Huseyin Rahmi Gurpinar – Murebbiye

— J’aime (seviyorum) Tu aimes (seviyorsun) II aime (seviyor) Et mon frere vous aime (biraderim de sizi seviyor). Talebesi Nezahet Hanımın tekil üçüncü şahsı, böyle ilâveli olarak hem bir de tümleç ile çekmesi Matmazel Anjel’e garip gelmekten çok kendisini sevindirdi. Bu sevinci talebesinin öyle basit bir çekimde zamir yerine bir isim kullanması ve buna bir de tümleç katması gibi az vakitte Fransızcada gösterdiği taraf çocuk ağzı ile bir erkek tarafından kendisine bu şekilde aşk ilân edilmesiydi. Böyle olmakla beraber mürebbiye, bu sevincini sezdirmeksizin, çocuktan daha ziyade bilgi alabilmek isteğiyle yalancı bir hiddet tavrı takınarak pek az bildiği Türkçesiyle dedi ki: — Yok… yok… yanlış …fena «konjüge» yaptın. «Et mon frere vous aime» bu nasıl «bet» lakırdı? Kim dedi böyle? kitap dedi? — Hayır matmazel… Kitap demedi, ağabeyim Şemi Bey söyledi — …Şemi Bey… O çapkın böyle demiş? Daha başka bir şey söylemedi? — Söyledi. Bana bu cümlenin «analiz» ini de öğretti. Burada «kardeşim» süje, «aime» fiil imiş «Siz» de «kompleman direkt» oluyormuşsunuz. Ağabeyim: Sen matmazele böyle söyle. Eğer dediğimi güzelce anlatabilirsen bugün mutlaka «bon puan» alırsın, dedi. Nezahet Hanımın «bon puan» kazanma derecesini kestirmeye vakit olmadan. Matmazel Anjel’in öteki talebesi küçücük Vahip Bey elinde minimini bir gramer ile koşa koşa geldi. Mürebbiyesinin yüzüne bakıp çocukça bir gülümsemeden sonra: J’adore (perestiş ediyorum) Tu adores (perestiş ediyorsun) II vous adore (o size perestiş ediyor) diye «adorer» fiilini arada bir tümleç ile çekmeye başladı. Altı yaşında bir çocuğun masum ağzından «perestiş etmek» fiilinin çeşitli sıygalarını işitmek matmazelin pek hoşuna gitti. Kendini tutamayıp Fransız kadınlarına mahsus kıvrak bir kahkaha salıverdikten sonra «O size perestiş ediyor» cümlesindeki «o» zamirinin kime işaret olduğunu anlamak için çocuğa sordu: — «II» kim? Vahip Bey, böyle bir sual sorulacağı kestirilerek verilecek cevabın, ve bu cevabın verileceği zaman alınacak tavrın ne olduğu kendine önceden iyice öğretilmiş olduğunu belli eder çocukça bir halle yerlere kadar eğilip bir reverans yaptıktan sonra: — «II» ise «o»… enişte beyim, Sadri Bey! Biri ağabeyine öteki eniştesine vekil olarak bu iki çocuğun daha pek de manalarının kuvvetine bilmedikleri Fransızca fiillerle mürebbiyelerine muhabbet ilân etmeleri hususu Matmazel Anjel’i pek o kadar şaşırtmadı Çünkü bu evdeki çocuklara mürebbiye tayin edilmiş olduğu bir aydan beri gerek Şemi gerek Sadri Beyler odada, sofrada, salonda, bahçede Anjel’e rasladıkça sevdalı baygın bakışları ile «aimer» ve «adorer» fiillerinin bugün çocuklara öğretmiş oldukları gibi yalnız şimdiki zamanı değil, bütün geçmiş zaman, gelecek zaman ve şart sıygalarını ve belki de hiç bir dilin fiillerinde bulunmayan ve her türlü gramer dışı garip zamanlarını göğüs geçirerek çekmişlerdi Rüzgâr çıkınca denizin dalgalanacağı, tan ağarınca ğüneş doğacağı nasıl basit bir tabiat işi ise Şemi ile Sadri’nin gözlerinin karası tamamıyle kayboluncaya kadar süzgün bakışlarla bakmalarından mürebbiye bu iki genç tarafından kendine muhabbet ilân edileceğini işte öyle anlamıştı. Hatta yalnız anlamakla da kalmayıp güzelliğinin ışığı etrafında dolaşan bu iki aşk pervanesini birbirine çarptırmadan idare edebilmek için ustaca bir de plan hazırlamıştı.

Anjel’in planı pek derindi. O kadar ki bazen en usta bir avcının bile ava çevirdiği tüfekle kendi kendini vurması gibi, kız da kendisi için yanıp tutuşanların ayakları dibine kazdığı, üzeri her biri aşkın göz aldatıcı renklerini gösteren çiçeklerle örtülü sevda çukuruna kazara kendisinin tekerlenmesinden korkuyordu. Mürebbiye gönlünde şimdilik ne Şemi ne de Sadri için bir sevgi istidadı görmüyor, ikisini de sevmiyordu. Fakat sevmekten kendini alakoyduğu kadar kendini sevdirmeye uğraşmak gibi gönül ateşbazlığının pek de tehlikesiz bir şey olmadığını çocuklara okuttuğu gramer kaidelerinden daha açık surette biliyordu. Anjel’in sevda teorisi, bu işteki maksadı bambaşka idi. Kız, mürebbiyelikten ne kazanabilecek? Ayda dört beş lira. Bu kadarcık parayı kalbinde beslediği emellerin gerçekleşmesi için hiç yeter bulmuyordu. Evlerinde mürebbiyeliğe çağrıldığı aile pek zengindi. O hizmetten alacağı parayı iki katma, üç katma, belki de dört katma çıkarmak için yalnız çocuklara gramer ve lisan okutmak değil, evdeki genç beylere aşkın en ince noktalarından dersler vermek lâzım geleceğini, böylece kendine mühim bir irat yolu açabileceğini düşünmüştü. Matmazel böyle mühim bir ameliyata başlamadan önce işin enini boyunu hesaplayan usta bir mühendis gibi «ekspluate» edeceği gönüllerin sevdaya olan istidatlarını tetkik ederek her birinin nabzına göre şerbet vermeye, fakat sevgisine kapılacak zavallılarda aşk denilen korkunç hastalık tam bir hızla ateşleninceye kadar birine ettiği iltifattan ötekinin haberi olmamasına son derece dikkat etmeye, avlayacağı gönüllerin bir kere idarelerini ele geçirdikten, ateş saçağa sardıktan sonra tutkunlarının arasına kıskançlık düşürüp bu halden hem hazlanmaya, hem de paraca faydalanmaya karar vermişti Matmazelin kurduğu bu korkunç sevgi avı programında evin en küçük beyinden en büyük efendisine kadar ev erkekleri vardı. «Sevmek» ve «perestiş etmek» fiillerinin gördüğümüz acayip şekilleri Dehrî Efendi’nin *** Köyündeki yalısında, bahçede yeşillikler içinde, denize bakan bir kameriye içinde çekiliyordu. Mürebbiye, çocuklara ders vermek için çok zaman —Boğaziçi’nin mavi gökii altında bir yeşil kubbe meydana getiren— bu kameriyeyi seçerdi. Kameriyenin içinde fıstık dalından yapılma yuvarlak masanın bir tarafına kendi geçer, Karşısına çocukları oturtur. Ders kitaplarını, defterleri, hokkayı, kalemleri güzelce masanın üzerine yerleştirir. Çocuklara orada her gün aynı saatlarda biraz gramer okutur, lektürden ders verir, kaligrafi meşk ettirirdi.

Çocuklar yazı ile uğraştıkları sırada kendisi güneşin göz alıcı parıltıları altında mavi ile altın renginin bütün derecelerini gösteren dalgaların su, gök, ateş gibi üç elemanın kaynaşmasından meydana getirdikleri yol yol harelere gözlerini dikerek dalıp giderdi. Memleketini, Fransa’yı, orada geçirdiği sefahat hayatını, şimdi arasında bulunduğu aile yanındaki sıfatını, işini düşünürdü. Fransa’da «fiy püblik» denilen düşkün kadınlardan iken burada mürebbiyeliğe alındığına şaşar, «destine» yani «nasip» denilen şeyin bu yoldaki garipliklerine, tuhaflıklarına şaşakalırdı. Fransa’da «natüralizm» yolunun en ileri yazarları bu çeşit kadınları yaradılışın canlılar sırasınca en aşağı tabakadan bir mahluk sayarak bunların nasıl yediklerini, nasıl içtiklerini, nasıl sevdiklerini, nasıl ayrıldıklarını, sözün kısası bütün hayat hususiyetlerini kılı kırk yararak tetkikler ile insanlara ibret olsun diye meydana koymaya uğraştıkları ve insan cemiyetinin durmayıp işleyen yaralarından birinin de bu çeşit kadınlar olduklarını gösterdikleri halde işte onlardan biri olan Matmazel Anjel, «has bahçenin baldıranı, mezbelenin gül fidanı olur» denildiği gibi, kaderin sürüklemesi, daha doğrusu kendisini o sıfatla kabul edenlerin gafletleri sonu olarak Dehrî Efendi ailesinden birkaç çocuğun yetiştirilmesine tayin olunmuştu. Anjel, doğdukları zaman nüfus kütüğüne yalnız annelerinin adıyle yazılan nikâhsız çocuklardan idi. Sefahat sonunda olan bu gibi çocukları çok defa babaları kabul etmediği gibi anaları da tehlikesinden korkarak düşüremedikleri için istemeye istemeye doğurduklarından analarının istekleri dışında dünyaya gelen bu çocuklar iyi ve kötüyü ayırabilecek yaşa gelip ortada bir «baba» bulamadıkları zaman insanlar arasındaki bu mevkisizliklerinden çıkan bütün felâketlerini analarından bilirler. Her bahtsızlıklarının tek sebebi olarak meydanda yalnız onu görürler. Anasına karşı olan bu düşmanlık duygusu Anjel’de de vardı. Fransa’da beraber bulundukları zaman bazı günler saç saça baş başa dövüşürlerdi. Anjel, annesini «Babamın adını söyle» diye sıkıştırırdı. Anasının, o zavallı kadının ise dünyada bilmediği, düşünüp düşünüp de bir türlü kestiremediği bir şey varsa o da kızının hayatına sebep olan kimse idi. Anjel’in zorlamasından pek ziyade bıktığı günler kadıncağız birkaç düzine erkek adı saydıktan sonra: «Kimin kızı olduğunu ben ne bileyim? İşte bunların içinden babanı ara da bul!» diye haykırırdı. Anjel, Paris’in fuhuş süprüntülüğü içinde fışkıda yetişen mantar gibi olgunlaşmaya başlayınca daha kadınlık çağına girmezden birçok zaman önce o da anasının yoluna saptı. Henüz küçüktü. Fakat fahişelikte anadan doğma istidadı yüzünden o işte anasından usta çıktı.

Paris’in rezalet alışverişi pazarında epey zaman dolaştıktan sonra sonunda bir gün o da anasının uğramış olduğu kazaya uğradı, yani gebe kaldı. Birkaç ay evvel «aman» tuttuğu Mösyö Andre adında bir herife giderek karnındaki çocuğun babası kendisi olduğunu iddia etti. Fakat Andre bu iddiayı şiddetle reddetti. Bu kabul etmeyiş karşısında Anjel kameti azıştırdı. Kızın çok yaygara ettiğini görünce Andre son derece öfkelenerek: «Ben seninle serbest bir halde yaşadım. Bu yaşamadan çıkacak bütün iyilik ve kötülük sana aittir matmazel! Söylediğin çocuk üzerinde babalık iddia etmek istesem bile öteki amanlarınızdan birinin hakkını almış olmayacağımdan emin değilim» cevabını verdi. Karşılık gördüğü şirretliğe hiç ehemmiyet vermeyerek «matmazel» cenaplarını kapı dışarı kovdu. Anjel, çocuğun babası Andre olduğunu biliyordu. Ama herif babalığı üstüne almadıktan sonra çocuk anasının bu bilgisi ne kadar gerçek olursa olsun para eder mi? Kapı dışarı ümitsiz surette kovulduktan sonra matmazel düşünür. Çocuğu Andre’ye kabul ettirebilmek hususundaki zorlukları teker teker aklından geçirir. Artık Andre’den bir iş çıkmayacağına, işi bir başka kalıba dökmek lâzım geleceğine karar verir. Anjel bu işte kendi vicdanî kanaatine göre doğru bir harekette bulunmuştur. Fakat bu gibi işlerde doğrulukla iş yürür mü? Bu gibi zor hallerde en doğru hareket maksada eriştirebilecek olan harekettir, işin içinde ne kadar yalan dolan, eğrilik büğrülük olursa olsun, siz işin sonundaki maksadın elde edilmesine bakınız. «Gerçek» işte odur. Anjel, kanundaki çocuğa bir baba aramıyor mu? Maksat işte o babayı bulmak ve çocuğu o babaya kabul ettirmektir, iş çok sade.

Bir maksat, bir neticeden ibaret. Bir kere bu mesele şu iki basit temel üzerine kuruldu mu bunu halletmek için yapılacak hileler, yalanlar ikinci derecede kalır. Anjel, Andre’ye gitmeden önce bu inceliği düşünememiş olmasına hayıflanır. O kovulmanın sonu olarak kazandığı tecrübe üzerine kendi kendine: «Çocuk Andre’nindir. Bunu iyice biliyorum. Ama işe yaramayan gerçeği ne yapmalı? İşe yarayacak şekilde değiştirmeli. Hiç Andre gibi kaba, maddeci bir herif benim gibi kadının karnındaki çocuğun babalığını kabul eder mi? Erkek olur ki benim gibi bir kadın tarafından babalık merhametine takdim olunan bir çocuğun kendi evlâdı olduğunu kestirse bile Andre gibi bu medeniyet asrının maddeci ahlâkından kendini kurtaramayıp öyle bir çocuğa babalık kollarını açmayı ahmaklık, belki e büyük bir ayıp sayar. Fransa’da gene erkek odur ki başka birinden olan bir çocuğun fuzulî babalığıyle şereflenir de maddî olarak babalık hakkının kime ait olduğunu düşünmekten kendini kurtarmış bulunur, o tatlı gaflet içinde yaşar gider. İşte bana böyle bir baba lâzım.» Yolunda düşünür. Her nefes aldıkça karnında büyüyen o rahatsızlık veren ağırlığı yükletmek için parası çok, aklı az, merhameti duyarlığına girip, çabuk müteessir olur, evlât canlısı bir baba araştırır. Zihnindeki bu araştırmada uzun zaman beyin patlatmaya hacet kalmadan Anjel aradığı babayı bulur. Anjel’in çocuğuna baba mı yok? Paris mösyölerinin dörtte üçü o işe istihkak yolunda himmet harcamışlar ama sözü kime anlatırsın. İş, bu babalar arasında bir insaflısına rastlamakta. İşte tam istenen vasıflarda o insaflı, duygulu babayı Anjel zihninden, şiirde nazik ve nadir bir kafiye gibi arar bulur.

Çocuğunun babalığına uygun bulduğu bu zat meşhur yazarlardan Mösyö Baudelaire adında biriydi. Hiç yazar olup da hassas olmamak, hassas olup da insaflı bulunmamak, insaflı olup da gereken şeyi yapmaktan çekinmek kabil midir? Hem yazarlar dalgın adamlardır. Hele romancı, tiyatrocu kısmını aldatmak kolaydır. Bunlar eserlerinde her gün bin türlü yalan yaza yaza yalanı sahiden, olanı olmayandan, gerçeği zıddından fark edemeyecek hale gelirler. Bütün hayat manzaralarına roman diye bakarlar. Her yalan dolu işi hakikat şeklinde göstermeye, her gerçeği roman yoluna sokmaya uğraşırlar. Yalanın sözle olanı bir ahlâk edepsizliği sayılırken, kalemden çıkanı hüner sayılmak, kitap şeklinde para ile satılmak medeniyet terakkisinin yazarlara verdiği garip bir imtiyazdır. İşte Mösyö Baudelaire de yazdığı yalanlara kendisi gülüp, âlemi ağlatan bu çeşit kalem sahiplerinden idi. Matmazel Anjel’in yatak arkadaşlığı ettiği hesapsız mösyöler içinde çocuğuna baba olmak üzere Andre’den sonra Baudelaire’i seçmiş olması bu adamın yazar olması, yazarlığın ayrılmaz bir hassası sanılan hisliliğinden, kalp inceliğinden faydalanmaktan çok başka mühim bir sebepten ileri gelmişti. O mühim sebep de Baudelaire’in «Sefil Çocuklar —veya— Tabiî Evlât» diye beş perdelik bir dramın yazarı olmasıydı. Bu dram, Paris’in tiyatro sahnelerinde yüzlerce defa oynanmış ve her oynanışında seyircilerin gözlerinden çeşme gibi yaş boşanmış, bu eser Baudelaire’in şöhret kazanmasına sebep olmuş. Yazar, bu piyesinde düşmüş anaları, ahlâksız babaları, Fransa’daki halkın beşte ikisinin kanun hükmünce şüpheli bir halde, insan cemiyetine karşı bağsız halde bırakan o canavarları lâyık oldukları dille meydana koymuş, kanun dışında bu gibi münasebetlerin insanlarca sebep olduğu fenalıkları felsefe, ahlâk, hukuk daha bilmem ne fenlerine göre teker teker incelemiş, böyle gizli veya açık bağlar sonunda meydana gelmiş olan zavallı çocukları bazı hayır tesisleri veya kilise kapılarında büyüterek bunların ellerine geçinme vasıtası olarak öldürme, çalma, yankesicilik aletleri verip bütün ömürlerinde türlü fesatlar içinde yüzdürdükten sonra zavallıların sonunda küreklerde, prangalarda nasıl can verdiklerini seyredenlerin dehşetten tüylerini ürpertecek derecede acıklı bir surette anlatmış. Yazar bu eserde gösterdiği edebiyat kudretini ve inceleme ustalığına âlemin ağladığını görünce kendisi de göz yaşlarını tutamamış, Baudelaire kendi kaleminin belâgatine yine kendisi sade bir seyirci olarak ağlamış. Fakat işin asıl ağlanacak tarafı oyun bittikten sonra birçok seyirci mösyölerin yine metreslerini kollarına takarak tiyatrodan çıkmalarıdır. Galiba Mösyö Baudelaire’de o acıklı piyesin sahneye konduğu ilk geceden kalan bir acıma içinde Anjel ile zevk ve eğlence masasını kurmuş, o gece tiyatrodaki seyircilere gösterdiği sahneye onlarla beraber kendisi de ağlamışken besbelli âlemin bu ağlayışına gene o gece içinde Baudelaire metresiyle beraber pek çok gülmüş, eğlenmiş.

Avrupa’nın bugünkü ahlâk ve alışkanlıklarına inceden inceye bir gözle bakılıp düşünülürse buna benzer acayip hallerde insan şaşacak veya gülecek bir taraf göremez. İşte bu gözle bakılırsa ne yazarın davranışı kusurlu bulunur, ne de halkın o haline gülünür. Baudelaire o piyesin öğütlerine göre davranmak için değil, para kazanmak isteğiyle yazmıştı. Onu seyretmeye gelenler de oraya ahlâk dersi almak için değil, hoşça bir vakit geçirmek için gelmişlerdi. Ama o kadar kişi ağladı denecek. Ağlasınlar. Tiyatroda ağlamak, gülmenin başka bir şekli demektir. Zaten fizyolojide «gülme» ile «ağlama» arasında, bazı hallerde, fark yok gibidir. İkisi de sinir zayıflığından ileri gelir. Eğer ağlamakla ahlâk düzelseydi dünyada çocuklardan uslu akıllı kimse bulunmazdı. Anjel. «Tabiî Evlât» yazarının duygu inceliğinden, sinir zayıflığından faydalanabileceğini ümit ile çocuğu Baudelaire’e mal etmek için ne yolda düşünüp, ona kanaat verecek deliller ileri süreceğine, «Ben sana eylülün yirmi dördüncü günü saat üçte Bulvar Dezitalyen’de köşe başında rast gelmedim miydi? Bir arabaya binip gezmek için filân ormana gitmedik miydi? Hatta o gün orada filân filân madam veya mösyölere rasladıktı. Canım hatırlamıyor musun? Ormanın bilmem kaç numaralı kestane ağacı altında filân filân maddelere dair uzun uzadıya bahisler yürüttüktü. İşte o akşam filân lokantada yemek yiyip de geceyi de filân yerde geçirmedik mi?» yolunda birçok sorulu cevaplı sözlerle dolu o kadar ustaca bir konuşma tertip eder ki çocuğun babası Baudelaire olmak gerekeceği hususunda Anjel’in kendisinin bile şüphesi kalmaz. Bir sabah Anjel, karnındaki çocuğu ile Baudelaire’in oturduğu yere dayanır.

Adam yazarlardan ise karı da nazeninlerden. İkisi de ince birer sanat sahibi. Beriki kurnaz ise öteki de fettan. Biri kalemiyle halkı aldatıyorsa öbürü de diliyle âlemi kandırıyor. Anjel, yazan mühim bir kitap yazmakla uğraşırken bulur. Baudelaire eline kalemi almış, —hangi yanlışı, hangi iftirayı, hangi haksızlığı yazmaya kalkışsa yazmam demeyen o kalemi— parmakları arasına sıkıştırmış. Kendisi adamlıktan, insanlıktan çıkmış, göklere yükselmiş, oradan kuş bakışı bir hor görürlükle bütün insan rezaletleri ve kötülükleri parlak renkler, düzgün sözlerle tasvir ediyor. Ne duyarlıkta, ne dalaverede ikisinin birbirinden bir çekirdek geri kalmadığını söylemiştik ya. Anjel, vereceği haberi müjde olarak vermek ve ona karşı alacağı cevabın da kabulden başka bir şey olmayacağına şüphesi olmadığını göstermek, hiç bir zaman ümitsizlik eseri sezdirmemek üzere tam bir saflık gösterir bir çehre ile söze başlayıp der ki: — Bonjur Aleksandr Düma! Ne yapıyorsunuz? Trua Musketer (Üç Silâhşor) mi yazıyorsunuz? Kalkınız, istikbal ediniz. Matmazel Mari Katerin geldi. Size bir La Dam o Kamelya yazarı takdim edecek. Fransa edebiyatını bilmeyen okuyucularımıza, Anjel’in kendine Matmazel Mari Katerin adını vermesi, Baudelaire’e Aleksandr Düma demesi pek garip ve belki de manasız gibi görünürse de Mari Katerin denilen kadının Üç Silâhşor hikâyesi yazan meşhur Aleksandr Düma’nın metresi olduğu ve La Dam o Kamelya romanının meşhur yazan Dümazade’nin dahi bu kanunsuz münasebetten dünyaya gelmiş tabiî bir çocuk bulunduğu Baudelaire’ce bilindiğinden Anjel’in bu yersiz sözlerinden maksadı ne olduğunu ilk anda pekâlâ anlamış ve tutturduğu bu yoldan karının içinde boşaltacak daha birçok şeyler bulunduğunu hissetmişti. Fakat iki kişi arasında görülecek anlaşma kolaylığı bazı derece fikir yakınlığına da bir işaret olacağı cihetle Baudelaire bu çabuk anlayışı karıya anlatmış olsa çocuğun babalığını yüklenmiş sayılacağından Anjel’in söylediği o muammadan güya hiç bir şey anlayamamış gibi şaşkınlık göstererek: — Matmazel Mari Katerin kim? Bu odada Aleksandr Düma nerede? Onun oğlu kime takdim olunuyor? Önümdeki eserin Trua Musketer’e benzetilmesine ne münasebet var? Şimdiye kadar çok bilmece işittim, fakat her kelimesi başka bir bilmece olan bu söylediğiniz kadar çapraşığına hiç rastlamadım. Anjel safça bir kahkaha salıvererek: — İkramiyesi büyük olan bilmeceler biraz karışık olur, İşte bu da öyle. — Acayip, bunun ikramiyesi de mi var? — Evet var Torba içinde durduğu yerde kendi kendine büyüyen bir ikramiye! — Hayret matmazel… hayret.

— Bunda hayret edecek bir şey yok. Dur sana bilmeceyi halledivereyim de ikramiyeyi aramızda paylaşalım: Aleksandr Düma, sen Mari Katerin, ben. Dümazade de karnımda. Bilmecenin sandığın kadar karışık olmadığını şimdi anladın mı ? — «Ma parol donör» anlayamadım. Haydi beni hayalciliğimden dolayı Aleksandr Düma’yâ benzetsinler, fakat Dümazade, o koskoca edebiyatçı, evvelâ cenin halinde, sonra da senin karnına girip de nasıl oturabilir? Nisan başında değiliz ki «puason davril» yaptığını aklıma getireyim, matmazel. — Adam sen de., biz yalan söylemek için her sene nisanın birini bekleyecek takımdan mıyız? Bu şarta uyacak olsak ikimiz de aç kalırız. Anjel tavrını biraz ciddileştirerek söztine devam etti:

.