Orhan Kemal – Murtaza

Yakın dostlarım, Murtazayı bu yeni hale getirmememi istediler. Hem de ısrarla. Biz onu öyle bulduk, öyle okuduk, öyle sevdik. Ne diye değiştireceksin? dediler. Hatta içlerinde çok önem verdiğim kimselerin de bulunduğu bu görüş üzerinde uzun uzun durdum. Kitabın üstünde Romanyazıyordu, ama o haliyle Murtaza bir roman değil, olsa olsa bir büyük hikâyeydi. Kitabın yüz seksen sayfalık hacminden dolayı söylemiyorum bunu. Salt romanı roman yapan şeylerin eksikliğinden. Murtazayı roman haline getirmek için üzerinde çok çalıştım. Birinci ve üçüncü bölümler yeniden yazıldı. Elimde hâlâ yığınla malzeme var. Bu malzemeyle bir Murtaza II yapar mıyım? Henüz bilmiyorum, ama Murtaza galiba istiyor bunu. Dürtüp duruyor. Neden olmasın? Evet, bana sorarsanız Murtaza asıl şimdi roman oldu kanısındayım. Oldu mu, olmadı mı? Kuzguna yavrusu şahin görünürmüş de… Orhan Kemal Geceyarısını geçiyordu.

Yan yatmış, bağdaş kurmuş, çömelmiş ya da tam yuvarlanacakken bir yana tutunuvermişe benzeyen harap evler kalabalığından ibaret mahallenin birbirini kesen, çamur içindeki sokaklarından birinde dehşetli bir sarhoş nağrası karanlıkları ürpertti: -Ooooooof Allaaaaah! Yan yatmış, bağdaş kurmuş, çömelmiş ya da tam yuvarlanacakken bir yana tutunuvermişe benzeyen harap evler kalabalığıyla, birbirini kesen çamur içindeki sokakları zar zor aydınlatmaya çalışan elektrik lambaları bu dehşetli nağrayı yadırgadılar. Nasıl yadırgamasınlar ki, Bekçi Murtaza, bu semte verileli beri böyle nağraların çok gerilerde kaldığına inanılmıştı. Evleri, çamurlu sokakları, elektrik ampulleri, paslı çöp tenekeleri, birer kıyıya kıvrılakalmış kedileri, köpekleri, o sıra tuvalete gitmek üzere yataklarından kalkmış kadın, erkek, çocuklarıyla mahalle kulak kesilerek nağraya karşı Murtazanın tepkisini bekledi. Tepki fazla bekletmedi. -Fırrrrrrrr! Nağrayı atan sarhoş herhalde bu mahalleli değildi. Bekçi Murtazayı da tanımıyor olmalıydı ki, fırıldaklı düdüğün Fırrrrrıına karşılık verdi: -Ooooooooşt! Murtaza arka sokaklardan birindeydi: Ooooştlu duydu; duymasıyla da gövdesindeki bütün tüyler kalın bekçi elbisesinden dışarı fırladı: -Neeee? Oşt mu? Banaaaa? Bekçi Murtazaya ooooşt ha?… Düdüğüne yeniden sarılıp, öncekinden çok daha öfkeyle yeniden öttürerek açtı adımlarını. Ne sanarlardı, abe ne sanarlardı onu? Yukarıda Allah, Ankarada Devlet hem de Hükümet, burda da Murtazaydı! Öğrenememiş miydi bu cahil insanlar! Geçirememiş miydi semte hükmünü? Yoo. gelemezdi buna! Görmüştü kurs, almıştı çok sıkı terbiye amirlerinden. Sonra sakınmazdı gözünü vazife bir sırasında budaktan bile! E? Bu sarhoş, demek bu sarhoş… yabancı değil de semtliyse… semtliyse belki de tutmuştu kahvede arkadaşlarıyla bahis: Geceyarısından sonra Murtaza Efendinin bölgesinde kim nağra atabilir? Hiç kimse Ben demeye cesaret edememiş olabilirdi de içlerinden biri sorabilirdi: Sen atabilir misin? Sarhoş şu karşılığı vermiş olabilirdi: Deveye bindim mi, değil Murtaza Efendi, Allanın bölgesinde bile atarım nağramı! Kışkırtmış olabilirlerdi: Boş ver! Niye? Sıkı mı? Denemesi kolay oğlum! Deneyelim hadi, nesine? Nesine isterseniz! Bütün bunlara aklı birden iyice yatan Murtaza sanki çıldırdı: Demek bu cahil, hem de muzır vatandaş, değil Murtaza Efendi, korkmazdı Allahtan bile? Ayaklarındaki kırk beş numara postallarıyla çamurlara bata çıka koşuyor, avını yakalayıp gözünü patlatmak için geç kalmış bir telaşla koşuyor koşuyordu. Bir köşe, bir köşe daha. 8 Nağra bu sokaktan gelmiş olacaktı ya, hani? Neredeydi Allahtan bile korkmayıp arkadaşlarıyla bahse giren kabadayı? Soluk soluğa durdu. Çevresine akları kanlı gözleriyle baktı, sonra da yeniden sarıldı düdüğüne: -Fırrrrr! Karşılık bekledi. Yalnız kulakları değil, sivri uzun burnu, kalın kapkara kaşları, geniş alnı, kasketinin siperi, belindeki palaska, ayağındaki beylik postallar da karşılık bekliyorlardı. Karşılık gelmedi. Palaskasının tokasını okşadı.

Sivri burnu az daha uzamış, burnunun etli kanatları hazla titremeye başlamıştı. He he hey be, he he hey! Yukarıda Allah, Ankarada Devlet hem de Hükümet, burada da oydu! Koskoca Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti onu buraya sarhoşlardan korksun, hırsızlardan avanta alsın, geceyarılarmdan sonra da tam siper horlasın diye bekçi tayin etmemişti. Bu harap evler kalabalığından ibaret mahalleyle birlikte şu çamurlu sokakların ötesinden geçen anacaddeyi, ana caddenin iki yanındaki dev apartmanlarla konak yavrularını, kapı önlerindeki özel arabaları beklemek, bütün bunlara göz dikmiş muzır vatandaşları kollamak görevini vermişti ona. Bir an bile dalga geçemezdi. Aksi halde aksardı işler, bozulurdu memleketin disiplini! Palaskasını sertçe düzeltti, önemle öksürdü. Sonra kaz adımlarıyla rap rap rap yürümeye başladı: Karnı içeride, göğsü dışarıda, gözleri ta karşılardaki değişmez bir noktadaydı. Birden durdu: Gecenin bu ileri saatinde ne için aydınlıktı şu köşebaşındaki yıkıldım yıkılacak evin alt kat penceresi? Ne için uyulmamışlardı hâlâ birtakım fakir vatandaşlar? Başını ağır ağır salladı, göz kırptı kendi kendine: Ne için? Ha? Ne için? Hemen bir karşılık bulamayınca yeniden sordu: Ha Murtaza Efendi., ne için? Verilmiş emniyeti sana bu bölgenin! Çıksa karşına şimdi herhangi bir amirin, dese: Ne için uyumaz gecenin bu saatinde birtakım vatandaşlar Murtaza Efendi? Ne için almazlar uykucağızlarını? Ne karşılık verirsin amirine? Susarsın dut yemiş bülbül gibi! O zaman kızsa amirin, sövse anana avradına, hem de haksız mı? Birden aklına bambaşka şeyler geldi: Birtakım muzır vatandaşlar toplaşıp konuşmasınlar sakın muzır lakırdılar? Aklına yatmıştı: Tamam! Toplaşıp konuşabilirler devletimiz hem de hükümetimiz aleyhinde yakışıksız lakırdılar. Avının üstüne sine sine giden bir sansarı hatırlatarak aydınlık pencereye yaklaştı. Durdu. Çevreyi kocaman burnuyla kokladı. Kalın kaşları dehşetle çatılmıştı. Kuru yüzü, dudakları sanki donmuştu. Pencereye az daha sokuldu. İçerisini görebilecek bir yer aradı, bulamadı.

Beyaz perde sıkı sıkıya inikti. İyi ama görmesi de gerekiyordu içerisini. Ne yapmalıydı?Elindeki düdükle cama sert sert vurdu. Aydınlık pencereli ev bir an Murtazaya sadece baktı. Sonra yorgun bir kadın sesi: -Kim oo? Murtaza, vazife bir sırasında kadınlara zerrece önem vermezdi. Yalnız vazife bir sırasında değil, sık sık. Kadın nereden bakılsa bir kadındı işte. Saçı uzun aklı kısa. İşitmemişti şimdiye kadar hiçbir kadının kurs görüp amirlerinden sıkı terbiye aldığını. Kadının sesini işitmemişçesine cama yeniden vurdu. Yorgun kadın da öfkelenmişti besbelli: -Kim o be, küm? Karşılık alamayınca yıkamakta olduğu çamaşırlarının leğeni başında doğrulurken, az ilerisinde bir ayakkabı tekine taban çivileri çakan kocasına baktı. Ayakkabı tamircisi uykusuzluktan geberiyordu: -Git bak. Gecenin bu saatinde kimmiş? Kadın, ellerinin sabunlu suyunu önlüğüne kurulayarak odadan çıkarken, derme çatma bir tahta sandığı masa gibi kullanarak ortaokul derslerine çalışmakta olan oğlu, ders çalışırken uyuyakalmış kızkardeşini dürterek uyandırdı. Tamirci baba, kapıya giden karısının kiminle, neler konuşacağını merak ediyordu. 10 Konuşmalar mırıltı halinde yansımakta gecikmedi: -Haa… siz misiniz bekçi efendi? Bir şey mi istediniz? Murtazanın içlere çökük, ama uzun kirpikli gözleri yerdeydi.

Kadınların saçı uzun, akılları kısalığı bir yana, gecenin şu ileri saatinde bir kadınla yalnız kalması da yakışık almazdı. Bakmadan kalın kalın sordu: -Nerde evin reisi? Kadın anlamadı. Karşılık alamayınca kızdı: -Ne için vermezsin cevap? Duymazsın sorarım nerde evin reisi? Bilmezsin nedir bir evin reisi? -Abe kocan derim, koca erkekin! Kadın geç de olsa anlamıştı: -Haa… kocam mı? Dçerde. Bir şey diyeceksen bana de… -Diyemem sana! Dsterim görmek evin reisini bizzat. Bu çekişmeyi işiten adam bir elinde ayakkabı teki, öbür elinde çekiç, usullacık geldi: -Buyrun. Murtazanın gözleri yerden adama kalktı: -Sen misin evin reisi? Adam şaşkınlıkla iki yanına bakındıktan sonra: -Evet, dedi. -Benim. -Sensin demek? -Ben… -Ne için yatmazsın gecenin bu saatına kadar? Ha? Ne için? Evin reisi büsbütün şaşırmıştı. Laf mıydı bu da yani? Ev kendi mülkleri değilse de aydan aya kirasını şakır şakır ödüyorlardı. Aslında pek öyle şakır şakır değilse de gene de bekçiyi ilgilendirmezdi. Kirasını ödediği evinde de ister yatar, ister otururdu ailesiyle sabaha kadar. Bu bekçinin buna benzer yığınla marifetini mahalle kahvesinde, bakkalda, şurada burada işitmişti. Sarhoşları, daha çok da mahalle aralarında nağralarla dolaşan, kadınlara, kızlara sataşan kopuklara kendilerini bildirmesi hoşuna bile gitmişti. Murtazadan beri mahalleye belirli bir 11 edep, haya gelmiş, kadınlar, kızlar, çoluk çocuk okula, bakkala, komşuya, manava korkusuzca gidip gelir olmuşlardı. Murtaza ellerini arkasında bağlayarak yeniden sordu: -Ha? Ne için? Karşılık alamayınca şehadet parmağını ayakkabı tamircisine tehditle salladı: -Değilsiniz siz vatandaş! Merakla kapıya gelmiş çocukları işaret etti: -Devletin malıdır bu çocuklar, hem de milletin! Yok hakkın uyutmamaya ciğerparelerini vatanın! Haçan büyüyecek, kurşun atacaklar düşmana, kurşun! -Fışkırmalıdır gözlerinden mertlik, civanmertlik hem de! Başta baba, gülmemek için ev halkı kendisini zor tutuyordu.

Adam çaresiz, kekeledi: -Doğru, çok doğru ama… Murtazanın etli, kocaman eli havaya kalktı: -Yok aması maması. Madem doğru ne için etmezsin tatbik? -Selâvat kuvvete bağlı da ondan. -Yanlış düşünürsün vatandaş! Değil selâvat kuvvete bağlı! Yok yeri selâvatın! Çalışacaksınız gündüzleri, uyuyacaksınız geceleri de deliksiz! Ne için tayin etti beni hükümetim? Uyusun geceleri vatandaşlarım deliksiz, korkmasınlar muzır vatandaşlardan! Ne denebilir, ne karşılık verilebilirdi? Sonra ağız açmaya bırakmıyordu ki. Ev halkını kalın kaslarıyla uzun uzun göz hapsine aldıktan, mütenebbih oldukları kanısına vardıktan sonra kesinlikle emretti: -Haaydi şimdi. Söndürün lambanızı ve yatın. Drkildiler. Ohoo, adamın sabaha kadar onarılması gereken ayakkabı pençeleriyle, kadının çamaşırları vardı. -Dşlerimizi bitirmeden nasıl yatarız Murtaza Efendi? -Dünya kadar çamaşırım var daha. Yarına yıkanıp, serilecek, kuruduktan sonra da ütülenecek… Civanmert: Cömert. 12 Murtaza heykel gibiydi, sadece bakıyordu. -Geçim kolay mı? -Evin kirası, kaynayan tenceresi… -Çocukların üstü başı, okul harçlığı… Murtaza dinledi dinledi, sonra elini kaldırdı: -Aaaç gözünü vatandaş! Yukarıda Allah, Ankarada devlet, hükümet hem de, burada da ben! Dstemem itiraz, konuşmam da fazla: Söndür lambanı ve yat! Dçerlere çökük gözleriyle öyle hınçlı bakıyordu ki, ne dikilinebilinir, ne de hatta gık denebilirdi bu bakış karşısında. -Bilirsiniz nedir kanun? Gördünüz kurs? Aldınız büyüklerinizden sıkı terbiye? -Almadınız. Bilmezsiniz nedir kanun, disiplin, kurs hem de. Konuşursunuz haminnem gibi! Adama önemle eğildi, sır verircesine: -Bir vazife büyüktür bir namuzdan! O -Vazife bir sırasında görmeyecek gözün dünyayı, demeyeceksin evladım, ciğerparem! Ev halkının süt dökmüş kedi sükununa yeniden emretti: -Haydi şimdi marş. Söndürün lambanızı ve yatın! Çaresiz içeri çekilip kapıyı yavaşça kapadılar.

Az sonra da aydınlık pencere karardı. Köşebaşındaki elektrikten hafifçe aydınlanan Murtazanın yüzü, dediğini yaptırmışların gururuyla memnun gülümsedi. Sonra sertleşti. Buradaki işi bitmişti. Kaz adımlarıyla rap rap rap uzaklaştı. Daha sonra da gecelerin ha kimiymişçesine düdüğüne sarılarak harap evler kalabalığından ibaret mahalleye dehşetle öttürdü: -Fırrrrrrrrrr! 13 Yunanistanın Alasonya Kasabasından olan Murtaza, 1925lerden sonraki mubadelede annesi, erkek kardeşiyle Türkiyeye göç etti. Yirmisindeydi. O sıralar Muhacir kandaşlar nâmü hesabına fi sebilüllah, yani göçmen kandaşlar çıkarına hiçbir karşılık beklemeden, Allah için çalıştıklarını ileri süren yerli simsarların hile dolu öğütlerine uyan hemşerilerinden pek çoğu gibi memleketlerindeki barakalarına karşılık koca koca konaklar, üç buçuk arşın bahçelerine karşılık da binlerce dönüm tarla almayı kendine, daha çok da damarlarında dolaşan şehit Kolağası Hasan Beyin kanına yakıştırmayan Murtaza, ne annesinin, ne de hemşerilerinin öğütlerine uydu. Hele gizliden gizliye para desteleri gösteren yerli simsarlara hiç! Tam tersi. İskân dairesine gitti: Biz fakir insanlar idik memlekette, dedi. Yok idi başkaları gibi tarlalarımızla konaklarımız. Var idi küçük bir bahçeciğimiz. Söyleyemem yalan, yakışmaz bana. Ve şahlandı: Yok idi tarlalarımız, konaklarımız amma, var idi arslan yavrusu arslan dayım Hasan Bey. Kolağası.

Hatırlamam ben, anlatır büyüklerim, dökmüş mübarek kanını kutsal vatan topraklarına Balkan Harbinde. Yeter bu şeref hem de şan bana, ne lazım tarla? Ne lazım konak? Ne lazım at, araba? Dolaşır benim de damarlarımda şükür dayım Hasan Beyin mübarek kanı! Heyecandan titriyordu. Sözlerinin ardını şöyle getirdi: Hem canım değil mi ki kurtardı Dsmet Paşamız bizi çan seslerinden, kavuşturdu ezanı Muhammediye. Ne isteriz mal, mülk? Dskan dairesinin memurları önlerindeki kocaman defterlerden doğrulmuş, kalemleri bırakmışlardı. Hayretler içindeydiler. Hayretler içinde, çünkü bunca yıllık vazifei memuriyetlerinde Dskan dairesine böyle budala bir göçmen geldiğini hatırlamıyorlardı. Gene de içlerinden biri: Aşkolsun! dedi. Mübadele: Soydaşların uluslararası anlaşmalarla değiştokuş edilmesi. Vazifei memuriyet: Memurluk görevi. 14 Bir başkası bıyık altından güldü: Namus dediğin böyle olur! Yüreği, şehit Kolağası Hasan Beyle birlikte vatan, millet, memleket için çarpan, çan sesinden kurtarılıp ezanı Muhammediye kavuşturulmayı dünya nimetlerinden üstün tutan bu sapına kadar doğrucu vatandaşa şehirden epeyce uzak köylerden birinde, on dönüm tarla verildi. Anasının gözyaşları, kardeşinin asık suratla yüklenmesine yardım ettikleri üç buçuk kap kaçak, yatak yorgan adına da pılı pırtı ile tilki kadar kurnaz hemşerilerinin bıyık altından gülüşlerine zerrece aldırış etmeyen Murtaza, yüklü arabanın önüne geçti, beygiri öfkeyle çekti: Haydi bire kodoş hayvan, deeeh! Bu kodoş sözü, bıyık altından gülen dubaracıf hemşerilerineydi. Hemşerilerine kodoş demişti, ama annesi, kardeşi, tencere, tava, hatta hır hırtla tangır tungur uzaklaşmakta olan arabanın ardındaki hemşerileri de bir yandan gülüyor, bir yandan da konuşuyorlardı: Tıpkı dayısı kakavan Hasanî Tıpkı. Herkes gider Mersine… Bu budala tersine! Ben en çok acırım anacığına… Bereket çekmemiş kardaşı kakavan Hasan dayılarına… Dyi ama, saldırmış idi dayısı düşmana arslanlar gibi! Saldırmış idi e ne geçmiş eline? Şehadet şerbeti! Denmez ona şehadet şerbeti… Ya? Denir dangalaklık şerbeti! Ne için be yahu? Sorarsın bir de? Var mıdır askerlikte emirsiz, kumandasız saldırmak düşmana? Değildir hiçbir asker kendi başına buyruk! Dubaracı: Hilekâr 15 Annesiyle kardeşi dilediklerince surat asıp, öfkeden deliye dönsünler. Umurunda bile değildi. On dönümlük tarlanın kıyısına üzeri saz örtülü bir bağ evi, derme çatma da olsa tavuklarına kümes çaktı.

Annesinin ta babadan, dededen kalma beşibirliklerini köy muhtarına bozdurup bir tahta saban, iki öküz uydurdu. Çukurovanın alev alev sıcaklarında, kardeşini de ardına takarak kıyasıya çalıştı. Arpa ekti, darı ekti, buğday ekti, yerlilerin şifan dedikleri yulaf ekti. Sonraları pamuk ekmeyi öğrendilerse de, hiçbir zaman iyi bir kazanç sağlayıp, bir kıyıya birşeyler koyamadılar. Geçim sıkıntısı arttıkça arttı. Artan geçim sıkıntısı üç kişilik ailenin sinirlerini bozdu. Hele zaman zaman şehre inip de, barakalarına karşılık kocaman kocaman konaklar, üç buçuk arşın bahçelerine karşılık da binlerce dönüm tarla alıp zenginleşiveren hemşerilerinin cakası yüzünden aile arasına hır girdi. Doğruculuk yüzünden aileyi ne hale getirmişti bu budala. Memlekette yokluk içindeki hemşerileri şimdi bar kapatıyor, şampanya patlatıyor, sabahlara kadar vur patlasın çal oynasın eğleniyorlardı. Onlarsa sürünüyorlardı alev alev sıcakların sivrisinek bulutları içinde. Çok geçmeden, zaten bir deri bir kemik anne, zehirli sıtmadan yatağa düştü. Sarardı, soldu büsbütün. Avurdu avurduna geçti. Nöbet geldikçe açıyordu ağzını: Çekmez ola idin, ah çekmez ola idin o kakavan dayına! Herkes giderken Mersine, biz gittik tersine! Karnı şişti, ur bağladı. Bir gün de sabah ezanı okunurken… Kardeşi çok ağladı.

Ağabeyinin taş kalpliliğine de çıldırdı sanki: Abe hiç mi yok sende kalp? Yok mu yürek? Ölür annemiz, yaşarmaz kirpiklerin bile! Murtaza omuz silkti: Acımam rahat döşeğinde ölene. Olsun isterse annem. Çünkü akıttı mübarek kanını dayımız kutsal vatan topraklarına, boğuşarak düşmanla. Ölmedi yatağında rahat rahat! Bu kafayla inşallah olursun Atinaya vali! İstemem valiliğini bile Atinanın. Dsterim ölmek dayım gibi 16 boğuşarak. Hem de tıpkı dayım gibi içmek şehadet şerbetini! Ne sanardı kardeşi onu? Şehit Kolağası Hasan Beyin yeğeniydi bugüne bugün. Ölür, söylemezdi yalan, etmezdi tenezzül buna. Ne olacaktı? : Var idi tarlalarım, çiftliğim, konaklarım… mı diyecekti? Yakışık alır mıydı? Çevresinde dolaşıp durduğuna inandığı dayısının ruhu ne derdi bu yalancılığa? Gün gelip de Dsrafilin sûru üflenip, ölüler dirildiği zaman yakasına yapışarak: Yazıklar olsun sana yiğenim! demiyecek miydi? Kız halaya, oğlan dayıya çekerdi hani? Ne için çekmedin bana? Ne için çekmedin de Dskân dairesinde söyledin yalan? Dşler bozuldukça iki kardeşin de arası açıldıkça açıldı. Başta köylerinin sıska muhtarı, yerlilerin iğvasına uyarak tarlayı, saz örtülü bağ evini, tavukları, kümesi, sabanı, öküzleri falan yok pahasına satıp şehrin yolunu tuttular. Şehirde iki kardeş, uzun süre karşılaşmamak üzere birbirlerinden ayrıldılar. Küçük, şimdi artık mal mülk sahibi olmuş dünkü çulsuz hemşerilerinden birinin yanına sığındı. Birkaç yıl böyle… Bir gün de, tıpkı tıpkısına kendi gibi bir sığıntı olan uzak bir akraba kızıyla evlendi. Ağabeysiyle ilgisini büsbütün kesmediyse de aralarına iyice soğukluk girmişti. Murtaza çıldırıyordu: Nasıl olur, abe nasıl olur? Bir ana, bir babadan doğma iki kardeşiz. Üstelik o da benim gibi yiğeni Hasan Beyin.

Ben benzedim de o neden çekmedi dayımıza? Nasıl evlenebildi doyurmak için karnını sonradan görmüşlerin beslemesi ile? Başta kardeşi herkese küstü. Pamuk fabrikalarından birinde bir pamuk tartı kâtipliği buldu. Buldu ama onun gözü kâtiplikte değildi: Mübarek kanını kutsal vatan topraklarına dökmüş Kolağası Hasan Bey dayısı gibi subay olamayacaksa da, subay urbalarına benzeyen bir üniforma tutkusu içinde, bu işi birkaç ay sürdürüp ayrıldı. Ondan sonra karnını doyurmak için nerede, ne iş bulduysa tuttu. Hangi işi tutarsa tutsun, kafasında Kolağası Hasan Bey, Hasan Beyin subay urbasına benzeyen sivillerden ayrı, az da olsa subayları hatırlatan bir urba, bir bekçi urbası. Böyle bir urbayı sırtına ge iğva: Azdırma, ayartma 17 çirdi mi cahil halka cart curt edebilecekti. Bekçilik kafasına iyice yatmıştı. Ah bir bekçilik uydurabilse de geceleri rastgele düdük öttürse, düdük öttüremeyen yığınla vatandaştan ayrı, onlardan üstün olabilse! Günün birinde bu da oldu. Onu memleketten tanıyan, seven, daha çok da takdir eder görünerek alttan alta dalga geçen babacan bir komiserin önayak olmasıyla mahalle bekçiliğine atandı. Derken tıpkı tıpkısına subaylarınkine benzeyen urbaya da kavuştu. Dünyalar onun olmuştu. Koltuğunda yeni beylik urbası, gıcır gıcır postallarıyla anacaddeden geçerken sanıyordu ki herkes ona bakıyor, imreniyor: Aşkolsun! diyorlardı. Şimdi ispatladı işte damarlarında şehit Kolağası Hasan Beyin mübarek kanının dolaştığını. Barındığı derme çatma bekâr odasına geldi. Koca burnunun etli kanatları hazdan titreye titreye urbasını giydi.

Giyerken öyle telaş, öylesine bir acele içindeydi ki, pantolonunun paçasına yanlışlıkla iki ayağını birden soktu ve yere yuvarlandı. Dermeçatma oda sanki yıkılacaktı o an. Yukarıdan hemşerisi bir kocakarı tavana hırsla vurdu: Abe ne oluyorsun? Yıkacaksın evimizi başcağızımıza! Aldırmadı: Şaşarım çamaşır yıkamasına kedinin! dedi. Yıkılmamış sankim dünya tepene…. Aklı fikri yeni urbasındaydı. Düştüğü yerden yepyeni bir davranışla hoplayıp kalktı. Giyindi. Ama hayır, urbasının şurası burası boldu. Koştu mahalledeki fabrika terzisine. Durumu heyecanla anlattı: Mübarek kanını kutsal vatan topraklarına dökmüş şehit Kolağası Hasan beyin yeğeniydi. Fazla okuyamamış, subay olamamıştı, ama damarlarında dayısının kanı dolaştığına göre bu urbayla o da dayısına benzemişti şükür. Urbaysa boldu, yer yer üzerinden akıyordu. Ne yapacaksa yapsın, orasını burasını kessin, biçsin, ama şişkin körüklerine ilişmesindi külot pantolonunun! Murtazayı bir hayli tanıyan terzi onu, ondaki ruh halini gayet iyi anlamıştı. Urbayı hiç üşenmeden söktü, Murtazanın istediğinden âlâ, tıpkı tıpkısına subaylarmkini hatırlatan yeni bir urba dikti. 18 Hele kasketi! Murtaza urbasını giyip, kasketini başına geçirince coştu.

O coşkunlukla geçti aynanın karşısına. Kendini öyle beğendi, öyle beğendi ki terzinin boynuna heyecanla sarıldı: Yaşşa arslan yavrusu arslan!

.