? Aslında hiçbiriyle ilgilenmiyorum. Yine de nereye vardığını görmek, en çok kullandığın kelimeyi duymak, ağzındaki diş sayısını bilmek isterdim. Bir ayna ya da bir vitrin camında ne gördüğünü bana anlatmanı isterdim. Ama hiçbirini öğrenemeyeceğim.

Belki de sadece bu beni üzüyor: Kim olduğunu bilmemek. Ancak önemli değil. Çünkü kim olursan ol, bana dönüşeceksin. Bittiğin an başlayacağım. Sana, yaratarak yok olmanın anlamını ezberleteceğim. Kendinle ve hayatınla vedalaş. Okuduklarını reddetmeye çalışsan bile belleğin sana ihanet edecektir. Gözlerinden girip zihninden çıkan her bilgi, sahip olduklarından birini yok edecek. Benimle savaşma. Çünkü kazanırsan, kaybedersin. Hiçbir şey anlamadığını biliyorum. Bir yanlışlık olduğunu düşündüğünü de biliyorum. Bütün bunların seninle ilgisini çözemiyorsun. Ancak tesadüfün olmadığı bir evrende senin için çizdiğim yolda ilerlemek zorundasın. İlişkimizin gerçekliğini kanıtlayacak cümleler mi okumak istiyorsun? Bu konuda cömert olmayacağım, çünkü seni tasarladığım bu günlerde, akli dengen pahasına karanlıkta yürümeyi öğreteceğim sana.

Dolayısıyla sunacağım kanıtlar, sol elini kullanmayı tercih etmenden ve sağ gözünün mavi oluşundan ibaret kalacak. Daha fazlasını bekleme, çünkü gelmeyecek. Zamanımız azalıyor. İkimizinki de. Mahkûm olduğum şartların kolay olduğunu sanma. Sürekli kaçıyor, gizleniyor ve yalan söylüyorum. Bunlar, hayatta kalmamı sağlıyor. Her ne kadar hayatta kalmanın bedeli ölüm olsa da, şimdilik bu kadarını ödeyebiliyorum. Sana nasıl ulaştığımı ve kim olduğumu bir gün öğreneceksin. O gün gelene kadar bunları düşünmemeye çalış. Sahip olduğun bütün fotoğrafları bulmak için eşyalarını altüst etme. Sadece oku. Oku ve zamana bırak. Sayesinde var olduğumuz zamanın seni taşımasına izin ver. Unutma ki zaman, gidecek yeri olmayanların evidir.

Sadece zaman onları ileriye taşır. Ölümcül bir hastalığa sahip olan ile intihar etmekten yorgun düşenin ortak noktası, ilerleyen zamanda geri gidiyormuş gibi görünmeleridir. Ancak bu, ilerleyen bir trenin sadece son vagonuna kadar yürümeye benzer. Sonrası yoktur. Beden sahibi olan, ilerlemek zorundadır. Zamana güven. Yaşarken asla varamayacağın yerlere seni sadece o götürür. Oku ve zamana bırak. “Oku ve zamana bırak” cümlesinden sonra sadece boşluk vardı. Elindeki kâğıdı, dirseklerini dayadığı masaya bıraktı. Sırtını sandalyesine yasladı. Önünde bir deste kâğıt, üzerlerinde de harfler, kelimeler, cümleler yatıyordu. Ve boşluklar. Destenin yanında da bir zarf. Kâğıtlar da, zarf da sararmıştı.

Satın alındıkları tarihte renkleri mutlaka beyazdı, ancak sonbahar her yere ve her şeye geliyordu. İlk gördüğü anda eksiksiz incelediğinden emin olsa da zarfa uzanıp eline aldı. Göz hizasına getirdi. Üzerinde sadece adı, soyadı ve içinde bulunduğu evin adresi yazıyordu. Daktilo harfleri. Ne bir damga ne bir pul. Posta kutusunda bulunmuş bir mektup. Hiç dostu yoktu. Hiç düşmanı yoktu. Hayatının hiçbir döneminde mektup yazmamıştı ve kimseden yanıt beklemiyordu. Adresini ve kimliğini bilen hiçbir insan kendisine şaka yapacak kadar yakın değildi. Ancak solaktı ve sağ gözü maviydi. Bir iskambil kâğıdı gibi zarfı masaya attı. Ellerini ensesinde kavuşturup bakışlarını karşısındaki duvara yasladı. Düşünmeye çalıştı.

Düzenli bir düşünceler zinciri kurmak için kendini zorladı. Ama olmadı. Hayatının öyle bir dönemindeydi ki imzasız ve merak kışkırtıcı mektubun değeri ancak bir günlük gazeteninki kadardı. Hiçbir şey, içini tıka basa doldurmuş kadından daha önemli değildi. Âşıktı. Hiçbir zaman olmadığı ve olamayacağı kadar. Ancak kadınla arasında bir nefes vardı. Aralarındaki uzaklık bir hayat kadardı. Üzerindeki takım elbisenin rengi siyahtı ve sabah evden çıkmasının nedeni, âşık olduğu kadının cenazesine katılmaktı. Ceketinin iç cebindeki paketten bir sigara çekti. Sigaranın filtreli ucunu burnuna dayadı. Sağ gözkapağını indirip sigarayı sol gözüyle izledi. Umutsuz bir hayvanınkine benzeyen nefesler verdi. Sol gözkapağını indirip sağ gözüyle sigarayı izledi. Gözbebeklerinin arası yedi santimetreydi.

Sadece yedi santimetre. Oysa gördüğü iki farklı sigaraydı. Aynı yüzün taşıdığı iki göz bile dünyayı tamamen farklı avlıyordu. Aynı yüzdeki iki gözün arasında bile bakış açısı farkı vardı. “Peki hangi göz, benim?” dedi, kulaklarının duyacağı yükseklikte. Sorusunu kendi yanıtladı: “Hiçbiri.” Bu kez kimse duymadı. Kendi gözlerinden kuşku duyduğu o anda, yabancı yüzlerin neler görebileceğini düşünmek bile istemedi. Çünkü diğer insanlara uzaklığı sonsuzluk kadardı. Sonsuzluktan beri olduğu gibi. Hayal edilemeyecek kadar büyük. Hayal edemediği her şeyden kaçardı. Korkardı. Haklıydı. Bir sandalyede değil, daima hissettiği yalnızlığın doruğunda oturuyordu.

O güne kadar, gözlerinden hangisinin kendisi olduğunu düşünmemişti. O güne kadar siyah bir takım elbise giymemişti. O güne kadar yaşadığı hayatı anımsamıyordu, çünkü her ne kadar yedi santimetre arayla her şey farklı görünse de, âşık olduğu kadının ölümü her yerden aynı görünüyordu. Sol gözünden, sağ gözünden, sol omzundan, sağ baldırından, sırtından. Her yerden. Masadaki kâğıtlara baktı ve üzerlerindeki yazıları okuyamadı. Acısı, okuma dahil bütün bilgilerinin önünü tıkamıştı. Gözlerinin ardındaki acı barikatı kimseyi içeri almıyordu. O an, iç organlarının yandığını hissetti. Böbrekleri, midesi, ciğerleri kundaklanmış, alev almıştı. Çok geçmeden ateşin dumanı da ağzından ve burnundan çıktı. Sigarayı yaktığı çakmağı kâğıtların üzerine bırakıp dirseklerini masaya dayadı. Sigarayı biraz daha küle çevirdi ve yüzünü avuçlarının arasına aldı. Sol elinin iki parmağına sıkışmış sigaradan dağılan duman odaya yayıldıkça, ellerinin arasındaki başı, bacası tüten ve asla yoksulluktan değil, ancak acıdan sıvası dökülmüş bir gecekonduya dönüşüyordu. Yangını söndürmek için önce nefesini tutup ateşi oksijensiz bıraktı, sonra gözyaşıyla suladı, son olarak da buzdolabındaki dokuz biranın köpüğünü kullandı.

Ama hiçbir şey sönmedi. Sadece kustu. Kustu ve biraz daha kustu. Kusacak bir şey kalmadığında da kendinden geçip uykuya sızdı. Üzerinde siyah takım elbise, altında beyaz fayans. Doğaları gereği siyah ve beyaz olan her şeyin kullanıldığı ve renkli kamerayla çekilen bu siyah-beyaz filmde zamanın geçişinden başka izlenecek bir hareket yoktu. Soğuk fayansın sağ yanağını ütülediğini hissetti. Gözlerini açmadı, ancak uyanmıştı. Banyoda pencere ve kolunda saat yoktu. Her nedense, gündüz mü yoksa gece mi olduğunu düşündü. Ne yanıt geldi ne de yanıtlama çabası. Zamanın hangi kıtasında bulunduğuna dair sorusu ölü doğmuştu, çünkü zihni, uyandığı değil, uyuduğu saatlerde uçuşuyordu. Yine aynı kâbusu görmüştü. Hep aynı kâbus: Üç ya da dört yaşlarındaki hali, birden karşısında belirirdi. Play Station’ın “Herkesi öldür!” oyunlarından birindeymiş gibi elindeki tabancanın sadece namlusunu görürdü.

Üç metre uzağında duran kendisine ateş etmek için bir nedeni yoktu, ama ederdi. Her defasında kendini, elindeki tabancayla vurur ve açıklayamadığı bir pişmanlık duygusuyla uyanırdı. Alnı ve sırtı tere batırılıp çıkarılmış gibi olurdu. Ancak bu kez farklıydı. Kendini, uykusunda da olsa öldürdüğü için pişmanlık duymuyordu. Olması gerekenin gerçekleştiğine dair bir duygu. İçinde sadece bu vardı. Biraz da mide bulantısı. İnşa edilen bir bina gibi yavaşça kalktı. Ayaklarının üzerinde durduğunda, kulağında kâbustan kalan patlama vardı. Kâbustan kalan tek ses daima tabancaya ait olandı. Odaya geçip sandalyeye oturdu. Önündeki masanın üç çekmecesi vardı. Ortadakini açtı. Aradığını buldu.

Bir tabanca. Kâbuslarındakine benzeyen bir namlu. Şarjörü dolu. Öyle olduğunu biliyordu, çünkü kurşunları yerleştiren oydu. Kendini öldürecekti. Bunu da biliyordu. Böyle olması gerekiyordu. Çünkü o bir aptaldı. Gittiği bütün okullarda, daha sınıftaki sırasına alışmadan duymaya başladığı kelime: Aptal. Yedi hayata yetecek kadar duyduğu kelime: Aptal. Anne ve babasının uzun zaman önce kabul ettikleri bir hal: Aptallık. Ve bir aptalın ölmesi için fazla şey gerekmiyordu. Vicdanı taşıracak kadar hata ve göğüs kafesini parçalayacak kadar acı. Ayrıca kötüydü. Bunu kendisi iddia etmiyordu.

Annesi söylüyordu. Hep söylemişti. Hep söyleyecekti. “Sen kötü bir çocuksun ve çok aptalsın!” Evet, belki çok akıllı değildi. Ama neden kötü olduğunu bilmiyordu ya da kendini neden kötü bir insanmış gibi hissettiğini. Annesine inanmış ve aptallıkta düşüp kötülükte kalkan bir çocuk olmuştu. Annesine inanmış ve yirmi sekiz yaşında ailesiyle yaşayan bir asalak olmuştu. Annesine inanmış ve intihar etmeye karar vermişti. İki hafta önce, âşık olduğu kadının hastalandığını öğrenince şöyle düşünmüştü: Ölürse ölürüm. Giderse giderim. Yaşarsa yaşarım. Sevgi, tırmananları birbirine bağlayan bir halattı. Biri düşerse diğerlerinin hayatta kalması için halatın kesilmesi gerekiyordu. Ancak sevgi, kesilemeyecek kadar kalın bir halattı ve sonunda herkes düşerdi. Aptallar sevdikleriyle düşer, kötüler sevdiklerini aşağı çeker.

Onda ikisi de vardı. Annesine inanmıştı. Çünkü aksini söyleyen kimseyi tanımamıştı. Âşık olduğu kadın hariç. Sadece o. Sadece o kadın öğrenme güçlüğünü, konuşma zorluğunu, işsizliğini, garip davranışlarını önemsememişti. Sadece o, gözlerine bakıp, “Sen benim için değerlisin” demişti. Ama şimdi yoktu. Adını telaffuz edemediği bir hastalık. Doktorların adını defalarca hecelediği, ama aklında tutamadığı bir bela. Adı önemsiz bir felaket. Sonucu ölüm olan bir ölüm. Sevgi halatı. Düşenlerin kafatasını çatlatacak bir yükseklik. Acele etmeye gerek yok.

Nasıl olsa ilk düşen öldü. Sıra herkeste. Elindeki tabancaya bakarken bunları düşünüyordu. Düşünebileceklerinin hepsini. Çünkü bunlar sonunculardı. Bir daha düşünmeyecek. Bir daha hissetmeyecek. Bir daha konuşmayacaktı. Ancak hayat kaygandı ve gözleri yere sağlam basmayacak kadar ıslaktı. Masadaki kâğıtlara kayan gözleri boş eline emretti. Mektubun devamını kavradı. Odada kendisinden başka kimse olmadığı için okuduğunu anlamamakla suçlanma olasılığı da yoktu. Yaşadığı son günü okuyarak geçirecek ve anlayıp anlamadığını kimse umursamayacaktı. Yalnızken, aptallık da, kötülük de yok oluyordu. Yalnızken korku yoktu.

Bu yüzden ölmeliydi. Yalnız kalabileceği bir yere gitmek için. Bu dünyada olmayan bir yere varmak için intihar etmeliydi. Okumaya devam etti.

.