Robert Jordan – Zaman Çarkı 14 – Işığın Anısı

Bayrd madeni parayı başparmağıyla işaret parmağı arasında sıktı. Metalin ıslak bir ses çıkararak ezildiğini hissetmek sinir bozucuydu. Başparmağını çekti. Sert bakırın üzerinde başparmağının izi çıkmıştı ve titrek meşale ışığını yansıtıyordu. Bütün geceyi mahzende geçirmiş gibi, içi ürperdi. Midesi guruldadı. Yine. Kuzey rüzgarı hızlanarak meşalelerin kesik kesik dans etmesine sebep oldu. Bayrd sırtını savaş kampının merkezindeki iri bir kayaya vermiş, oturuyordu. Aç adamlar ateşlerin çevresinde mırıldanarak ellerini ısıtıyorlardı; erzakları uzun zaman önce bozulmuştu. Yakındaki diğer adamlar, kuruması için çamaşır serer gibi, tüm metal eşyalarını -kılıçlar, zırh tokaları, zincir zırhlar- yere dizmeye başlamışlardı. Belki de güneş doğduğunda metalin normal haline döneceğini umuyorlardı. Bayrd, biraz önce madeni para olan şeyi parmakları arasında yuvarlayarak miskete çevirdi. Işık bizi korusun, diye düşündü. Işık… Misketi çimenlerin arasında bıraktı, sonra uzandı ve alet olarak kullandığı taşları eline aldı.

“Burada ne olduğunu bilmek istiyorum Karam,” diye terslendi Lord Jarid. Jarid ve danışmanları yakında, haritalarla kaplı bir masanın önünde dikiliyorlardı. “Nasıl bu kadar yaklaşabildiklerini bilmek istiyorum. O kahrolası Karanlıkdostu Aes Sedai’nin kellesini istiyorum!” Jarid yumruğunu masaya indirdi. Eskiden gözlerinde böyle çılgın bir hararet yoktu. Yaşadığı bunca baskı -bozulan erzak, gece ortaya çıkan tuhaf şeyler- onu değiştiriyordu. Jarid’in arkasında, kumanda çadırı bir yığın halinde yatıyordu. Jarid’in sürgün sırasında uzayan saçları serbestçe uçuşuyor, titrek meşale ışıkları yüzüne yansıyordu. Emekleyerek çadırdan çıkarken ceketine kuru otlar yapışmıştı. Şaşkın hizmetkarlar, kamptaki tüm metaller gibi yumuşamış olan demirden çadır kazıklarını dürtüklüyordu. Çadırı tutturmakta kullandıkları halkalar uzamış, ılık mum gibi kopmuştu. Gecenin kokusu da yanlıştı. Senelerce girilmemiş odalar gibi bayat kokuyordu. Ormanda bir açıklık, çok eski toz gibi kokmamalıydı. Bayrd’ın midesi yine guruldadı.

Işık, yiyecek bir şey bulmayı ne kadar isterdi. Dikkatini işine verdi ve taşlardan biriyle diğerini dövmeye devam etti. Lord Jarid kaşlarını çatarak ona baktı. Bayrd, dün gece Jarid’in onu korumasında ısrar ettiği on adamdan biriydi. “Elayne’in kellesini alacağım Karam,” dedi Jarid, subaylarına dönerek. “Bu garip gece onun cadılarının işi.” “Kellesini mi?” diye yükseldi Eri’nin kuşkulu sesi içeriden. “Peki biri onun kellesini tam olarak nasıl getirecek?” Lord Jarid ve meşale ışığıyla aydınlanan masanın çevresindeki diğerleri döndüler. Eri gökyüzüne baktı; omzunda, kırmızı bir mızrağın önünde saldıran altın ayı simgesi vardı. Bu, Lord Jarid’in kişisel korumalarının simgesiydi, ama Eri’nin sesinde saygı tınısı pek yoktu. “Kadının kafasını kesmek için ne kullanacak Jarid? Dişlerini mi?” Bu korkunç derecede saygısız cümle karşısında kamp suskunlaştı. Bayrd duraksayarak taş dövmeyi bıraktı. Evet, Lord Jarid’in ne kadar dengesiz olduğu hakkında söylentiler vardı. Ama bu? Jarid öfkeden kıpkırmızı kesilerek kekeledi. “Benim karşımda bu ses tonuyla konuşmaya cüret mi ediyorsun? Hem de kendi korumalarımdan biri?” Eri bulutlarla kaplı gökyüzünü incelemeye devam etti.

“İki aylık maaşını kesiyorum,” diye terslendi Jarid, ama sesi titriyordu. “Rütbeni alıyorum ve ben aksine karar verene kadar seni tuvalet temizleme görevine atıyorum. Bir daha bana karşılık verirsen dilini keserim.” Bayrd soğuk rüzgarda ürperdi. Eri, asi orduda kalan askerlerin en iyisiydi. Diğer korumalar bakışlarını indirerek kıpırdandılar. Eri lorda döndü ve gülümsedi. Tek kelime etmedi, ama bir şekilde, etmesi de gerekmiyordu. Dilini kesmek? Kamptaki bütün metal parçalar donyağı kadar yumuşamıştı. Jarid’in kendi çarpılmış, bükülmüş hançeri masanın üzerindeydi – kınından çekilirken uzayıp incelmişti. Jarid’in ceketinin önü açıktı ve rüzgarla savruluyordu; düğmeleri gümüştendi. “Jarid…” dedi Karam. Sarand’a bağlı düşük bir evin genç lorduydu. İnce bir yüzü, geniş dudakları vardı. “Sen gerçekten de… bu iş gerçekten Aes Sedailerin işi mi? Kamptaki bunca metal?” “Elbette,” diye bağırdı Jarid.

“Başka ne olabilir ki? Kamp ateşinin etrafında anlatılan masallara inandığını söyleme bana. Son Savaş? Hah!” Masaya döndü. Masada, köşeleri taşlarla tutturulmuş bir Andor haritası vardı. Bayrd taşlarına geri döndü. Pat, pat, pat. Arduvaz ve granit. Her ikisinden de uygun parçalar bulmak için çok aramak gerekmişti, ama Pappil Bayrd’a her tür taşı tanımayı öğretmişti. Bayrd’ın kendi babası, aile mesleğini sürdürmek yerine gidip şehirde kasap olduğunda yaşlı adam ihanete uğradığını hissetmişti. Yumuşak, pürüzsüz arduvaz. Kaba, çıkıntılı granit. Evet, dünyada katı olan bazı şeyler vardı hala. Birkaç şey. Bugünlerde güvenebileceğiniz çok şey bulamıyordunuz. Eskinin sarsılmaz lordları şimdi… eh, metal kadar yumuşak olmuştu. Gökyüzünde karanlık çalkalanıyordu ve yiğit adamlar – Bayrd’ın eskiden beri saygıyla baktığı adamlar- geceleri titriyor, inliyordu.

“Endişeliyim Jarid,” dedi Davies. Jarid’in bir sırdaş kadar güvendiği tek kişi olsaydı, o da yaşça kendinden büyük olan Lord Davies olurdu. “Günlerdir kimseyi görmedik. Ne çiftçi, ne kraliçenin askeri. Bir şeyler oluyor. Yanlış bir şeyler.” “Kadın insanları temizledi,” diye hırladı Jarid. “Saldırmaya hazırlanıyor.” “Bence o bizi görmezden geliyor Jarid,” dedi Karam, gökyüzüne bakarak. Orada hala bulutlar çalkalanıyordu. Bayrd açık gökyüzü görmeyeli aylar olmuştu sanki. “Neden görmeye zahmet etsin ki? Adamlarımız açlıktan kırılıyor. Yiyeceklerimiz bozulmaya devam ediyor. İşaretler…” “Bizi sıkıştırmaya çalışıyor,” dedi Jarid, gözleri çakmak çakmak. “Bu Aes Sedailerin işi.

” Kampa aniden bir durgunluk çöktü. Bayrd’ın taşları dışında, sessizlik. Kasaplık yapmaktan hiçbir zaman memnun olmamıştı, ama lordun korumaları arasında kendine bir yuva bulmuştu. İnek kesmek ya da adam kesmek, birbirine çarpıcı şekilde benziyordu. Birinden diğerine bu kadar rahat geçebilmiş olması onu rahatsız ediyordu. Pat, pat, pat. Eri döndü. Jarid, bağıra çağıra daha da sert bir ceza vermeye hazırlanıyormuş gibi, korumayı süzdü. Eskiden bu kadar kötü değildi, değil mi? diye düşündü Bayrd. Tahta kendi karısının oturmasını istiyordu, ama hangi lord istemez ki bunu? İsmi göz ardı etmek zordu. Bayrd’ın ailesi nesillerdir saygıyla Sarand ailesini takip ediyordu. Eri uzun adımlarla kumanda çadırından uzaklaştı. “Sen nereye gittiğini sanıyorsun?” diye bağırdı Jarid. Eri omzuna uzandı ve Sarand evi korumalarının rozetini söktü. Rozeti kenara fırlattı ve meşale ışığından uzaklaşarak gecenin içine, kuzeyden esen rüzgarların içine yürüdü.

Kamptaki adamların çoğu uyumamıştı. Işığın ve sıcaklığın yakınında olma arzusuyla, ateşlerin çevresinde toplaşmışlardı. Birkaç çömlek tencerede ot, yaprak ya da deri parçaları kaynıyordu… yiyecek bir şey, herhangi bir şey. Kalkıp Eri’nin uzaklaşmasını izlediler. “Asker kaçağı,” diye tükürdü Jarid. “Yaşadığımız onca şeyden sonra yürüyüp gidiyor. Sırf işler güçleşti diye.” “Adamlar açlıktan kırılıyor Jarid,” diye tekrarladı Davies. “Farkındayım. Her kahrolası nefesinde sorunlardan bahsettiğin için çok teşekkür ederim.” Jarid titrek avucuyla alnını sildi, sonra elini hızla haritaya indirdi. “Şehirlerden birine saldırmamız lazım; o nerede olduğumuzu bilirken kadından kaçmamız imkansız. Beyazköprü. Orayı ele geçireceğiz ve erzakımızı tamamlayacağız. Bu gece çektikleri numaradan sonra Aes Sedaileri zayıflamış olmalı, aksi halde saldırırdı.

” Bayrd gözlerini kısarak karanlığa baktı. Diğer adamlar ayaktaydı, değnekler ya da sopalar taşıyorlardı. Bazıları silahsızdı. Şiltelerini dürüyor, giysi bohçalarını omuzlarına atıyorlardı. Sonra sessiz hayaletler gibi, kamptan ayrılmaya başladılar. Ne zincir tıngırtısı ne de zırh tokalarının tıkırtısı vardı. Tüm metaller gitmişti. Ruhu sökülüp alınmış gibi. “Elayne tüm gücünü bizim üzerimize sürmeye cesaret edemez,” dedi Jarid, belki de kendi kendini ikna etmek için. “Caemlyn’de çatışma olmalı. Raporladığın onca paralı asker, Shiv. Belki isyanlar çıkmıştır. Elenia, Elayne’in aleyhine çalışıyor olmalı elbette. Beyazköprü. Evet, Beyazköprü mükemmel olur.

“Onu ele geçirirsek ulusu ikiye bölmüş oluruz. Orada asker toplarız ve batı Andor’daki adamları kendi bayrağımız altına girmeye zorlarız… Sonra… neydi oranın adı? İki Nehir. Oraya gideriz. Orada da eli silah tutan adamlar bulabiliriz.” Jarid burnunu çekti. “On yıllardır topraklarında lord görmediklerini duydum. Bana dört ay ver, sana oradan sağlam bir ordu çıkarırım. Öyle bir ordu ki, Elayne bir daha cadılarıyla bize saldırmaya cesaret edemez… ” Bayrd taşını meşale ışığına tuttu. İyi bir mızrakbaşı yapmanın püf noktası, dıştan başlayıp içe doğru çalışmaktı. Şekli tebeşirle arduvaza çizmiş ve sonra şekli bitirmek için merkeze doğru çalışmıştı. Oradan taşı dövmeyi bırakıp, küçük darbelerle küçük parçaları tıraşlamanız lazımdı. Bir yanı daha önce bitirmişti; bu, ikinci yarı da bitmek üzereydi. Pappilinin ona fısıldadığını duyabiliyordu neredeyse. Biz taştan gelmişiz Bayrd. Baban ne derse desin, içten içe, biz taştan gelmişiz.

Askerler kamptan ayrılmaya devam ediyordu. Ne kadar azının konuştuğu tuhaftı. Jarid sonunda fark etti. Sırtını dikleştirdi ve meşalelerden birini kapıp havaya kaldırdı. “Ne yapıyorsunuz siz? Ava mı çıkıyorsunuz? Haftalardır av hayvanı görmedik. Tuzak mı kuracaksınız?” Kimse yanıt vermedi. “Belki bir şey görmüşlerdir,” diye mırıldandı Jarid. “Ya da belki gördüklerini sanıyorlardır. Ruh muh saçmalıklarını duymak istemiyorum bir daha; cadılar bizim sinirlerimizi bozmak için hayaletler yaratıyor. Olan… olan bu olmalı.” Yakından bir hışırtı geldi. Karam yıkılmış çadırının içini karıştırıyordu. Elinde küçük bir bohçayla doğruldu. “Karam?” dedi Jarid. Karam, Lord Jarid’e baktı, sonra başını eğdi ve beline bir para kesesi bağlamaya başladı.

Durdu, güldü ve keseyi boşalttı. İçindeki altın paralar erimiş, kavanozdaki domuz kulağı gibi tek bir kütleye dönüşmüştü. Karam yumruyu cebine attı. Kesenin içini karıştırdı ve bir yüzük çıkardı. Yüzüğün ortasındaki kan kırmızısı mücevher hala sağlamdı. “Muhtemelen bugünlerde bir elma almaya bile yetmez,” diye mırıldandı. “Neler olup bittiğini söylemeni emrediyorum,” diye hırladı Jarid. “Bu senin işin mi?” Elini uzaklaşan askerlere doğru salladı. “isyan düzenliyorsun. Bu mu?” “Bu benim işim değil,” dedi Karam, utançla. “Aslında senin de değil. Ben… üzgünüm.” Karam yürüyüp gitti, meşalenin aydınlığından çıktı. Bayrd şaşkındı. Lord Karam ve Lord Jarid çocukluk arkadaşıydılar.

Sonra Lord Davies ayrıldı; Karam’ın peşinden koştu. Genç adamı vazgeçirmeye mi çalışacaktı? Hayır, Karam’ın yanında yürümeye başladı. Karanlıkta kayboldular. “Bunun için tutuklatacağım seni!” diye bağırdı Jarid peşlerinden, tiz bir sesle. Çılgın bir sesle. “Kraliçe’nin eşi olacağım ben! Tek bir kişi bile sana ya da Evlerinizden birine barınak vermeyecek, en ufak yardım etmeyecek. Hem de on nesil boyunca!” Bayrd elindeki taşa baktı. Tek bir adım kalmıştı, cilalama. İyi bir mızrak başının tehlikeli olması için pürüzsüz olması gerekiyordu. Bu amaç için bulduğu bir başka granit parçasını aldı ve dikkatle arduvazın kenarına sürtmeye başladı. Bunu beklediğimden daha iyi hatırlıyorum gibi, diye düşündü, Lord Jarid atıp tutmaya devam ederken. Bir mızrak başı yapmakta kudretli bir taraf vardı. Bu basit eylem kasveti kovalıyor gibiydi. Son günlerde Bayrd ve kampın geri kalanı üzerinde bir gölge vardı. Sanki… ne kadar çabalarsa çabalasın ışıkta duramıyormuş gibi.

Her sabah, dün sevdiği biri ölmüş gibi hissederek uyanıyordu. O çaresizlik sizi ezebilirdi. Ama bir şey -herhangi bir şey yaratma eylemi- o duyguyla mücadele ediyordu. Onunla mücadele etmenin bir yolu buydu. Kimsenin adını ağzına almadığı varlıkla. Lord Jarid ne derse desin, bütün bunların ardında olduğunu herkesin bildiği varlıkla. Bayrd ayağa kalktı. Daha sonra mızrak başını yine cilalayacaktı, ama aslında şimdiden oldukça iyi görünüyordu. Tahtadan mızrak sapını kaldırdı -şer kampa vurduğunda metal ucu kurtulup düşmüştü- ve tıpkı pappilinin seneler önce öğrettiği gibi, mızrak başını değneğe bağladı. Diğer korumalar ona bakıyordu. “Bunun gibi daha fazla mızrak başına ihtiyacımız olacak,” dedi Morear. “Yapmak istersen.” Bayrd başını salladı. “Buradan giderken arduvazı bulduğum yamaca uğrayabiliriz.” Jarid sonunda bağırmayı bırakmıştı.

Meşale ışığı altında, gözlerini iri iri açmıştı. “Hayır. Sen benim kişisel korumamsın. Bana meydan okuyamazsın!” Jarid, yüzünde bir katilin ifadesiyle Bayrd’a saldırdı, ama Morear ve Rosse lordu arkadan yakaladılar. Rosse kendi asi davranışı karşısında hayrete düşmüş gibiydi. Yine de lordu bırakmadı. Bayrd dürülmüş şiltesiyle beraber birkaç parça eşya daha toparladı. Ondan sonra diğerlerine başını salladı ve onlar da Bayrd’a katıldılar – Lord Jarid’in kişisel korumalarından sekiz adam. Öfkeyle kekeleyen lordu da kamptan kalanların arasından sürükleyerek götürdüler. İçin için yanan ateşlerin ve yıkılmış çadırların önünden geçtiler. Kampı terk eden adamlar şimdi daha da kalabalıklaşmıştı ve hepsi kuzeye gidiyordu. Rüzgarın geldiği yere. Kampın kenarında, Bayrd güzel, sağlam bir ağaç seçti. Diğerlerine el etti ve adamlar onun getirdiği halatı alıp Jarid’i ağaca bağladılar. Morear bir mendille ağzını tıkayana kadar kekeledi adam.

Bayrd, Jarid’e yaklaştı. Bir su tulumunu Jarid’in kolunun üzerine sıkıştırdı. “Fazla çabalama, yoksa bunu düşürürsün Lordum. Ağzındaki tıkacı çıkarabilirsin -o kadar sıkı görünmüyor- ve ondan sonra kolunu kaldırıp su içebilirsin. Al, su tulumunun mantarını da çıkardım.” Jarid fırtına gibi bir yüz ifadesiyle Bayrd’a baktı. “Bunun seninle ilgisi yok Lordum,” dedi Bayrd. “Sen aileme her zaman iyi davrandın. Ama peşimizden gelip hayatımızı güçleştirmene izin veremeyiz. Yapmamız gereken bir iş var ve sen de herkesin bu işi yapmasını engelliyorsun. Belki biri bunu daha önceden söylemeliydi. Eh, bunu da yaptık işte. Bazen eti askıda fazla bırakırsın ve koca bir but bozulur gider.” Diğer adamlara başını salladı ve adamlar koşarak gidip şiltelerini toparladılar. Bayrd, Rosse’ye yakındaki arduvaz kayasını gösterdi ve ona iyi bir mızrak başı için ne araması gerektiğini söyledi.

Bayrd çabalamaya başlamış olan Lord Jarid’e döndü. “Bu cadıların işi değil Lordum. Bu Elayne’in işi değil… ona Kraliçe demem gerek sanırım. Ne tuhaf, öyle güzel, genç bir şeyi kraliçe olarak düşünmek. Önünde eğilmektense bir handa dizimle hoplatmayı tercih ederdim, ama Andor’un Son Savaş’a giderken bir lidere ihtiyacı var ve o kişi senin karın değil. Üzgünüm.” Jarid bağları içinde çöktü. Öfkesi akıp gitmiş gibiydi. Şimdi ağlıyordu. Bunu görmek çok garipti. “Yolda karşılaştığımız insanlara -eğer biriyle karşılaşırsak- seni nerede bulabileceklerini söyleyeceğim,” diye söz verdi Bayrd. “Muhtemelen üzerinde mücevher de olduğunu söyleyeceğim. Seni bulmak için gelebilirler. Belki.” Duraksadı.

“Bizi engellememeliydin. Senin dışında herkes neyin yaklaştığını biliyor gibi. Ejder yeniden doğdu, eski bağlar kırıldı, eski yeminler bozuldu… ve Andor’un Son Savaş’a bensiz yürümesine izin vermektense asılırım daha iyi.” Bayrd oradan ayrıldı; yeni mızrağını omzuna dayayarak gecenin içine yürüdü. Zaten ailene ettiğimiz yeminden daha eski bir yemin etmiştik. Yenidendoğan Ejder’in bile bozamayacağı bir yemin. Bu, diyara ettikleri bir yemindi. Taşlar onun kanına işlemişti ve kanı da Andor’un taşlarına işlemişti. Bayrd diğerlerini toparladı ve kuzeye doğru yola çıktılar. Arkalarında, gecenin içinde, hayaletler kampın içinde dolanmaya başlarken, lordları yapayalnız inliyordu. Talmanes, Selfar’ın dizginlerini çekerek atın dans etmesine ve başını sallamasına sebep oldu. Demir kırı at hevesli görünüyordu. Belki de Selfar efendisinin kaygısını hissetmişti. Gece havası dumanla yoğunlaşmıştı. Duman ve çığlıklar.

Talmanes Birlik’i kurum kaplı mültecilerle dolu yolun kenarında yürütüyordu. Mülteciler, çamurlu bir ırmaktaki döküntüler gibi ilerliyorlardı. Birlik’in adamları mültecileri endişeyle süzüyordu. “Sakin olun!” diye bağırdı Talmanes onlara. “Caemlyn’e kadar koşamayız. Sakin olun!” Adamları cesaret edebildiğince hızlı, koşar adım yürütüyordu. Zırhları tangırdıyordu. Elayne Birlik’in yarısını yanında Merrilor Meydanı’na götürmüştü ve Estean’le süvarilerin büyük kısmı da onunla birlikte gitmişti. Belki de hızla geri çekilmelerinin gerekebileceğini düşünüyorlardı. Eh, Talmanes sokaklarda süvarileri kullanamayacaktı zaten. Orası da bu yol kadar tıkanmış olmalıydı. Selfar kişnedi ve başını salladı. Yaklaşmışlardı; şehir duvarları hemen ilerideydi -gecenin içinde- öfkeli bir ışık altında görünüyordu. Şehir bir ateş çukuruna düşmüş gibiydi. İnayet ve düşmüş bayraklar adına, diye düşündü Talmanes ürpererek.

Şehrin üzerinde devasa duman bulutları kabarıyordu. Bu fenaydı. Aiellerin Cairhien’i ele geçirdiği zamandan çok daha fena. Talmanes sonunda Selfar’ın dizginlerini gevşetti. Kır at bir süre yol kenarında dörtnala koştu. Sonra Talmanes, yardım dilenenleri duymazdan gelerek gönülsüzce kalabalığı yarıp diğer yana geçti. Mat’le geçirdiği zamanların ardından, bu insanlara sunabileceği daha fazla şey olduğunu diliyordu. Matrim Cauthon’un insanı nasıl etkilediği apaçık tuhaftı. Talmanes artık sıradan insanlara çok farklı bir ışık altında bakıyordu. Belki de Mat’i bir lord olarak düşünüp düşünmemeye hala karar verememiş olması yüzündendi. Yolun diğer yanında, adamlarının yetişmesini bekleyerek, yanan şehri inceledi. Hepsini ata bindirebilirdi -süvari olarak eğitim almamış olsalar da, Birlik’teki tüm adamların uzun mesafeli yolculuklarda kullanabilecekleri atları vardı. Bu gece buna cesaret edemezdi. Trolloclar ve Myrddraaller sokaklarda kol gezerken, Talmanes’in adamlarının savaşmaya hazır olması gerekiyordu. Kargılı asker sıralarının ortasında, arbaletçiler silahlarını kurmuş, hazır tutarak yürüyorlardı.

Görevleri ne kadar acil olursa olsun, askerlerini Trolloc saldırılarına açık bırakmayacaktı. Ama o ejderleri kaybederlerse… Işık bizi aydınlatsın, diye düşündü Talmanes. Üzerinde çalkalanan onca dumanla, şehir kaynıyor gibi görünüyordu. Ama tepenin üzerinde yükselen ve duvarların üzerinden görülebilen İç Şehir’in bazı yerleri henüz alevlerle kaplanmamıştı. Saray yanmıyordu. Oradaki askerler saldırıya dayanmayı başarabiliyor muydu acaba? Kraliçe’den haber yoktu ve Talmanes’in görebildiği kadarıyla, şehre yardım gelmemişti. Kraliçe durumun farkında değil gibiydi ve bu kötüydü. Çok, çok kötü. İleride, Talmanes Birlik izcilerinden bazılarıyla birlikte duran Sandip’i gördü. Zayıf adam bir grup mülteciden sıyrılmaya çalışıyordu. “Lütfen iyi efendimiz,” diye ağlıyordu genç bir kadın. “Çocuğum, kızım, kuzey otlağının yükseklerinde…” “Dükkanıma ulaşmam lazım!” diye bağırdı tıknaz bir adam. “Züccaciyem…” “Benim iyi halkım,” dedi Talmanes, atını zorlayıp aralarından geçirmeye çalışarak, “yardım etmemizi istiyorsanız geri çekilip, kahrolası şehre ulaşmamıza izin vermeniz gerekir bana sorarsanız.” Mülteciler gönülsüzce geriledi ve Sandip, Talmanes’e bakarak başını sallayıp teşekkür etti. Güneş yanığı tenli, siyah saçlı Sandip, Birlik’in kumandanlarından biriydi ve başarılı bir şifacıydı.

Cana yakın bir adam olsa da, bugün yüzünde haşin bir ifade vardı. “Sandip,” dedi Talmanes, işaret ederek, “orada.” Biraz ötede, bir grup savaşçı adam toplaşmış, şehre bakıyordu. “Paralı askerler,” dedi Sandip homurdanarak. “Onlardan çok gördük. Teki bile parmağını oynatmaya hazır görünmüyor.” “Onu göreceğiz,” dedi Talmanes. İnsanlar öksürerek, ufak tefek eşyalarını göğüslerine bastırarak, ağlayan çocukları sürükleyerek şehir kapılarından dışarı akın ediyordu hala. Yakında insan seli seyrelecekti. Caemlyn pazar günü bir handan beklenebileceği kadar doluydu; kaçabilecek kadar şanslı olanlar, içeride kalanlara kıyasla küçük bir azınlık olarak kalacaktı. “Talmanes,” dedi Sandip sessizce, “o şehir yakında bir ölüm tuzağına dönüşecek. Yeterince çıkış yolu yok. Birlik’in içeride kısılı kalmasına izin verirsek…” “Biliyorum. Ama… ” Kapıda mülteciler bir duygu dalgasına kapılıyordu. Neredeyse fiziksel bir şeydi, bir ürperti.

Çığlıklar yoğunlaştı. Talmanes hızla döndü; kapıların arkasındaki gölgelerde iriyarı şekiller saklanıyordu. “Işık!” dedi Sandip. “Nedir bu?” “Trolloclar,” dedi Talmanes, Selfar’ı çevirerek. “Işık! Kapıyı ele geçirip mültecileri durdurmaya çalışacaklar.” Şehrin beş kapısı vardı. Trolloclar hepsini ele geçirirse… Bu iş zaten katliama dönüşmüştü. Trolloclar korkmuş insanların kaçmasını engellemeyi başarırsa, durum çok daha kötü olurdu. “Saflar acele etsin!” diye bağırdı Talmanes. “Bütün adamlar şehir kapılarına!” Selfar’ı dörtnala kaldırdı. Bina başka yerde olsa han olarak bilinirdi, ama Isam içeride, döküntü odalara bakan ve tatsız yemekler hazırlayan donuk bakışlı kadınlardan başka kimseyi görmemişti. Buraya yaptığı ziyaretlerde hiç rahat etmiyordu. Oturduğu sert taburenin önündeki çam masa eskilikten o kadar yıpranmıştı ki, daha Isam dogmadan önce grileşmiş olmalıydı. Aiellerin mızraklarından daha fazla kıymık batmasın diye yüzeye pek dokunmamaya çalışıyordu. Isam’ın çentik kupası koyu renk bir sıvıyla doluydu, ama onu içmiyordu.

Duvarın dibinde, hanın tek penceresinin önünde oturmuş, binaların dışına asılmış birkaç paslı fenerin aydınlattığı loş sokağı seyrediyordu. Kirli camda yüzünü göstermemeye dikkat ediyordu. Dışarıya asla doğrudan bakmıyordu. Kasaba’da dikkat çekmemek her zaman en iyisiydi. Bir ismi olduğu söylenebilse bile, mekanın sahip olduğu tek isim buydu. İki bin sene içinde virane binalar defalarca inşa edilmiş ve değiştirilmişti. Gözlerinizi kısarak bakarsanız büyükçe bir kasabaya benziyordu aslında. Binaların çoğunu, inşaattan anlamayan ya da pek az anlayan mahkumlar yapmıştı. Evlerin büyük kısmı, yanındaki evler olmasa yıkılıp gidermiş gibi görünüyordu. Isam gizlice sokağı izlerken yüzünden terler damlıyordu. Onun için gelecek olan hangisiydi acaba? Uzakta, gece göğünü yaran bir dağın siluetini zar zor seçebiliyordu. Kasaba’nın içinde bir yerde, metale çarpan metalin sesi çelikten bir nabız gibi çınlıyordu. Sokakta şekiller süzülüyordu. Ağır pelerinli, başlıklarını takmış, kan kırmızı peçelerini gözlerine dek çekmiş adamlar. Isam gözlerini onlara dikmemeye özen gösteriyordu.

Gök gürledi. Dağın yamaçları yukarı, her daim mevcut kurşuni bulutlara doğru akan garip şimşeklerle doldu. Shayol Ghul’ün tepeden baktığı Thakan’dar vadisinden o kadar uzak olmayan bu Kasaba’yı pek az insan bilirdi. Onun varlığına dair söylentileri pek az insan bilirdi. Isam da o cahillerin arasında olmayı tercih ederdi. Birkaç adam daha geçti. Kızıl peçeler. Onları asla indirmiyorlardı. Eh, çoğu indirmiyordu. Birinin peçesini indirdiğini görmüşseniz, onu öldürmeniz gerekirdi. Çünkü siz öldürmezseniz o sizi öldürürdü. Kızıl peçeli adamların çoğunun, birbirlerine dik dik bakmak ve belki yollarına çıkan sıska, vahşi sokak köpeklerini tekmelemek dışında bir işi yok gibiydi. Barınaklarından çıkmış birkaç kadın, başlarını eğerek sokakların kenarında koşturuyordu. Görünürde çocuk yoktu; muhtemelen kasabada pek fazla çocuk yoktu zaten. Kasaba, çocuklara uygun bir yer değildi.

Isam biliyordu. Bebekliğinden beri buradaydı. Sokaktan geçen adamların biri başını kaldırıp Isam’ın penceresine baktı ve durdu. Isam donakaldı. Samma N’Sei, Kör Edenler, her zaman alıngan ve aşırı kibirli olurdu. Hayır, alıngan demek hafif kaçardı. Yetisizlerden birine bıçak çekmek için kendi kaprislerinden daha fazlasını aramazlardı. Genelde bunun bedelini hizmetkarlardan biri öderdi. Genelde.

.